เราต้องคอยดูแลคนป่วยตลอด และดูคนเดียว จะทำอะไรก็ทำไม่ได้ ติดขัดไปหมด อยากไปไหนก็ไปไม่ได้ อยากมีกิจการของตัวเองก็ทำไม่ได้ วันๆ เจอแต่ปัญหา นอนก็ไม่ค่อยพอ นอนได้ทีละชั่วโมงเดียวก็ต้องตื่น นานๆ จะได้นอนยาว 4-6 ชั่วโมง หลับสนิทอยู่ก็ต้องสะดุ้งตื่น เพราะคนป่วยร้อง เขานอนทั้งวัน แต่เรานอนไม่ได้ ร่างกายและจิตใจจะเริ่มทนไม่ไหว กว่าจะผ่านไปได้แต่ละวัน มีปัญหาจุกจิกเต็มไปหมด ไม่รู้จะบรรยายยังไง เป็นแบบนี้มา 8 ปีได้ค่ะ จริงๆ ผ่านมาได้ตั้งนานขนาดนี้น่าจะปรับตัวได้ แต่ไม่ใช่เลยค่ะ ยิ่งผ่านมานานก็ยิ่งเครียดสะสมจนใกล้จะระเบิด อึดอัดมาก เบื่อชีวิตอย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากอยู่อีกต่อไปเลย พอจะทำงานก็ไม่มีสมาธิทำเลย เพราะทำได้แป้บนึงคนป่วยก็เรียก ท่านเป็นแม่เราน่ะ เราต้องดูแลอย่างดีที่สุด แต่อดไม่ได้ที่จะเครียด เข้าใจแหละว่าท่านก็คงเครียดกับความเจ็บป่วยที่เป็นอยู่ แต่การที่เราอดนอนสะสมและอยากจะทำอะไรก็ทำไม่ได้ ไปไหนไม่ได้ ติดขัดไปหมด วันๆ ต้องคอยเช็ดอึเช็ดฉี่ แม้ใส่แพมเพิสตลอด จะกินข้าวก็ต้องมาล้วงอึ จะเข้าห้องน้ำ ก็ต้องรีบออกมาดู เพราะท่านร้อง หลับอยู่ พอท่านร้องก็สะดุ้งตกใจ รีบตื่นมาดู บางทีสะลืมสะลือวิ่งชนนั่นนี่จนได้แผล ต้องแบกท่านเข้าห้องน้ำ เราตัวเล็กกว่าท่าน บางทีก็พากันล้ม เหนื่อยมาก บอกไม่ถูก จะจ้างคนมาดูแลก็ไม่สะดวกเรื่องเงิน เหนื่อยหน่ายและเบื่อกับชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มาก กลัวตัวเองจะเป็นโรคประสาท กลัวจะยับยั้งอารมณ์ตัวเองไม่ได้ พอได้ยินท่านร้อง เราก็เครียดเลยค่ะ และท่านจะร้องแทบทั้งวัน ทั้งที่ไม่ได้เจ็บอะไร จริงๆ เราไม่ใช่คนเครียดนะคะ แต่มีเรื่องต้องให้เครียดได้ทั้งวันเลย อยากหาทางออกที่ทำให้เราไม่เครียดน่ะค่ะ ตอนนี้มันสุดๆ เลยค่ะ ทราบนะคะว่ายังมีคนที่ลำบากกว่าเรา แต่มันเครียดจริงๆ ค่ะ มีท่านใดที่ประสบปัญหาแบบเราบ้างมั้ยคะ อยากทราบว่าท่านหาทางออกยังไง มีวิธีอะไรที่ช่วยให้ไม่เครียด ทุกวันนี้เราก็สวดมนต์และนั่งสมาธิ แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นเลยค่ะ พยายามข่มใจตัวเองให้เย็น พยายามปล่อยวาง แต่มันก็ยังเครียด บางทีคิดจะฆ่าตัวตาย แต่ก็กลัวบาป ยังมีสติยั้งคิดอยู่บ้างค่ะ