เจ้าของกระทู้ขอเกริ่นก่อนนะคะว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้แรก อยากจะแชร์ประสบการณ์และร่วมพูดคุยกับพี่น้องชาวคริสต์เตียนทั้งหลายค่ะ ดิฉันเติบโตขึ้นมาในครอบครัว ชาวพุทธ มีพ่อเป็นมัคทายกของวัดในหมู่บ้าน ดิฉันเป็นชาวพุทธมาแต่กำเนิด ทำกิจกรรมต่างๆที่ศาสนิกชนปฏิบัติกันทุกโอกาส ชอบดูดวง วันหยุดก็จะหาเวลาไปทำบุญตามโอกาส ปล่อยนกปล่อยปลา จนบางครั้งรู้สึกว่าชีวิตดิฉันดีขึ้นได้จริงๆจากการปฏิบัติสิ่งเหล่านี้อยู่เป็นประจำ จนวันหนึ่งชีวิตของดิฉันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ญาติของดิฉันมีกิจการส่วนตัวอยู่ที่ประเทศอังกฤษดิฉันจึงตัดสินใจย้ายไปทำงานที่นู่นช่วงหนึ่ง มันคือดินแดนในฝันของดิฉัน เมื่อมาช่วงแรกทุกๆอย่างดูตื่นเต้น มีความสุขไปหมดสำหรับดิฉัน แต่เมื่ออยู่ไปสักพักหนึ่งทั้งเรื่องงาน ผู้คนบางส่วนที่นั่นทำให้ดิฉันเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง ดิฉันเริ่มปฏิบัติตัวไปในทางที่แย่ ไม่เชือฟังคำเตือนของคนในครอบครัว ชีวิตตกต่ำถึงขีดสุดอย่างที่ไม่เคยเป็นมา คิดถึงพ่อกับแม่มาก จำได้ว่าช่วงนั้นกดดันมากๆ เดินเข้าไปในสุสานคริสเตียนที่เมือง Reading และยืนร้องไห้ แต่แปลกที่มันทำให้ดิฉันรู้สึกถูกปลอบโยนและเริ่มมาที่สุสานใจกลางเมืองนี้บ่อยๆ บางครั้งซื้อดอกไม้มาวางไว้ให้กับหลุมศพที่ไม่รู้จัก และซื้อน้ำเปล่าเพื่อมากรวดน้ำ (ตอนนี้ยังตลกตัวเองอยู่) เป็นบทสวดแผ่เมตตาธรรมดา และแล้วดิฉันก็ได้มีโอกาสเข้าโบสถ์ช่วงก่อนเทศกาลคริสต์มาสเพราะเพื่อนชวนไป ตอนแรกที่เข้าไปนั้นมีการร้องเพลงเกี่ยวกับวันคริสต์มาส จุดเทียน รู้สึกน่าเบื่อมาก แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะเพื่อนฝรั่งคนนี้เป็นคนเดียวที่ฉันมี เค้าเป็นคริสต์เตียนที่เคร่งคนหนึ่งจึงมีโอกาสไปร่วมกิจกรรมทางคริสต์เตียนมากขึ้น ไม่มีใครโน้มน้าวให้ดิฉันเชื่อในพระเจ้า แต่มันมีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ดิฉันศรัทธาและมีความเชื่อในพระองค์ ดิฉันรู้สึกซาบซึ้งและรับรู้ได้ว่าพระองค์อ้าแขนต้อนรับดิฉัน ความรู้สึกแบบนี้ดิฉันไม่ได้มโนไปเองแต่อย่างใด มันเป็นความสุขใจและอบอุ่นใจที่บอกไม่ถูก และสุขท้ายดิฉันจึงเข้าคริสต์เตียนอย่างเต็มตัวที่โบสถ์แห่งหนึ่งใน Poole จากนั้นไม่นานชีวิตดิฉันก็มาถึงจุดเปลี่ยนอีกครั้งเมื่อดิฉันตั้งท้องอย่างไม่ได้ตั้งตัว ดิฉันจึงตัดสินใจกลับมาอยู่เมืองไทย ดิฉันกลับมาอยู่ในหมู่บ้านที่ดิฉันเติบโตมา หมู่บ้านของดิฉันอยู่ห่างไกลจากตัวจังหวัด ไม่มีโบสถ์ ไม่มีชุมชนคริสต์เตียน ทุกคนทั้งอำเภอเป็นชาวพุทธเกือบ 100% ช่วงที่ดิฉันกลับมาที่นี่เหมือนถูกทดสอบ ดิฉันมีปัญหากับแฟน ความห่างไกล ดิฉันตัดสินใจหาซื้อพระคัมภีร์มาอ่านเพราะไม่รู้ว่าจะเข้าโบสถ์ได้ที่ไหน เพราะตัวจังหวัดไกลมาก รถยนต์ก็ขับไม่เป็น พ่อแม่ก็ไม่เห็นด้วยกับการเปลี่ยนศาสนา ดิฉันสวดภาวนาถึงพระผู้เป็นเจ้าเสมอ ดูหนังเพิ่มความเชื่อและความศรัทธา ดิฉันสวดสรรเสริญและภาวนาถึงพระองค์ ทุกวันนี้ดิฉันเหมือนอยู่ตัวคนเดียวไม่เข้าวัดเลยจนแม่เริ่มไม่พอใจ นั่งสวดภาวนาถึงพระองค์ภายในห้อง ต่อจากนี้ไม่กี่เดือนหลังจากคลอดลูกดิฉันรู้ว่าชีวิตจะเปลี่ยนแปลงไปมาก ดิฉันมีสิ่งที่ต้องตัดสินใจ และดิฉันขอให้ชีวิตจากนี้ไปเป็นไปตามพระประสงค์ของพระองค์ แต่บางครั้งดิฉันก็ท้อแท้ ศรัทธาสั่นคลอน ดิฉันกลัวว่าพระองค์จะทอดทิ้งดิฉันและลูก ตอนนี้ดิฉันท้อแท้มาก แต่ดิฉันขออุทิศชีวิตนี้ให้พระองค์ ดิฉันเฝ้าภาวนาถึงสิ่งหนึ่งทุกวันและหวังว่าพระองค์จะอวยพระพรและตอบรับคำขอของดิฉัน ที่ตั้งกระทู้มานี้เพียงแค่ต้องการแชร์ประสบการณ์ที่ดิฉันพบเจอ หากใครคิดว่าดิฉันคิดไปเอง พร่ำเพ้อ เชื่อในสิ่งที่งมงาย ดิฉันก็ไม่สามารถบังคับความคิดของเขาเหล่านั้นได้ ดิฉันเพียงต้องการที่ระบายและหวังว่าเพื่อนๆชาวคริสต์เตียนที่เชื่อในพระองค์เหมือนดิฉันจะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ขอขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่ะ ขอให้พระเจ้าอวยพระพร