"ครู" ผู้พัฒนาให้ผู้เรียนเกิดการเรียนรู้ด้านวิชาการ เกิดคุณลักษณะทักษะในการใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้ นี่คือหน้าที่ที่สำคัญ โดยได้รับผลตอบแทนคือความดีความชอบ หรือภาษาครูเขาเรียกกันคือขั้นเงินเดือน เรียกสั้นๆว่าขั้นนั่นเอง การให้ความดีความชอบจะประเมินจากผลงานที่ปฏิบัติทุกๆ 6 เดือน ภายใน 6 เดือนเราจะทำหน้าที่หลายอย่าง อาทิ จัดการเรียนการสอน งานครูประจำชั้น(ดูแลนักเรียนในที่ปรึกษาทุกเรื่อง เรื่องการเรียน ความประพฤติ ออกเยี่ยมบ้าน ฯลฯ) งานพิเศษอื่นๆ นอกเหนือจากที่กล่าว นี่คือความดี แต่ผลการประเมินจะอยู่ที่ความชอบมากกว่า ความชอบของผู้ประเมินที่มีต่อผู้ถูกประเมิน ต่อให้ผู้ถูกประเมินมีความดีมากมาย แต่ผู้ประเมินไม่ชอบ ก็เท่ากับไม่มีความดี (ขึ้นต้นอย่างสวยงามเริ่มมมมดราม่าแหระ)(มันคือเรื่องจริงพวกโลกสวยหยุดอ่าน ทำงานทำไมต้องทำเพื่อขั้น ไม่มีจิตวิญญาณ บลาๆๆ ) ทุกคนทำงานต้องการกำลังใจทั้งนั้น เราต้องการยกวิชาชีพให้สูงขึ้น แต่วันนึงเราทำงานด้วยความตั้งใจ เต็มที่ แต่ไม่เคยมีความดี ไม่เคยมีความชอบ ผู้ใหญ่ที่มีอำนาจในเรื่องนี้ จะมอบความดีความชอบให้แต่พวกพ้องและเมียตัวเอง(เมียจะทำหน้าที่สอนวิชาจับจีบผ้า สอนวิชากวาดโดม ทำหน้าสอนวิชาธรรมกาย) หลายครั้ง หลายปี กัดกร่อนอาชีพ "ครู" จนทำให้บั่นทอนจิตวิญญาณความเป็นครูไปทีละนิด ทีละนิด จนสุดท้าย เกิดความรู้สึก ทำทำไม ทำไปก็เท่านั้น ความชอบไม่มีความดีไม่ปรากฎ หมดกำลังใจในการทำงาน ได้แต่คิดนี่หรือเปล่าที่ทำให้การศึกษาของไทยถอยหลัง (เป็นแค่บางสถานที่ บางสถานที่ดีก็มี) เหมือนมาระบาย แต่ก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทุกวันนี้ให้กำลังใจตัวเองโดยการคิดว่าเราทำตามหน้าที่ หน้าที่คือสอน เราสอนให้เต็มความสามารถของเราก็พอ ใครจะมองเราว่าไม่มีความดีความชอบก็ไม่เป็นไร สู้ต่อไป