สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ คือเรามีปัญหานี่มาสักพักแล้ว คือเครียดมากๆ จนบางทีก็ปวดหัวเลยคือ เรารู้สึกมีปัญหามากมายเกิดขึ้นในชีวิตค่ะ  คือแต่ก่อนเราเคยมีครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุขปกติเหมือนคนอื่นๆ ตอนเด็กเรามีความสุข ไม่เคยเครียดตามประสาเด็กทั่วไป  แต่พอเริ่มขึ้นมัธยมแม่เราป่วย  เป็นมะเร็งเราคิดว่าแม่น่าจะหาย เพราะมีช่วงนึงแม่บอกเราว่าที่ยังมีชีวิตอยู่คือเพื่อเรา  แต่ต่อมาพอเรากลับจากโรงเรียนยายบอกกับเราว่าแม่เสียแล้ว ซึ่งวันนั้นเราว่าจะไปเยี่ยมแม่พอดี ช่วงนั้นเราเครียดหนักมาก ร้องไห้ทุกคืน เราเริ่มรู้สึกว่าเศร้าเป็นยังไง  บางวันเราคิดถึงตอนที่แม่ไปส่งเราที่โรงเรียน เดินจับมือกัน  พากันไปช้อปปิ้ง  จนช่วงนึงเราเรียนหนักช่วงนั้นเครียดเรื่องเรียนอีก  พอแม่เราเสียเราสนิทกับยายมากขึ้น  จนเหมือนเป็นแม่ของเราอีกคน  เรารักยายมาก  แต่เราชอบทำให้ยายเป็นห่วง  ทุกครั้งเราจะรู้สึกผิดที่ทำให้ยายเป็นห่วง  ก็จะแอบกอดยายจากข้างหลัง ก็ทำให้เราดีกันตลอด จนมีช่วงนึงยายเราเป็นลมบ่อย  ยายเรามีโรคเยอะตามประสาคนแก่  ยายชอบไปทำงานให้กับรพ.แห่งหนึ่งเป็นแม่ครัวให้รพ. เราถามยายว่าแก่แล้วทำไมไม่พักอยู่บ้าน ยายบอกว่า  อยู่บ้านน่าเบื่อ อยู่แต่บ้านจะเอาอะไรกิน  จนมีวันนึงยายเราก็เป็นลมอีก  คนที่ทำงานก็ให้กลับบ้าน  เราก็ไปรับยายกลับบ้าน  วันนั้นยายบอกแน่นหน้าอก  หายใจไม่ออก เราก็นวดๆ พยายามทำให้ยายสบายๆ หายใจจะได้สะดวก  แต่ยายก็ยังแน่นอยู่  จนต้องไปตามคนข้างบ้านมาพายายไปหาหมอที่รพ.ที่ยายทำอยู่  ยายเข้าห้อง icu อยู่สักพักใหญ่หมอก็ให้เข้าเยี่ยมได้แต่อย่าคุยกับยายเยอะ  ยายดูเหนื่อยมาก  เราเลยบอกว่า  พักผ่อนนะ  ดึกแล้วหนูกลับบ้านก่อน  เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่  ยายก็ทำมือแบบไล่ๆให้กลับไป  วันนั้นเรานอนไม่หลับเลย  เพราะปกติเราจะนอนกับยาย  จนสักประมาณตี1 เรากำลังจะนอน  ลุงโทรมาบอกว่าให้เอาเสื้อผ้าสวยๆของยายมาหน่อย  ยายเสียแล้ว  เราช็อค  งง  มึน  ยายเราเสียได้ไง ยายแค่แน่นหน้าอกเฉยๆเองนะ คือตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าทำไมยายถึงเสีย เราถามใครก็ไม่มีใครตอบ  เราเสียคนในครอบครัวเราไป 2 คนแล้ว ที่เรารู้อีกอย่างคือที่ยายเราไปทำงานเพราะเก็บเงินให้เราใช้ในอนาคต  ตอนนี้เราเหลือแค่พ่อ  มีช่วงนึงเหมือนเรามีความรู้สึกว่า ทำไมมีแค่เราที่ต้องสูญเสียอะไรหลายๆอย่าง  ช่วงป.3บ้านเราเคยไฟไหม้ บ้านไหม้ไปครึ่งหลัง เราเสียสุนัขที่เราเลี้ยงไว้เรารักมันมาก มันถูกไฟครอกเพราะมันไม่ยอมออกจากบ้าน มันรอแม่เรามารับ แต่แม่เราฝ่าเข้าไปไม่ได้ แม่บอกว่าถ้าแม่เรียกมันมันอาจจะกระโดดออกมาก็ได้ เราโกรธแม่นะ แต่ถ้าแม่เข้าไปแล้วออกมาไม่ได้เราคงจะโทษตัวเอง  พ่อเราทำงานค้าขาย  แต่ก่อนพ่อเราขายดี  มีเงินเก็บ แต่สมัยนี้พ่อขายไม่ค่อยได้ คู่แข่งเยอะ แล้วเราเป็นคนใช้เงินเก่ง  เรามีความสุขในการใช้เงิน  จนเราเผลอใช้เงินที่ยายเก็บไว้ให้เรา  พอเรามาคิดได้ มันก็สายไปแล้ว  เรารู้สึกผิด  รู้สึกแย่ที่ฟุ่มเฟืองไม่รู้จักคิด  ตอนนี้เราอยากมีคนให้ปรึกษามาก  ชีวิตเรามั่วไปหมด  เราไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร เราอยากปรึกษาพ่อแต่เรากับพ่อไม่ได้สนิทกัน เหมือนกับว่ามีบางอย่างกั้นเรากับพ่อ เพราะมีช่วงนึงเราเคยเล่นกับลูกเพื่อนพ่อ ลูกเพื่อนพ่อพลักเราล้มแต่พ่อไม่ได้ยิน เราเลยพลักกลับ แต่ลูกเพื่อนพ่อชนพัดลมล้มลงไปเสียงดังพ่อมาเห็นก็ด่าว่าเราทำไมเป็นเด็กแบบนี้ ด้วยคำหยาบคายเรากลัวพ่อตั้งแต่นั้นมา เรารู้สึกว่าตอนนี้ความรู้สึกเราอ่อนไหวมาก  ใครว่าใครได้อะไรนิดหน่อยเราก็จะร้องไห้ เราเห็นอะไรที่แบบกระตุ้นหน่อยเราก็จะร้องไห้  เราร้องไห้ตั้งแต่แม่เราเสียมาตลอด 3-4 ปี เราเหนื่อยมาก เราอาจจะเล่าอะไรวกไปวนมาก แต่มันเป็นชีวิตที่เราจำได้ เราอยากมีความสุขเหมือนเด็กคนอื่น เหมือนผู้คนทั่วไป หรือไม่เราขอแค่เราไม่ทุกข์ก็พอ เราทุกข์ทั้งเรื่องเงิน. เรื่องอนาคต. เรื่องที่ว่าสักวันพ่อจะทิ้งเรามั้ย เราจะเป็นภาระเค้าหรือเปล่า ในวันปกติแบบนี้เราเหงามาก เราคิดถึงวันที่เราเคยนั่งกินข้าวด้วยกันกับครอบครัว เราอยากเช็คอินวิทครอบครัวเหมือนคนอื่นบ้าง ขอคำแนะนำในการใช้ชีวิตของเราหน่อยได้มั้ยคะ