ก่อนอื่นต้องขอบอกว่าพึ่ง ตั้งกระทู้ครั้งแรกถ้าผิดพลาดก็ขอโทษด้วยนะค่ะ
ขอเริ่มเล่าเรื่องเลยนะค่ะ
แป๋มได้เข้ามาเรียนในม.หนึ่งแถวดรีมเวิล์ด เข้ามาครั้งแรกได้เจอกับผู้ชายคนนึ่งตอนนั่นเราถือพานพุ้มด้วยกัน แต่แป๋มก็ไม่ได้สนใจอะไร เค้าทักเค้าคุยกับเราเหมือนอยากรู้ยักตามประสารนเข้าเรียนใหม่เริ่มต้นใหม่ก็อยากมีเพื่อนซั่งเค้าก็มาปฐมนิเทศด้วยกันแถมยังเรียนสาขาธุรกิจการบินด้วยกันอีกด้วย วันต่อมาคะเราก็เริ่มเจอกันบ่อยขี้น ตอนนั้นแป๋มอยู่หอในค่ะ เค้าก็แอดไลน์มาหาทักมาหาเรา แต่เราคือไม่ชอบอ่ะ เค้าก็ทักทุกวัน มาเรื่อยๆแต่เราก็ถามคำตอบคำ จนวันนึงเราเจอกันที่สนามฟุรบอลเราไปนั่งดูเพื่อนเล่นวอลเลย์ เค้าเต๊ะบอลแมนๆค่ะ^^ เคยเค้าแต่งตัวชิวมากค่ะใส่กางเกงสั้นมาเต๊ะบอลชิวเกินมำให้เราเริ่มไม่ชอบ เค้าก็ทักเราทำไมไม่คุยกับเราบ้าง แป๋มเลยตอบว่า "อ่อพอดีเราไม่รู้ว่าเป็นแกอ่ะ เราคุยกันจนสนิทมากขึ้น พอวันสอบบังเอิญหรทอพรมลิขิตไม่รู้เราสอบห้องเดียวกันโต๊ะข้างกัน เค้าก็บอกเราว่าสู้ๆนะแป๋มทำให้ได้นะ พอวันสอบเสร็จตอนเย็นเค้าก็ทักมาหาเรา ถามเราสอบได้ไหม ทำข้อสอบได้ป่ะ แต่คือเราไม่ค่อยเค้าเท่าไรอ่ะค่ะ พอดีสอบเสร็จแป๋มกลับบ้าน เค้าก็ยังทักแป๋มเหมือนเดิมแต่แป๋มไม่ค่อยตอบ เค้าก็ปรึกษาเรื่องแฟน ว่าเค้าสนใจทำทุกอย่างแต่สุดท้ายแฟนเค้าก็กลับไปหาแฟนเก่า เค้าก็ปรึกษาทุกเรื่อง แป๋มก็ให้กำลังเค้าตลอดค่ะเริ่มรู้สึกว่าเค้าก็น่ารักอีกแบบพอแป๋มกลับจากบ้านมาเราก็เริ่มคุยกันแต่แป๋มก็ยังติดนิสัยเดิมโดยการไม่ค่อยตอบเจอก็ไม่ทักเห็นแต่ล่ะครั้งเหมือนไม่รู้จักกันเลย พอวันึงเค้าลงประกวดเดือนค่ะ เพื่อนเราก็ประกวดเค้าก็เริ่มมาเล่นกับเพื่อนเราและมาพูดกับเรามากขึ้นจนหยอกล้อกันแบบทักกันว่า คุณแฟน คุณสามี จนวันนึงมันถลำเราทั้งสองรู้สึกว่ามีใจให้กันและกัน แต่แป๋มพยายามห้ามใจสุดท้ายก็บอกเค้าไปว่าแป๋มชอบเค้า เล่นตัวมาตั้งนานสุดท้ายก็ร้ายไม่เบา555ด่าตัวเอง >>>> พอเราบอกเค้าก็บอกกับเราว่าเค้าชอบเราตั้งนานแล้วตั่งแต่แรกเจอเราก็ดีใจนะที่เค้าชอบเราจนวันนึงเค้าเริ่มเหมือนไม่สนใจไม่มีเวลาไม่รับสายไม่สนใจใยดีเราเราก็เริ่มรู้สึกแย่ล่ะ แต่คือพยายามเข้าใจว่าเค้าซ้อมเดือน เลยพยายามไม่คิด แต่ที่เรื่องที่เศร้าคือเราไม่รู้ว่าอยู่ในฐานะไรคือล้ำเส้นไปมากล่ะ ด้วยความที่เราก็ห่วงเค้าอ่ะไม่อยากเปิดเผยด้วยไม่อยากให้ใครรู้ว่าคุยกันอยู่ เพราะกลัวเค้าจะเสียหายกลัวคนไม่ชอบเค้า กลัวมีปัญหาในการประกวดเราเป็นคนคิดมากด้วย