หลายวันมานี้ข้าเห็นกรณีดราม่าเกี่ยวกับข้า บ้างก็ว่าข้าเป็นราชาแห่งยักษ์ ไม่สมควรนำมาล้อเลียนให้เสื่อมเสีย บ้างก็ว่าข้าเป็นพวกบ้ากาม สมสู่แม้กระทั่งช้างกับปลา เมื่อพวกเจ้ากล่าวพาดพิงถึงข้า ข้าคงต้องขอใช้สิทธิชี้แจงเพื่อให้ทุกคนได้รับรู้เรื่องราวของข้าบ้าง
ชาติก่อนของข้าคือ "นนทก" เป็นยักษ์ที่มีหน้าที่เฝ้าทางขึ้นเขาไกรลาส ซึ่งเป็นที่อยู่ของพระอิศวร เมื่อเทวดาจะเข้าพบพระอิศวร ข้ามีหน้าที่ล้างเท้าให้กับเทวดาทุกคน
แต่ระหว่างที่ข้าก้มตัวลงล้างเท้าให้กับเทวดา พวกเขาชอบรังแกข้าด้วยการเขกหัวข้าบ้าง ตบหัวข้าบ้าง บางคนถึงขนาดถอนผมจากหัวของข้าจนผมของข้าเกือบหมดหัว
ข้าทั้งเจ็บ ทั้งอับอาย หากมีใครทำกับเจ้าแบบนี้บ้าง เจ้าจะรู้สึกอย่างไร ด้วยเหตุนี้ข้าจึงไปขอพรวิเศษจากพระอิศวร ขอให้นิ้วข้าเป็น "เพชรฤทธี" หากข้าใช้นิ้วนี้ชี้ผู้ใดผู้นั้นต้องสิ้นชีพ
ตั้งแต่นั้นมาข้าจึงใช้นิ้วเพชรฤทธีของข้าชี้ใส่เทวดาที่ข่มเหงข้า จนทำให้เทวดาเหล่านั้นต้องล้มตาย แล้วแบบนี้ข้าทำผิดอันใดเล่า ในเมื่อพวกเขาเป็นฝ่ายรังแกข้าก่อน พวกเทวดาไม่พอใจข้าจึงรวมตัวไปฟ้องพระอิศวร แทนที่พระอิศวรจะสอบสวนข้าเสียก่อน กลับเชื่อพวกเทวดาที่มาเป่าหูยุยง
พวกเทพก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมด เชื่อแต่พวกเดียวกันกับคนรอบข้าง ไม่เคยฟังความรอบด้านเลย ไม่รู้พระอิศวรโกรธเกลียดอะไรข้านักหนา ถึงไปร้องขอให้พระนารายณ์ลงมาปราบข้าด้วยการแปลงกายเป็นนางฟ้า และหลอกล่อให้ข้าร่ายรำจนทำให้ตัวของข้าต้องตาย
หากพระอิศวรไม่พอใจที่ข้าใช้นิ้วเพชรฤทธีสังหารเทวดาอื่นก็น่าจะบอกกับข้าตรงๆ ข้ายินดีที่จะคืนนิ้วเพชรฤทธีให้กับท่าน ข้ารับใช้ท่านมานานถึงโกฏิปี (10 ล้านปี) ท่านไม่เห็นความจงรักภักดีของข้าบ้างเลยหรือ รู้อย่างนี้ข้าน่าจะขอนิ้วชี้ของพระอินทร์ดีกว่า จะได้ชี้ทุกอย่างใช้เป็นทองคำ ข้าจะได้เป็นยักษ์ที่รวยที่สุดในจักรวาล ข้าจะได้จ้างเทวดามาล้างเท้าข้าแทน
ข้ายังต่อว่าพระนารายณ์ที่เอาเปรียบข้า เพราะพระนารายณ์มีตั้ง 4 มือ แต่ข้ามีแค่ 2 มือจะสู้กันได้อย่างไร เสียเปรียบกันเห็นๆ เป็นเทพนึกว่าวิเศษนักหรอ แน่จริงอย่าเอาเปรียบซิ
พระนารายณ์จึงให้พรข้าเกิดชาติหน้ามี 20 มือ 10 หัว (ประชดกันหรือเปล่านี่) พร้อมอาวุธครบมือ แถมท้าด้วยว่า ชาติหน้าแกจะเกิดมามี 2 มือ และจะมาปราบข้า ชิชะ! หลงตัวเองมากไปหรือเปล่า
