เราลงรถไฟมาจากหัวลำโพงยืนบนรถไฟมา2ชั่วโมงเพื่อลงที่หัวลำโพงคือเราไม่เคยเรียกร้องให้ผู้ชายคนไหนสละที่ให้เลย ก็ยืนจนถึง เราถือว่าสิทธิของเขาอ่ะแม้จะรถไฟฟรีเขาขึ้นก่อนก็นั่งไปเรายืนได้ แต่พอเราขึ้นรถเมล์สายหนึ่งเพื่อที่จะกลับหอซึ่งเราต้องนั่งจากต้นสายยันปลายสาย ช่วงนั้นเวลาเลิกงานคนเยอะค่ะ ช่วงนั้นก็มีแม่เด็กกับเด็กประมาณ10ขวบขึ้นมา เราก็นั่งไปไม่ได้ลุกให้ ในใจคือรู้สึกผิดแต่คือเมื่อยมาสองชั่วโมง กระเป๋าเสื้อผ้าอย่างหนักมีโน๊ตบุ๊คสะพายมาอีกเครื่อง เอาตรงๆเราคิดเห็นแก่ตัวนิดนึงอ่ะว่าขอนั่งหน่อยไม่ไหวแล้ว นั่งยังไม่ถึง10นาทีเลย รถก็ติด ปกติรถเมล์คันนี้ถึงหอเรา2ชั่วโมงค่ะ และรอบข้างๆก็มีน้องนักเรียนแผู้ชายนั่งอยู่โดยรอบ ก็เลยตัดสินใจขอเถอะ

สักพักมีคนตะโกนต่อว่า ย้ำ!ว่าตะโกน(ดังสลัดดดดดดด)

ผชคนหนึ่ง : ไม่เห็นเหรอว่าเด็กยืนอ่ะ ไม่สงสารเด็กเหรอครับ (เสียงโคตรดัง พี่เขายืนตรงข้างๆเบาะเรา)

เราเงยหน้ามอง It's me O.,O

ผชคนหนึ่ง : สงสารเด็กมั่งไหมครับ

         Oh!!! เรานี่นา แต่คือบริเวณรอบๆก็มีผชนั่งนะ แต่สายตาประนามเรามองมาที่เรา รู้สึกสวย อุ๊ยไม่ใช่ละ555 คนทั้งรถหันมามอง คือเราเล่าอาจจะขำแต่ตอนนั้นเรามือสั่นเลยอ่ะ หน้าร้อน หัวร้อน อยากด่ากลับแต่ก็ได้แต่จิกกระเป๋าค่ะกัดปากแน่นน้ำตาคลอ ความรู้สึกโคตรแย่

        คือเราเข้าใจพี่เขาว่าพี่เขาอาจจะทนกับการกระทำเราไม่ได้แต่ "คุณไม่จำเป็นต้องประนามใครเพื่อให้คุณเป็นคนดีได้ป่ะ"  

          ถ้าเรามันเห็นแก่ตัวสันดานแย่ขนาดนั้นก็บอกเราดีๆ ไม่ต้องตะโกนว่าให้อายคนทั้งรถได้ไหม ถ้าเข้ามาอ่านเราฝากขอโทษด้วยที่เราทำนิสัยแย่ๆไม่ยอมลุกให้น้องกะแม่นั่ง ทั้งๆที่เราควรลุก

           พอหลังจากได้ยินแบบนั้น จะร้องไห้ก็ไม่ได้คนเยอะ ฮึบค่ะ ฮึบแล้วแบกกระเป๋าลุกให้แม่กะน้องคนนั้นนั่งแล้วลงจากรถเลย นั่งแท็กซี่กลับหอค่ะ คือสภาพจิตใจไม่ไหวไม่พอ ขาโป่งตั้งแต่หน่องยันส้นเท้า555 เสียเงินเยอะหน่อยก็ยอม เพราะรถที่เรานั่งใครเคยขึ้นจะรู้เลยป้ายสักห้าหกป้ายไม่มีที่นั่งละ คนแน่นมากกกกก

ป.ล.อยากจะบอกทุกคนว่า ความดีถ้าทำก็น่ายกย่องค่ะแต่อย่าเหยียบหัวใครให้ได้คำว่าคนดีมา มันไม่ได้หล่อหรอกคุณ