ยอมเสียสละทุกอย่าง แต่ทุกครั้งเค้าก็พยายามเข้าหาคุยกับเราตลอด เราก็ทะเลาะกันบางวันก็ไม่คุยกันเลยเรียนด้วยกันก็เดินผ่านกันไม่สนใจกัน จนวันนึงเรารู้สึกอึดอัดเลยโทรไปร้องไห้ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้เห็นความรู้สคกเราเป็นของเล่นหรอ เค้าก็บอกว่าไม่ใช่อย่าคิดมากดิขอโทษหายโกรธนะเค้าบอกเค้าจะไม่ทำอีกล่ะ เราก็คืนดีกัน แต่สถานะตอนนี้มันไม่สำคัญล่ะเพราะแป๋มมีความสุขที่ได้รักแม้ความทุกข์กำลังรออยู่ก็ตามวันประกวดรอบคณะและรอบมหาลัยแป๋มซื้อดอกไม้ให้เค้าตลอดให้กำลังใจเค้าตลอด บางวันเรามีเรียนก็นั่งข้างกัน แต่การทะเลาะก็ยังคงมีทุกวันเพราะเค้าไม่ค่อยสนใจเราไม่ว่างตอบแชทเลย เราเลิกคุยกันเพราะเราคิดว่าไม่ไหวล่ะเหนื่อยล่ะพอเถอะลบเพื่อนออกบอล์กเฟส จนวันถัดมาเค้าก็มาง้อเรามาขอโทษเพื่อนที่ทำให้เราเสียใจขอโทษขอโอกาสแก้ตัวจะดูแลให้ดีกว่าเดิม เค้าป็ทำได้จริงเค้าสนใจมากขึ้นโทรหาห่วงใยเทคแคร์ดีตลอดบอกรักเราด้วยแหละ แต่เราก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ในฐานะอะไร แต่ก็ช่างเถอะ และวันถัดมมเค้าก็เริ่มไม่มาเรียนทักไปไม่ตอบเพราะโทรศัพท์พังด้วยเลยไม่ได้คุยกัน แต่เค้าก็สามารถออนเฟสแค่ไม่ตอบเรา พอจะตอบก็อีกทีก็วันถัดไปเฮ้ย!!!เหนื่อยแทนเรามั้ย เราเหนื่อยนะเหมทอนรักมากหลงมากวิ่งตามอยู่คนเดียวเหมือนกรรมตามสนองเราอ่ะ หลังจากนั้นเราก็เริ่มทำใจถอยออกมาล่ะจน วันประกวดเดือนมหาลัยรอบตัดสิน เจอกันที่เชเว่นเค้าทักเราว่า ตัวเองมาอะไร เราตอบไปว่า !!รู้จักกันด้วยหรอคะ คือหน้าเค้าแบบเอ๋อมากคือเสียหน้าอะพนักงงานก็มองเค้าบอกว่าขอกำลังใจหน่อย เราก็ฝากบอกเพื่อนเค้าว่าบอกเค้าออกไปจากชีวิตเราที คือแบบตอนนั้นรู้สึกที่พูดแบบนั้นคือด้วยความโกรธอะค่ะมันเลยเผลอพูดไปไม่คิดเค้าคงรู้สึกแย่มากคะเข้าใจแต่คทอย้อนกลับไปไม่ได้ จนนะตอนนี้เค้าคือเดือนมหาลัยซึ่งเรายิ่งควรเดินถอยออกมา เยอกันแป๋มก็ไม่คุยค่ะไม่ตอบ เค้าเดินมานั่งคุยกับเราเราก็บอกแค่ว่าเราต่างกันเกินไปตอนนี้เธออยู่สูงล่ะ เค้าตอบเราว่าเราก็คนเหมือนกันป่ะ เราก็เงียบไม่ตอบ เรารักเต้านะแต่เราไม่อยากให้เค้าต้องมาคุยกับเราแล้วคือเราก็ไม่ได้ดีเริศเลอ นี่แหละความรักของแป๋มที่คิดมากไป ที่ความคิดเด็กไปทำร้ายคนที่ตัวเองรัก เค้าก็ไม่รู้จะเข้าหาเรายังไงค่ะคือเราปิดทุกช่องทางแต่เค้าก็ยังทักเพื่อนเรามาถามหาเราเสมอ เรารักเค้ามากค่ะ แต่ถึงยังไงเราอยากให้เค้าเจอสิ่งที่ดีแม้เราจะเสียใจเราก็ยอม ♡♥