ชาตินี้ข้าจึงได้เกิดเป็น "ทศกัณฐ์" เป็นโอรสของพระเจ้ากรุงลงกา ข้าอาจเสเพลไปหน่อย เพราะมีเมียหลายคน แต่ข้าก็รักทุกคนนะ ลูกๆทุกคนของข้า ข้าเลี้ยงดูอย่างดี
ในบรรดาเมียของข้าทั้งหมด ข้ารักมณโฑมากที่สุด แม้ชาติกำเนิดของจะเป็นกบ และเคยพลาดท่าให้กับพาลี (เจ้าเมืองขีดขิน) แต่ข้าไม่เคยรังเกียจนาง เพราะเป็นความผิดของข้าเองที่ปกป้องนางไม่ได้ เห็นไหมข้าใจกว้างแค่ไหน ไม่เพียงแค่นั้น ข้ายังยกให้มณโฑเป็นมเหสี และอยู่กินกับนางมาหลายปี แต่นางก็ไม่มีทายาทให้กับข้าเสียที อย่างไรก็ตามข้าก็ยังรักนางไม่เสื่อมคลาย
วันหนึ่งท้าวทศรถ (เจ้าเมืองไกยเกษ) สั่งปรุงข้าวทิพย์เพื่อขอทายาทให้ตนเอง แหม! บ้านอยู่ใกล้ๆกันแค่นี้เอง กลิ่นข้าวทิพย์นี้จึงหอมไกลมาถึงกรุงลงกา มณโฑได้กลิ่นจึงรบเร้าข้าอยากทานข้าวทิพย์นี้
ข้าจึงให้ลูกน้องของข้าแปลงกายเป็นอีกาไปฉกข้าวทิพย์มาให้มณโฑ นี่ไม่ใช่การขโมยนะ! แต่พวกเขาทานไม่หมดเอง เหลือก็เอาไปทิ้งเปล่าๆ ขอแค่ก้อนเดียวให้นางจะเป็นอะไรไป
พอมณโฑทานข้าวทิพย์นี้ลงไปก็ได้เรื่อง ป่องทันที ข้ารอวันนี้มานานแสนนาน ต่อมานางก็คลอดลูกสาวออกมา หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักมาก ขณะที่พระนารายณ์อวตารมาเป็นพระราม (พระโอรสของท้าวทศรถ) จากข้าวทิพย์นี้เช่นกัน
แต่ข้ากับลูกสาวไม่อาจมีวาสนาต่อกัน พิเภก (น้องชายของทศกัณฐ์) ทำนายว่า ลูกสาวข้าเป็นกาลกิณี เขาแนะนำให้ข้าฆ่านางเสีย แม้ข้าจะฆ่าศัตรูมามาก แต่ข้าก็ไม่อาจตัดใจฆ่าลูกของข้าลง
สุดท้ายข้าจึงจำต้องสั่งให้ใส่ลูกสาวของข้าลงในผอบ และเอาไปลอยทะเล เพราะข้ายังมีความเป็นพ่ออยู่ไงถึงได้ทำแบบนี้ แล้วยังจะหาว่าข้าใจยักษ์ใจมารได้หรือ
ไม่รู้เป็นความโชคดีหรือโชคร้ายของข้า ผอบนี้ดันลอยไปถึงกรุงมิถิลา และต่อมาลูกสาวของข้าได้เป็นพระธิดาของพระเจ้ากรุงมิถิลา ชื่อว่า "สีดา" นางงดงามยิ่งกว่าหญิงใดในเมือง เห็นไหมนางได้หน้าตาข้าชัดๆ
เมื่อถึงคราวที่สีดาจะต้องหาคู่ พระเจ้ากรุงมิถิลาจัดให้มีการยกศรมหาธนูโมลี (ลูกศรที่พระอิศวรใช้ฆ่าตรีบุรัม (เจ้าเมืองเมืองโสพัส)) ปรากฎว่า พระรามเป็นเพียงผู้เดียวที่สามารถยกศรนี้ได้ จึงได้นางไปครอง
พระรามและสีดากลับมากรุงศรีอยธยาได้ไม่นาน ท้าวทศรถก็คิดจะมอบราชสมบัติให้กับพระราม แต่พระนางไกยเกษี (สนมของท้าวทศรถ) ทวงคำสัญญาจากสามี โดยให้มอบราชบังลังก์ให้กับพระภรต (ลูกชายของพระนางไกยเกษี) แทน
