ข้าเสียใจและโกรธแค้นพระรามอย่างมากจนคิดจะฆ่าสีดาเพื่อล้างแค้นหลายครั้ง แต่คนของข้ากลับร้องขอให้ส่งสีดาคืนให้พระราม เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วจะให้ข้ายอมแพ้ได้อย่างไร
วันหนึ่งข้าไปพบท้าวมาลีวราช (ปู่ของทศกัณฐ์) ที่เขายอดฟ้าเพื่อขอให้เขามาที่กรุงลงกา ไม่เพียงแต่เขาไม่เชื่อข้า แต่เขากลับเชื่อพระรามและสีดา แถมพวกเทวดายังเข้าข้างพระรามอีก ใช่ซิ! ข้าไม่ได้คารมคมคายเหมือนพระรามนี่
เมื่อหมดหนทางข้าจึงต้องช่วยเหลือตนเอง ข้าคิดทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาจึงเห็นว่า พิเภกให้ความช่วยเหลือพระรามมาโดยตลอด จริงๆแล้วข้าไม่อยากฆ่าพิเภกเลย แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาได้กระทำคนของข้า ข้าคงจำใจต้องฆ่าเขา
ข้าพยายามที่จะฆ่าพิเภก แต่ก็ไม่สำเร็จ เมื่อข้าส่งนาสูร (น้องชายของทศกัณฐ์) ไปรบกับพระรามก็ถูกพระรามฆ่าตายอีก หรือข้าไม่มีหนทางที่จะชนะพระรามได้เลยหรือ
เมื่ออับจนหนทางข้าจึงต้องร้องขอความช่วยเหลือจากมณโฑ นางจึงบอกข้าว่า นางสามารถทำพิธีหุงน้ำทิพย์เพื่อชุบชีวิตยักษ์ที่ตายได้ โธ่! มีของดีแบบนี้ทำไมเพิ่งมาบอก
ทศคีรีวัน (พระโอรสของทศกัณฐ์) และทศคีรีธร (น้องชายของทศคีรีวัน) อาสาออกรบกับพระรามจนถูกพระลักษมณ์ฆ่าตาย แต่ครั้งนี้น้ำทิพย์ของมณโฑช่วยชุบชีวิตของพวกเขาได้
เมื่อโอกาสกลับมาเป็นของข้าอีกครั้ง ข้าเริ่มมั่นใจว่าจะสามารถเอาชนะพระรามได้ แต่พิเภกจอมเจ้าเล่ห์กลับวางแผนให้หนุมานแปลงกายเป็นข้า และมีสัมพันธ์กับมณโฑ
ด้วยเหตุนี้พิธีหุงน้ำทิพย์จึงล่ม แถมมณโฑยังต้องพลาดท่าให้กับหนุมานอีก ความแค้นนี้ใหญ่หลวงยิ่งนัก ครั้งนี้จะต้องเป็นสงครามครั้งสุดท้ายให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย
ข้ายกทัพออกรบกับพระราม แต่พระรามฆ่าข้าอย่างไรก็ไม่ตาย พิเภกจึงเล่าความลับของข้าให้พระรามว่า ข้าซ่อนกล่องดวงใจไว้กับฤาษีโคบุตรที่เขานิลคีรี
หนุมานไปหาฤาษีโคบุตร และแสร้งทำเป็นมอบตัวกับฤาษี ฤาษีอยู่แต่ในอาศรมจึงไม่ทราบข่าวคราวบ้านเมืองจนโดนหนุมานหลอกเอากล่องดวงใจของข้าสำเร็จ
ฤาษีพาหนุมานมาสวามิภักดิ์ข้า แม้ข้าจะแค้นเคืองไอ้ลิงชั่วตัวนี้ แต่ข้ากลับหลงเชื่อว่า มันเคืองแค้นพระลักษมณ์ เพราะมันอุตส่าห์เล่นละครรบทัพกับพระลักษมณ์ ข้านี่มันโง่จริงๆ
เมื่อข้าออกรบกับพระราม และเห็นกล่องดวงใจของข้าอยู่ในมือของพระราม ข้าจึงรู้ตัวว่าชะตาของข้าขาดแล้ว พระรามยิงศรพรหมมาสตร์ใส่ข้าจนตาย
หลังข้าตายไปแล้วแทนที่พระรามจะดีใจที่ได้สีดาคืนกลับรังเกียจนาง เพราะเห็นว่านางอยู่กับข้ามานาน นางจึงขออาสาลุยไฟเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง
พระรามใจแคบ หากพระรามรักสีดาจริงต้องไม่รังเกียจนาง แม้นางจะอาสาขอลุยไฟก็ต้องยับยั้งไว้ แสดงว่าที่รบกับข้ามาตลอดหลายปีเพียงเพราะต้องการรักษาหน้าของตนเองเท่านั้น
พระรามยิ่งกำเริบเสิบสานขึ้นไปอีก คงหลงตนว่ายิ่งใหญ่ไม่มีใครทัดเทียมจึงเที่ยวข่มเหงคนของข้าไปทั่ว ปูนบำเหน็จคนของตนเองอย่างหน้าไม่อาย
เริ่มด้วยการยกมณโฑยกให้พิเภก ลำพังแค่นางมีสัมพันธ์กับหนุมานก็น่าอับอายพอแล้ว แต่นี่ยังจะให้พี่น้องใช้เมียร่วมกันอีก นี่ตั้งใจจะลบหลู่ข้าใช่ไหม
พระรามยังตั้งหนุมานเป็นพระยาจักรกฤษณ์พิพรรธพงศา มีสนมถึง 5,000 คน แล้วลูก-หลานของข้าที่ตกเป็นเมียของมันจะเอาไปไว้ที่ไหน
พวกมันยังฆ่าบรรลัยกัลป์ (พระโอรสของทศกัณฐ์), ท้าวมหาบาล (เจ้าเมืองมหาจักรวาล) และท้าวจักรวรรดิ์ (เจ้าเมืองมลิวัน) ซึ่งพยายามแก้แค้นให้ข้า ดูซิ! พวกเขายอมเสียสละชีวิตเพื่อปกป้องเกียรติยศของข้า
แม้แต่สุริยาภพ (ลูกชายของท้าวจักรวรรดิ์), บรรลัยจักร (ลูกชายของท้าวจักรวรรดิ์), นนยุพักตร์ (ลูกชายของท้าวจักรวรรดิ์) และไวยตาล (เจ้าเมืองกุรุราช) ที่ต้องการปกป้องท้าวจักรวรรดิ์ยังไม่วายถูกพวกมันฆ่าตายเช่นเดียวกัน ความภักดีของพวกเขาข้าจะไม่มีวันลืม
ต่อมามณโฑคลอดท้าวทศพินซึ่งเป็นพระโอรสของข้าโดยที่พิเภกหลงเข้าใจว่าเป็นลูกของเขา เขาจึงรักและเอ็นดูท้าวทศพินดั่งลูกแท้ๆ เรื่องนี้ข้ายังพอเห็นใจและให้อภัยเขา
แต่สิ่งที่ข้าเจ็บใจที่สุดคือ ท้าวทศพินที่เคยร้องขอชีวิตให้กับพิเภกเมื่อคราวที่พิเภกเสียทีให้กับท้าวจักรวรรดิ์ เพราะเห็นแก่ความเป็นพ่อเลี้ยงของเขา เห็นไหมว่าพระโอรสของข้ามีความกตัญญูขนาดไหน
แต่คราวที่ท้าวทศพินเสียทีให้กับพระภรต แทนที่พวกมันจะเห็นแก่พิเภก พวกมันกลับฆ่าท้าวทศพินได้ลงคอ เห็นไหมล่ะพวกมันขนาดไหน ข้าสงสารพระโอรสของข้าเหลือเกิน
ความต่ำช้าของพระรามไม่หมดเท่านี้ ตอนที่สีดาวาดรูปของข้าให้นางกำนัลดู แต่ถูกพระรามจับได้ นางพยายามอธิบาย แต่พระรามไม่เชื่อ พระรามสั่งให้พระลักษมณ์ฆ่านาง โชคดีที่นางไม่ตาย เพราะมีแหวนของพระรามคุ้มครอง แต่ก็ต้องหนีเข้าไปในป่า และอยู่กับฤาษีวัชมฤคเพียงลำพัง เห็นไหม! พระรามไม่เคยรักนางจริง พระธิดาของข้าช่างอาภัพเหลือเกิน
ต่อมาสีดาคลอดพระมงกุฎซึ่งเป็นพระโอรสของพระรามในป่า ส่วนฤาษีวัชมฤคเสกพระลบซึ่งมีใบหน้าเหมือนพระมงกุฎให้เป็นเพื่อนเล่นของพระมงกุฎ ทั้ง 2 จึงสนิทสนมกันประหนึ่งพี่น้องร่วมสายเลือด
วันหนึ่งพระมงกุฎและพระลบเที่ยวเล่นในป่าจึงประลองศรเล่นกัน แต่เสียงการประลองดังสนั่นไปถึงหูพระราม โหรหลวงทำนายว่า เสียงนั้นเป็นของผู้มีบุญที่อาจจะชิงราชสมบัติของพระราม
พระรามส่งม้าอุปการเข้าป่าเพื่อหลอกล่อเสียงนั้น โดยให้หนุมานติดตามไป หากใครมาพยายามจะขี่ม้าอุปการย่อมหมายถึงกบฎ ให้หนุมานฆ่าผู้นั้นเสีย
