สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรก ของใช้ชื่อตัวเองว่า วิว นะคะ เรากับแฟนคบกันมา1ปี แฟนเราเป็นทอมค่ะ เราพาแฟนไปเจอพ่อแม่ตลอด คบกันพ่อแม่ไม่เคยว่า จนวันนึงทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ตั้งแต่เพื่อนบ้านแม่ แนะนำผู้ชายคนนึงให้ทางครอบครัวเรารู้จัก เขาเป็นลูกครึ่งคะ อายุ30 ฐานะดี พูดง่ายๆว่ารวยค่ะ มาเที่ยวเมืองไทย เขาชอบเราค่ะ เราก็ไม่ได้หน้าตาดีอะไร แล้วเราก็ไม่ได้ชอบเขาตั้งแต่เรียก แม่สั่งให้เราเลิกกับแฟน ไม่ให้แฟนมาบ้านอีกต่อไป ตั้งแต่มีผู้ชายคนนี้เข้ามา แรกๆเราเบื่อ เราเครียด เราเลยเล่าเรื่องทุกอย่างให้แฟนฟัง แฟนเราเสียใจมาก เพราะอยู่ดีๆพ่อแม่ก้อไม่ชอบแฟนเรา โดยไม่มีเหตุผล เราเลยบอกว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นอย่างนี้นะ แฟนเราก็เข้าใจเราค่ะ ถึงบ้างครั้งจะทะเลาะกันบ้าง แต่สุดท้ายก็กลับมาเข้าใจกันเหมือนเดิม มาต่อๆค่ะ ผู้ชายคนนั้นมาบ้านเราทุกวัน ซื้อของมาให้ แต่เขาพูดไทยไม่ได้ เราก้อพูดภาษาของเขาไม่ได้ สื่อสารกันไม่รู้เรื่อง คือเราไม่เคยสนใจเขาแม้แต่นิดเดียว ไม่ชอบ ไม่เอา ไม่อยากได้ แต่แม่ก็บอก ไม่อยากสบายหรอ อยากอยู่แบบจนๆหรอ เราเบื่อคำนี้มาก บอกตรงๆนะ ถ้าเราอยากสบาย เราจะทำงานเลี้ยงตัวเอง ถึงจะลำบากก้อเหอะ แต่เราก้อไม่เคยคิดเอาตัวเองเข้าแลกเพื่อความสบายหรอก ถึงอยู่กันไปมันก้อไม่มีความสุขอยู่ดี ลืมบอกนะคะ แม่เราเป็นแม่เลี้ยงค่ะ ไม่ใช่แม่แท้ๆ ทุกวันนี้เหนื่อยมากค่ะ ได้ยินแบบนี้ทุกวัน บางทีอยากจะหนีไปอยู่ไกลๆ เราเข้าใจค่ะ พ่อแม่อยากให้ลูกสบาย แต่เขาไม่เคยนึกถึงจิตใจเราเลย ไม่นึกถึงแฟนเราบ้าง ว่าแฟนเราจะรู้สึกยังไง คุยดีก้อแล้วค่ะ ไม่ได้ผล อธิบายก้อหาว่าเถียง แถมโดนด่าอีก เห้อ ชีวิตเรา ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย มันเวรกรรมอะไรของเรา ชีวิตอยู่แต่บ้าน ไม่เคยได้ออกไปไหนแบบคนอื่น เรียนจบแล้วก้อยังหางานไม่ได้ งานที่บ้านก้อไม่มี จะออกต่างจังหวัดแม่ก้อด่า บังคับจิตใจเราไปหมด เราเหนื่อย เราท้อ เราปรึกษาอะไรใครไม่ได้เลย แม้แต่พ่อ พ่ออยู่ภายใต้โอวาสแม่เลี้ยงค่ะ เหนื่อยจังเกิดเป็นเรา ทำไมไม่เคยให้อิสระเราบ้างเราโตแล้ว เรียนจบแล้ว รู้ว่าเป็นห่วง แต่ความเป็นห่วงมันเกินไป เกินจนเราอึดอัด ทำไมชีวิตเราไม่เป็นแบบคนอื่นบ้าง