เรื่องมันมีอยู่ว่าคืนนั้น เราไปดื่มด้วยกัน ยอมรับว่าเมาถึงเดินเซบางแต่เราว่าเราก็มีสติอยู่ จากนั้นระหว่างที่เดินกลับหอ  พวกเราก็เจอหมาประมานสามตัว วิ่งไล่เห่าพวกเรา แต่เราเป็นคนกลัวหมาน่ะ ตอนนั้นในหัวเรามันคิดว่าให้เราวิ่งออกมา โดยที่ไม่รอเพื่อนอีกคนเพราะเราคิดว่าเพื่อนเราเป็นคนรักหมาน่าจะคุยกับมันได้ จากนั้นเราก็วิ่งแต่เพื่อนเราวิ่งตามหลังเรามาแล้วมันก็ล่ม  ตอนนั้นเรายืนอิ้งอยู่มากว่า  กูคิดไรอยู่ว่ะทำไมปล่อยให้เพื่อนเป็นแบบนั้น  แล้วก็มีเพื่อนอีกคนมาช่วยพยุงมันขึ้น  แล้วจากนั้นเราก็ทำได้เเค่เดินตามหลังเพื่อนสองคนนั้นไป จนอยู่เหมือนสติเรากลับคืนมาได้มั้ง เราก็เลยเข้าไปขอโทษเพื่อนคนนั้น  เเเต่เพื่อนคนนั้นคงโกดเรามาก รีบโบกกแท็กซี่แล้วก็กลับไปคนเดียว ตอนนั้นมันเหมือนโลกทั้งใบแตกสลายเลยอ่ะ เราปล่อยร้องไห้โห้ตรงข้างถนนนั้นเลยอ่ะ
เพราะเพื่อนคนนี้สนิทและดีกับเรามาก เป็นเพื่อนที่เราไว้ใจสุดแล้ว เราเกลียดตัวเองมากที่ทำอะไรลงไปแบบนั้น รู้สึกว่าตัวเองมาก  สักพักเพื่อนคนอื่นก็มาพาเรากลับหอ  ตอนนั้นโคตรเกียดตัวเองเลยอ่ะทำอะไรลง เพื่อนนนั้น คงไม่ให้อภัยเราแน่   จนถึงวันที่เราทนไม่ไหวจิงๆเราเลยเข้าไปคุย เพื่อนพูดความรู้สึกของเพื่อนออกมาทั้งหมด  เราเข้าใจเพื่อนน่ะว่าคงเสียความรู้สึกกับเรามาก ตอนนั้นเราแมร่งโคตร อ่ะไม่พูดอะไรเลยเอาแต่ร้องไห้ ให้เเต่เพื่อนอีกคนหนึ่งเป็นคนพูดแก้ตัวให้  แต่เราก็ไม่รู้จะพูดไรจริงๆน่ะ เราไม่อยากแก้ตัว ไม่พูดอะไรมากเพราะเองก็เป็นคนผิดเต็มๆ  เราพูดแค่ว่า "กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ขอโทดจริงๆ จะให้เราทำอะไรเราก็ยอมหมด เเต่เราของโทดจริงๆ"  จากนั้นเพื่อนอีกคนก็ช่วยเราพูด  จนสักพักมันเดินมากอดคอเรากับเพื่อน ตอนนั้นเรายิ่งรู้สึกแย่อ่ะ แกไม่ควรมีเพื่อน ๆแบบเราเลยอ่ะ  เเล้วแกก็บอกว่า แกจะเหมือนเดิม  จากนั้นเราก้ร้องให้อยู่อย่างนั้นสักพักหนึ่ง เพื่อนเราอีกคนก็ร้องไห้
แต่ตอนนั้นเรารุ้น่ะว่าเเกยังไม่ให้อภัยเรา แกแค่สงสารเพื่อนอีกคนที่ต้องมาเห็นเราทะเลาะกัน   แกอ่ะเป็นคนดีมากจริงๆ เราขอบใจแกมากที่ยอมคุยกับเรา  
แกไม่ต้องให้อภัยเราก็ได้ แกแค่อย่าเกลียดเราเลยได้มั้ย เรารู้ว่าถ้าแกเกลียดใครแล้วแกจะเกลียดคนนั้นเลย  เราแค่อยากขอให้แกไม่เกลียดเราอ่ะ....
เราอยากจะบอกว่าวันไหนเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆน่ะ เราไม่อยากให้มันเป็นเเบนี้เลย เราเกียดตัวเองมาก.....