เรียนอยู่ ป.ตรี ปี2 แล้วค่ะแต่ไม่มีเพื่อนสนิทเลย เซทเรามี 10 คนรวมเรา 7 คนเขามาจากที่เดียวกันอีก 2คนมาจากที่อื่นไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกันเราเลยไม่ค่อยสนิทแต่ก็ไม่ได้อะไรมากสามารถเรียนและทำงานด้วยกันได้
สมัยประถมย้ายโรงเรียนบ่อยมีคนสนิทอยู่แต่ไม่ได้ติดต่อกันเลยค่ะ
สมัยมัธยมต้น เราสอบติด โรงเรียนประจำจังหวัดห้องอันดับ 1 เลย เพื่อนในห้องส่วนมากแทบทุกคนฐานะดี เราก็สนิทกับเพื่อนต่างห้องอยู่บ้างในห้องก็ดีอยู่แต่เราคงแตกต่างมากไป ทั้งห้องมีเราต่อสาย ปวช.คนเดียวเพราะที่บ้านไม่มีเงินส่งกะว่าจบ ปวช.และทำงานเลย เพื่อนกลุ่มมัธยมต้นเราเลยหายไป
สมัย ปวช. เรียนในวิทยาลัยเล็กๆแห่งหนึ่ง ในห้องมีคน 8-9 คน ซึ่งในห้องก็มีแต่เด็กมีปัญหาทั้งนั้น แต่ก็สนิทกับเพื่อนที่เป็นเกย์คนนึงเพราะชีวิตคล้ายๆกันแต่ความสัมพันธ์จบลงเพราะแฟนของนางบอกให้เลิกคบกับเรานางเลือกแฟนก็เข้าใจนะว่านางโหยหาความรักเป็นคนที่เราสนิทที่สุดเลยนางรักแฟนนางหลงมากทุกวันนี้ไม่ได้ติดต่อกันแต่ก็ได้ยินข่าวเป็นระยะว่าทั้ง 2 ไม่พากันเรียนเพราะหึงหวงก็ช่างเขาเถอะ
เข้ามหาลัยเพราะมีคนอุปการะไม่ใช่เชิงชู้สาวได้เจอเพื่อนที่สนิทมากๆเป็น ผญ. แต่เลิกคบกันเพราะนางจะมอมเหล้าเราให้ ผช.
ญาติเราก็ไม่มีแม่เราไม่ใช่ลูกแท้ๆของครอบครัว พ่อเราตายแม่แต่งงานใหม่และตัดขาดเราไปให้เราอยู่กับยายที่ไม่ใช่ยายแท้ๆ และน้าไม่แท้ โดยเฉพาะน้าที่รังเกียจแกล้งเราเสมอ ทุกวันนี้ได้เรียนเพราะคนที่เข้ามาช่วยเหลือ
คนรักที่คุยกันก็ห่างหาย สังคมที่เราอยู่ก็แทบไม่เจอใครเลย
มันแปลกไหมอ่าามีเพื่อนในมหาลัยคนที่รู้จักก็พอสมควรแต่ในรูปแบบผิวเผินเราล่ะเหงาชีวิตแบบนี้อยู่เพื่อใคร แม่ทิ้งไปแต่เกิดพ่อเลี้ยงดูจนจบ ประถมก็เสียก่อน ม.1-3 กับ ปวช.ก็ทำงานแลกเงินกับครอบครัวนี้ทั้งนั้น ครอบครัวนี้ร่ำรวยแต่เราก็ไม่ได้อะไรเลย ระบายๆเหนื่อยรายละเอียดเกี่ยวกับครอบครัวนี้เยอะมากแต่เหนื่อยเวลาคิดถึง