เราไปหาจิตแพทย์ กินยาอยู่ค่ะ ตอนแรกก็ดี แต่พอนานไป เหมือนดื้อยา ก็เลยกลับมามีอาการอีก

บุคลิกคือเหมือนคนโรคประสาท หน้าเศร้า คิดมาก หวาดระแวง กังวล มองโลกในแง่ร้าย หงอ กลัวคนมากๆ เพราะไปไหน คนก็เกลียดหมด (โดยที่ยังไม่ได้พูดหรือทำอะไร แค่ปรากฎกายพักหนึ่ง คนก็ไม่ชอบแล้ว)

ก็เพราะบุคลิกอย่างนี้ ไปไหนคนก็ไม่ชอบ แม้แต่ญาติพี่น้องก็ไม่ชอบ เจอเราแล้ว ก็ไม่ทัก จะหลีกหนีไปไกลๆ แต่ก็เม้าธ์ลับหลังว่าเราประสาท (ญาติผู้ใหญ่มาเล่าให้ฟัง) เราก็ไม่โกรธนะ เขาก็พูดจริงน่ะ เราเรียนหนังสือ เพื่อนในห้องเรียนก็ไม่พูดด้วย เรียนมหาวิทยาลัย เพื่อนในวิชาเอกก็ไม่พูดด้วย เพราะเขาว่าบุคลิกเราแปลกๆ เราไปทำงาน เจ้านายก็พูดเสียดสีว่า "ผิดปกติ" ทุกวันนี้เลยเก็บตัวอยู่บ้าน เข้าสังคมเมื่อไร เป็นได้โดนคนทำกริยาไม่ดีใส่ทุกที

เรียนถามเพื่อนๆ ว่า

1. คนปกติส่วนใหญ่รู้สึกยังไงกับคนที่เป็นโรคประสาทคะ ไม่ชอบ เกลียด กลัว

2. เราคิดแบบนี้ ถูกต้องไหมคะ
คือ เราเจอแบบนี้จนชิน เวลาโดนคนทำท่าชิงชังรังเกียจ ก็จะคิดว่า "คนบ้าย่อมเป็นที่รังเกียจ" ก็จะรู้สึกว่ารับได้ เพราะการเป็นคนบ้าก็ไม่ผิดอะไรและจริงๆ แล้วก็ไม่ได้น่ารังเกียจ แต่คนอื่นจะรังเกียจก็ไม่เป็นอะไร สิทธิของเขา

เราก็จะทำใจยอมรับความจริง เราไม่อยากโกรธคนปกติที่ทำท่าชิงชังรังเกียจเรา เพราะโกรธเขา ใจเราก็เป็นทุกข์ ก็จะมองเป็นเรื่องธรรมดาที่คนบ้าย่อมโดนรังเกียจ แต่เราไม่รังเกียจตัวเองนะ เพราะเราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน (ไม่มีใครมายุ่งกับเรายกเว้นมาขอให้ช่วย พอเราช่วยเสร็จ ก็ไม่พูดกับเราเหมือนเดิม)

นี่เราจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตอยู่กับการโดนสังคมรังเกียจหรือ ก็อยู่แบบชิลๆ กับการที่โดนคนเกลียดชัง เพราะก็ควรจะชินได้แล้ว อย่างมากก็จะเสียใจ ส่วนเรื่องรักษา เรารักษากับจิตแพทย์มาหลายคนแล้ว หมอคนปัจจุบันให้ยาได้ดีที่สุดแล้ว

ถามคนปกติว่า เวลาเจอคนที่มีอาการทางจิตชัดๆ จะแค่เฉยๆ แล้วหนีไปไม่ได้หรือ ทำไมบางคนต้องแสดงท่าทีเกลียดชังกันด้วย

ส่วนคนที่เจอคนบ้าแล้วทำท่าเฉยๆ ไม่คิดอะไร เราขอบคุณมากๆ ที่ทำให้เรารู้สึกว่าเป็นคนเหมือนกัน ไม่ต้องเข้ามาใกล้ ไม่ต้องมาเป็นเพื่อน แค่ทำท่าเฉยๆ ไม่รังเกียจ เราก็มีความสุขแล้ว

ขอระบาย ขอบคุณมากค่ะสำหรับทุกความเห็น