พระมงกุฎและพระลบขี่ม้าอุปการสำเร็จ หนุมานพยายามจับตัวพวกเขา แต่หนุมานเสียทีให้กับพวกเขาถึง 2 ครั้ง
พระรามส่งหนุมาน, พระภรต และพระสัตรุด (น้องชายของพระราม) ยกทัพไปจับพระมงกุฎและพระลบอีกครั้ง คราวนี้สามารถจับพระมงกุฎได้ แต่พระลบสามารถหลบหนีได้
พระรามสั่งเฆี่ยน และแห่ประจานพระมงกุฎรอบเมือง 3 วันแล้วให้ประหาร เห็นไหม! เมื่อพระรามได้บังลังก์อย่างไม่ชอบธรรมย่อมเกรงผู้อื่นจะแย่งชิง
พระลบแจ้งข่าวให้สีดาและฤาษีวัชมฤค สีดาจึงมอบแหวนของพระรามให้กับพระลบ เพื่อนำไปให้พระมงกุฎคุ้มครองอันตราย
พระลบได้รับความช่วยเหลือจากพระอินทร์จนสามารถนำแหวนของพระรามไปให้กับพระมงกุฎ เมื่อพระมงกุฎสวมแหวนวงนี้ก็หายเจ็บปวด และสามารถหลบหนีออกมาพบกับพระลบ
พระรามยกทัพไปตามจับพระมงกุฎและพระลบได้สำเร็จ และทราบความจริงว่า แม่ของพระมงกุฎคือ สีดา พระรามจึงปล่อยตัวพระมงกุฎและพระลบเข้าป่าเพื่อนำทางไปหาสีดาถึงอาศรม แต่สีดาไม่ยอมออกมาพบกับพระราม แม้ฤาษีวัชมฤคพยายามเกลี้ยกล่อมก็ตาม พระรามพาพระมงกุฎและพระลบกลับกรุงศรีอยุธยา สีดายืนยันที่จะไม่กลับไปด้วย แม้พระมงกุฎและพระลบจะอ้อนวอนก็ตาม
พระรามแกล้งตายเพื่อหลอกให้สีดากลับมาเคารพศพที่กรุงศรีอยธยา เมื่อสีดาเคารพศพและทราบว่า พระรามโกหก สีดาจึงร้องขอให้พระแม่ธรณีเปิดทาง นางจึงหนีไปเมืองบาดาล ใช่สิ! คิดจะฆ่าจะแกงกันใครจะไปไว้ใจ
พระรามหมดหนทางที่จะคืนดีกับสีดาจึงขอคำปรึกษาจากพิเภก พิเภททำนายพระรามมีเคราะห์จึงแนะนำให้พระรามออกจากเมืองไปเดินป่า 1,000 ปี
พระรามจึงจำต้องเดินป่า 1,000 ปี แต่สีดายังไม่ยอมคืนดีกับพระราม พระรามจึงต้องร้องขอพระอิศวรช่วยไกล่เกลี่ย พระรามยอมรับผิดต่อหน้าพระอิศวร สีดาจึงยอมคืนดีด้วย
หากข้าต้องการล่วงเกินสีดาข้าทำไปนานแล้ว แม้แต่วันที่ข้ารู้ตัวว่า ข้าจะต้องตาย ข้ายังไม่ทำร้ายนางเลย ข้าไม่เคยฆ่าญาติร่วมสายโลหิตของข้าแม้เพียงคนเดียว แม้ข้าจะเคยพยายามฆ่าพิเภก แต่นั่นเป็นเพราะเขาเป็นสาเหตุให้คนของข้ามากมายต้องล้มตาย
ข้าหวังเพียงให้พิเภกสำนึกได้ แต่เขาก็ไม่เคยสำนึก ข้าจึงจำต้องแก้แค้นให้กับคนของข้า แล้วแบบนี้ข้าหยาบช้าตรงไหน พระรามต่างหากที่ทำร้ายสีดา เขาเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ไม่เคยรักสีดาจริง เขาไม่เคยคิดถึงคุณงามความดีที่นางเคยทำไว้กับเขา
คราวที่พระรามถูกขับออกจากกรุงศรีอยุธยา สีดายอมลำบากร่วมเดินป่ากับเขา คราวที่นางถูกข้าพาตัวมาอยู่ที่กรุงลงกา นางก็ยอมทุกข์ทรมานเพื่อรอเขามากอบกู้ชื่อเสียง นี่ยังไม่ใช่บทพิสูจน์ที่เพียงพอของความรักของนางที่มีต่อเขาอีกหรือ แต่พอพระรามฆ่าข้าได้ก็หลงมัวเมาในอำนาจตั้งข้อรังเกียจสีดา แถมยังระแวงนางจนต้องสั่งให้พระลักษมณ์ฆ่าอีก คนแบบนี้นะหรือที่เป็นพระเอก