ดิฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยคิดว่าตัวเองไม่น่าจะโดนสามีทำร้าย  อยากเล่าให้จบแบบรวบรัด พอเราโดนเราไม่มีทางออก เครียด ไม่มีที่ปรึกษา จะบอกคนในครอบครัวก็กลัวทำให้ท่านลำบากใจ (เราเป็นผู้หญิงค่อนข้างเก็บกด คิดมาก ไม่ยากใก้คนอื่นเดือดร้อนเพราะเรา มันไม่สบายใจ)  จึงขอพึ่งโลกออนไลน์เป็นเพื่อนช่วยคิด

ดิฉันกับแฟนคบกันแบบไม่ได้พักด้วยกัน แต่ไปมาหาสู่กันบ่อย คบกันเป็นแฟนมาประมาณ 2 ปี ดิฉันและเขาก็คบกันมาเรื่อยๆ ดิฉันเป็นคนขี้หึง บางครั้งก็มีงอนตามประสาผู้หญิง

จนเมื่อไม่นานมานี้ฝ่ายชายมีปัญหาเรื่องเงิน ซึ่งปัญหานั้นดิฉันไม่ถามว่าจากอะไรแต่รู้ว่ามาจากทางบ้าน แค่เงินเดือนของเขาไม่พอใช้แน่นอน ดิฉันก็หยิบยื่นให้โดยไม่คิดอะไร อารมณ์เขาเองก็รุนแรงขึ้นโกรธจัด ใช้คำพูดรุนแรงตลอดเวลาทั้งในที่สาธารณะและต่อหน้ากลุ่มเพื่อน จนบางครั้งเพื่อนในกลุ่มยังแอบมาถามว่าทำไมใช้คำพูดและอารมณ์กับเพื่อนหนักขนาดนี้ไม่เคยเห็น ซึ่งเรื่องการควบคุมอารมณ์เขาเปลี่ยนไป และเรื่องค่าใช้จ่ายบางครั้งเรายังคิดว่าให้มากกว่าให้พ่อแม่บุพการีเราอีก  ให้โดยที่คิดว่ารักเขาเห็นเขาเครียดท้อไม่ได้   เรายังผ่านความลำบากมาด้วยกันหลายเรื่อง มาก

ช่วงกลางปีเขามีปัญหาชีวิต เงินทอง การทำงานหนักมาก เราก็ไม่คิดอะไร บางวันเราเลิกงานแล้วไปหาเพื่อเจอหน้าแล้วทานข้าวด้วยกัน  เป็นห่วงสุขภาพเขาเห็นเขาเครียด ซึ่งแค่ทำงานเขาก็เหนื่อยมากแล้ว แต่กลายเป็นว่าทุกครั้งที่มีการพูดคุย ถาม กลายเป็นทะเลาะ หงุดหงิด ใช้อารมณ์ ในการแก้ปัญหา ทำให้ทุกอย่างแย่ลงมาก

จนเมื่อประมาณ 2 เดือนก่อนดิฉันได้ไปพักกับเขา ซึ่งก็ไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกันมากนัก พอพูดคุยก็หงุดหงิด ดิฉันถามก็พูดจาวกวน จนทะเลาะมีปากเสียง ซึ่งสุดท้ายเขาลงมือทำร้ายร่างกายดิฉัน ทั้งเตะ ต่อย ตบ ชกตี ผลัก บีบคอ ซึ่งดิฉันไม่เคยโดนใครทำแบบนี้มาก่อนเลย ส่งผลให้ร่างกายดิฉันบอบช้ำ และสภาพภายในปวดและรู้สึกไม่สบายอยู่หลายวัน

ดิฉันบอกเพื่อนที่ทำงานโดยบอกแค่ว่าพักร้อน กลับไปคิดทบทวนรักษาจิตใจตัวเอง คิดอะไรสักพักคนเดียว  ช่วงเวลานั้นดิฉันไม่พูดคุย หรือบอกใครเลย มันรู้สึกกลัว และไม่เคยเจอแบบนี้เลยตั้งแต่เกิดมา เขาดูน่ากลัวไปหมดทุกอย่าง

พอตั้งสติได้ก็รักษาตัวเอง ยอมรับว่าใจตอนนั้นไม่คิดอะไรเลย คิดแค่ว่าทำไมตอนลำบากมาด้วยกันไม่เคยนึกถึง ทำกันได้ขนาดนี้ มันเป็นความรู้สึกที่เศร้า อยากตาย และซึมเศร้าไปโดยไม่รู้ตัว  ไม่มีทางออก ทุกอย่างดูน่ากลัวไปหมด จิตใจไม่ปกติอย่างมาก

จนสุดท้ายผ่านมาได้หนึ่งเดือนดิฉันดีขึ้น โดยที่ไม่ได้ติดต่อกับเขาอีกตั้งแต่วันนั้น เขาเองก็ไม่ได้ติดต่อขอโทษหรืออะไร ตอนนี้ดิฉันก็ยังเครียด วิตก คิดมากบางครั้ง แต่อยากผ่านจุดนี้ไปให้ได้เร็วๆ เพื่อนและคนรอบข้างยังบอกข่าวเขามาเป็นระยะ แต่เขาไม่พูดถึงที่ทำร้ายร่างกายเราเลย มันทำให้ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับเขา

ตอนนี้มีเล่าให้เพื่อนสนิท พี่น้องสนิทฟังบ้าง ก็โดนถามว่าทำไมไม่แจ้งความ ซึ่งก็ยอมรับว่าตอนนั้นโง่จริงๆ คิดไม่ถึงคิดแค่ว่าทำไมคนที่รักถึงทำกับเราขนาดนี้ บางทีเราก็แค้นที่เขาทำเราโดยไม่คิดและใช้ชีวิตกับเพื่อนหรือคนอื่นแบบปกติเหมือนไม่ได้ทำอะไรมา แต่อีกทางก็คิดว่าไม่อยากจองเวร ไม่อยากพบ ไม่อยากเจอหรือเกี่ยวข้องอะไรอีกเลย

ตอนนี้ดิฉันก็พยายามรักษาจิตใจให้ปกติ ใช้ชีวิตโดยไม่มีเขา แต่ก็อยากรู้ว่าเขาคิดอะไรที่ทำร้ายเราได้โดยไม่คิดว่าตัวเองผิดและยังใช้ชีวิตปกติทุกวัน ขนาดเราเองตั้งแต่เกิดเรื่องยังนอนหลับๆตื่นๆ เครียด วิตกกังวล บางวันต้องทานยาแก้เครียดด้วยซ้ำ มันต่างกันจนคิดว่าชีวิตนี้เคยรักคนแบบนั้นได้อย่างไร  

ดิฉันเองก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีชีวิตจิตใจจะเป็นจะตาย แต่อีกคนกลับไม่รู้สึกอะไรเลย เขาใช้ชีวิตปกติในสังคมได้โดยที่ทิ้งเราไว้กับความเจ็บปวดและความวิตกกังวลได้มากขนาดนี้