สวัสดีค่ะ
คือ ตัวเราเองรู้สึกว่าผิดหวังบ่อยมาก แรกเริ่มจากเรื่องเล็กๆน้อยๆเช่น ตอนม.ต้นเป็นดรัมเมเยอร์ตอนซ้อมทำไม่ได้โดนกดดันมากจนได้ยินพี่เขาแอบนินทาว่า "น้องเขาอยากเป็นมากเลยหรอ ทำไมไม่คัดออกตั้งแต่แรก"
อีกปีโดนไปถือป้าย พี่มาบอกตอนหลังว่างบไม่พออะ ยังไม่ต้องเป็นนะ (มารู้ทีหลังเขาให้อีกคนเป็น)
จะขึ้นม.ปลาย สอบไม่ติดคนเดียวต้องไปแจ้งที่เขตถึงจะมีที่เรียน จะขึ้นมหาลัยสอบตรงไม่ติดอีก รอรอบแอด (เรื่องเรียนนี่โง่เองด้วยค่ะ)
พอได้เรียนโดนเลือกดาว ดีใจนะซ้อมพูดซ้อมเดิน เขาไปเอาอีกคน โดนไปเป็นหลีด รอบแรกเขาคัดตัว เป็นคนเดียวจ้าที่ไม่ผ่าน ประโยคพี่เขาบอกเรายังจำได้ดี "มีน้องฟ้าคนเดียวที่ไม่ผ่านนะ"นอยมาก รู้สึกแย่ อาย คือตอนนั้นเราโดนดุละเขาก็ให้โชว์ต่อเลยมันเลยรวนลืมท่า คนดูก็เยอะ
ไหนจะเรื่องความรักทั้งไปรักคนมีเจ้าของ แฟนมีกิ๊ก แฟนไม่สนใจ
คือรวมๆแล้วมันแย่มาก ทำไมตัวเองไม่มีอะไรดีสักอย่าง เรียนไม่เก่งก็จะเอาดีด้านกิจกรรม แต่ก็ทำมันไม่ดีอีก
ทุกคนอ่านแล้วมันอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กๆเรื่องของเรารวมกันอาจจะไม่เท่าเรื่องนึงของใครบางคน แต่สำหรับเรามันแย่มากจริงๆ เราโดนปฏิเสธตลอด เหมือนมีดที่บาดเป็นแผลเล็กๆแต่บาดซ้ำๆ
เพื่อนๆมีวิธีปลอบใจตัวเองยังไงบ้างคะ เราพยายามแกล้งลืม แต่ก็แค่หลอกตัวเองเรายังจำทุกความผิดหวังได้อยู่เลยค่ะ