ตอนนี้ผมเพิ่งเข้ามหาลัยมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่เดือน แต่สนิทกันเร็วมากไม่รู้เป็นเพราะอะไรเหมือนกัน รู้สึกสนิทมากกว่าเพื่อนสมัยมัธยมที่รู้จักกันมา 3-6 ปีอีกครับ อาจเป็นเพราะสมัยมัธยมผมค่อนข้างนิ่ง ๆ เพื่อนเลยเกรงใจ เวลาเล่นกับผมเลยไม่ค่อยสุด (ไม่ใช่ว่าผมลืมเพื่อนมัธยมนะครับ ยังคงสนิทกันอยู่) แต่กับเพื่อนใหม่คนนี้แม้ผมจะมีนิสัยนิ่ง ๆ แต่ไม่มีความเกรงใจให้กันเลย เขาเป็นคนพูดอะไรตรง ๆ พูดคำด่าคำ จนผมติดนิสัยนั้นมาแล้วก็ด่ากลับเช่นกัน (นิสัยเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย) รู้สึกสนุกทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เราสนิทกันมากจนเพื่อนในห้องล้อว่าเป็นแฟนกัน(จริง ๆ ไม่ใช่นะ ต่างคนต่างก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว 555555) ตัวติดกันมากจนเหมือนฝาแฝดเลยครับไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด เข้าห้องน้ำยังต้องไปยืนรอ กินข้าวยังแบ่งกันกินเลย แลกกับแลกข้าวจนแทบจะเทรวมกันแล้วกินด้วยกัน เวลาเลิกเรียนก็จะไปเที่ยวด้วยกันไม่ก็ไปหมกตัวอยู่ที่หอใครสักคน ผมรู้สึกอบอุ่นมากครับที่มีเพื่อนที่สนิทกันมากขนาดนี้ เพราะลึก ๆ ผมก็อยากได้เพื่อนแบบนี้มาตลอด แต่ด้วยนิสัยที่ค่อนข้างนิ่งเงียบของผมทำให้คนอื่นค่อนข้างเกรงใจพอสมควร
แต่ปัญหามันมีอยู่ว่าผมอยู่กับเขามากไปจนรู้สึกเสพติด (ขอใช้คำว่าเสพติดนะครับ เพราะรู้สึกติดเขามากขนาดนั้นจริงๆ) พอวันหยุดยาวที่พวกเราต้องกลับบ้านต่างจังหวัดผมจะรู้สึกเหงามากครับ จากที่เมื่อก่อนเกลียดวันไปเรียนมากแต่ตอนนี้กลับเกลียดวันหยุดและอยากไปเรียนมาก ๆ ผมเริ่มคิดเล็กคิดน้อย ตั้งคำถามในหัวเสมอว่าถ้าวันหนึ่งเขาหายไปจะเป็นยังไง ในวันที่เราเรียนจบแล้วแยกย้ายกลับบ้านของตัวเองจะเป็นยังไง หรือถ้าเขาหรือเราออกไปเรียนที่อื่นจะเป็นยังไง ตอนนั้นผมจะเป็นยังไงถ้าไม่มีเขาอยู่ข้าง ๆ แล้ว ผมคิดแบบนี้ทุกวันเวลาอยู่คนเดียว บางครั้งคิดมากจนจะร้องไห้เลยครับ รู้สึกตัวเองเพ้อเจ้อมาก
ที่จริงแล้วกลุ่มเพื่อนของผมก็เป็นกลุ่มใหญ่นะครับ แต่ที่สนิทสุด ๆ ก็มีแค่เขาคนเดียว
เพราะอาการติดเพื่อนนี่แหล่ะครับก็เลยทำให้เกิดอาการหวงเพื่อนตามมา เวลาเขาเล่าเรื่องเพื่อนเก่าให้ฟังมันมีสองความรู้สึกที่เกิดขึ้น คือความรู้สึกดีที่รู้ว่าเขาไว้ใจผมจนเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังได้ แต่อีกใจก็รู้สึกไม่ดีอยู่ลึก ๆ หรืออย่างคำด่าที่เขาชอบด่าผมประจำ(คำเรียกแทนตัวผม) แต่เขาเอาไปด่าคนอื่นผมยังรู้สึกไม่ดีเลยครับ อารมณ์ประมาณว่านั่นฉายาข้า อย่าไปใช้เรียกคนอื่น หรือเวลาเขาไปเกาะแกะคนอื่นหรือไปนั่งทำงานกับคนอื่นผมก็รู้สึกไม่ดีเพราะปกติเขาจะอยู่ข้างผมตลอด เวลาเห็นเขาเอานิสัยที่ใช้กับผมไปใช้กับคนอื่นมันก็เริ่มรู้สึกว่าผมอาจจะไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้น ผมอาจคิดไปเองว่าเราเป็นเพื่อนสนิทของเขา เขาก็คงเห็นเราเป็นหนึ่งในเพื่อนคนหนึ่ง พอคิดแบบนี้แล้วก็รู้สึกไม่ดีเลยครับ แค่รู้สึกไม่ดีคนเดียวนะครับยังไม่ได้ทำอะไรให้เขาอึดอัด
ผมควรจะทำยังไงดี ตอนนี้รู้สึกตัวเองงี่เง่าเป็นเด็กเลย อยากเลิกนิสัยคิดเล็กคิดน้อย ติดเพื่อนหวงเพื่อนแบบนี้
รู้สึกติดเพื่อนและหวงเพื่อนมากครับ ทำไงดี
แต่ปัญหามันมีอยู่ว่าผมอยู่กับเขามากไปจนรู้สึกเสพติด (ขอใช้คำว่าเสพติดนะครับ เพราะรู้สึกติดเขามากขนาดนั้นจริงๆ) พอวันหยุดยาวที่พวกเราต้องกลับบ้านต่างจังหวัดผมจะรู้สึกเหงามากครับ จากที่เมื่อก่อนเกลียดวันไปเรียนมากแต่ตอนนี้กลับเกลียดวันหยุดและอยากไปเรียนมาก ๆ ผมเริ่มคิดเล็กคิดน้อย ตั้งคำถามในหัวเสมอว่าถ้าวันหนึ่งเขาหายไปจะเป็นยังไง ในวันที่เราเรียนจบแล้วแยกย้ายกลับบ้านของตัวเองจะเป็นยังไง หรือถ้าเขาหรือเราออกไปเรียนที่อื่นจะเป็นยังไง ตอนนั้นผมจะเป็นยังไงถ้าไม่มีเขาอยู่ข้าง ๆ แล้ว ผมคิดแบบนี้ทุกวันเวลาอยู่คนเดียว บางครั้งคิดมากจนจะร้องไห้เลยครับ รู้สึกตัวเองเพ้อเจ้อมาก
ที่จริงแล้วกลุ่มเพื่อนของผมก็เป็นกลุ่มใหญ่นะครับ แต่ที่สนิทสุด ๆ ก็มีแค่เขาคนเดียว
เพราะอาการติดเพื่อนนี่แหล่ะครับก็เลยทำให้เกิดอาการหวงเพื่อนตามมา เวลาเขาเล่าเรื่องเพื่อนเก่าให้ฟังมันมีสองความรู้สึกที่เกิดขึ้น คือความรู้สึกดีที่รู้ว่าเขาไว้ใจผมจนเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังได้ แต่อีกใจก็รู้สึกไม่ดีอยู่ลึก ๆ หรืออย่างคำด่าที่เขาชอบด่าผมประจำ(คำเรียกแทนตัวผม) แต่เขาเอาไปด่าคนอื่นผมยังรู้สึกไม่ดีเลยครับ อารมณ์ประมาณว่านั่นฉายาข้า อย่าไปใช้เรียกคนอื่น หรือเวลาเขาไปเกาะแกะคนอื่นหรือไปนั่งทำงานกับคนอื่นผมก็รู้สึกไม่ดีเพราะปกติเขาจะอยู่ข้างผมตลอด เวลาเห็นเขาเอานิสัยที่ใช้กับผมไปใช้กับคนอื่นมันก็เริ่มรู้สึกว่าผมอาจจะไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้น ผมอาจคิดไปเองว่าเราเป็นเพื่อนสนิทของเขา เขาก็คงเห็นเราเป็นหนึ่งในเพื่อนคนหนึ่ง พอคิดแบบนี้แล้วก็รู้สึกไม่ดีเลยครับ แค่รู้สึกไม่ดีคนเดียวนะครับยังไม่ได้ทำอะไรให้เขาอึดอัด
ผมควรจะทำยังไงดี ตอนนี้รู้สึกตัวเองงี่เง่าเป็นเด็กเลย อยากเลิกนิสัยคิดเล็กคิดน้อย ติดเพื่อนหวงเพื่อนแบบนี้