ท้าวทศรถจึงจำใจต้องยกราชสมบัติให้กับพระภรต และขับไล่พระรามและสีดาออกจากเมืองจนต้องตกระกำลำบากอยู่ในป่าหลายปี คิดดูซิ! พระรามโง่ขนาดไหน แถมยังต้องทำให้ลูกสาวของข้าต้องเดือดร้อนไปด้วย
วันหนึ่งข้าให้ชิวหา (น้องเขยของทศกัณฐ์) เฝ้าเมืองแทนข้าระหว่างที่ข้ากับมณโฑไปเที่ยวป่า แต่พอกลับมาข้าไม่พบใคร แถมทั้งเมืองยังมืดสนิท จึงขว้างจักรออกไปเพราะเข้าใจว่า กรุงลงกาโดนใครยึด
ที่ไหนได้ชิวหาใช้ลิ้นของตนเองปิดเมืองเอาไว้ ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ จักรของข้าดันไปตัดลิ้นของชิวหาจนต้องตาย สำมนักขา (น้องสาวของทศกัณฐ์) จึงต้องกลายเป็นหม้าย
ต่อมาสำมนักขาร้องขอข้าไปหาคู่ใหม่ในป่า ข้ารักน้องของข้าจึงปล่อยให้นางไป ปรากฎว่า นางไปปิ๊งกับพระราม แต่พระรามไม่เล่นด้วย แถมยังตัดมือ, เท้า, จมูก และหูของนางอีก ดูความของพระรามซิ ทำได้แม้แต่ผู้หญิง
สำมนักขาอับอายที่จะมาพบข้า จึงไปฟ้องพระยาขร (น้องชายของทศกัณฐ์), พระยาทูษณ์ (น้องชายของทศกัณฐ์) และพระยาตรีเศียร (น้องชายของทศกัณฐ์) เพื่อล้างแค้น แต่ทั้ง 3 ถูกพระรามฆ่าตายหมด
สุดท้ายสำมนักขาก็ต้องยอมกลับมาเล่าความจริงให้ข้าฟัง ตอนนั้นข้าโกรธมาก มีอย่างที่ไหน พระรามไม่ชอบน้องของข้า ข้าไม่ว่า แต่ทำไมต้องลงมือกับนางขนาดนี้ แถมยังฆ่าน้องชายของข้าอีก 3 คน นอกจากจะไม่สำนึกแล้วยังทำชั่วเพิ่มอีก แบบนี้ใครจะทนไหว
สำมนักขาเล่าให้ข้าฟังว่า เมียของพระรามสวยมาก และแนะให้ข้าไปเอานางมาเป็นเมีย ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่า เมียของพระรามเป็นลูกสาวของข้าเอง ดังนั้นอย่ามาประนามข้าทุกกรณี
ข้าจึงสั่งลูกน้องของข้าไปหลอกล่อสีดาออกมาจนข้าสามารถจับตัวนางมาได้ การลักพาตัวครั้งนี้ข้าต้องการให้เป็นการล้างแค้นมากกว่า พระรามจะต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำต่อน้องๆของข้า
เมื่อพระรามทราบว่า สีดาถูกข้าลักพาตัว แทนที่จะสำนึกผิดมาขอโทษข้า กลับหาพันธมิตรเพื่อช่วยพาสีดากลับ นี่คิดจะรบกับข้าใช่ไหม เอาซิ! เป็นไงเป็นกัน
เหตุไหมล่ะ ข้าเป็นฝ่ายถูกกระทำมาโดยตลอด พวกเทพ-เทวดามักคิดว่าตัวเองวิเศษ เที่ยวข่มเหงใครไปทั่ว แต่พอข้าลุกขึ้นสู้บ้างกลับหาว่าข้าเป็นอันธพาล แบบนี้มันยุติธรรมกับข้าแล้วหรือ