เนื่องจากลงเรียน คอร์ส - นัก (อยาก) เขียน โดย อาจารย์ศุ บุญเลี้ยง
เขามีการบ้านให้ทำส่งก่อนเรียน โดยเขากำหนด ชื่อของเรื่องมาให้ พอทำการบ้านเสร็จจึงคิดว่าเอามาแชร์ดีกว่า เลยเป็นที่มาของบทกลอน บทนี้ครับ

ฉันบินได้

เมื่อตอนนั้น ที่ฉัน ยังเป็นเด็ก        แม้ตัวเล็ก แต่ใจ เปี่ยมความฝัน
ฉันเฝ้าคิด ในใจ ฉันทุกวัน        ว่าตัวฉัน กางปีก เที่ยวโผบิน

ในภาพฝัน วันวาร แสนสนุก        มีความสุข ที่ได้โผ บินผกผิน
ข้ามภูเขา ขวากหนามใด ไม่ยลยิน    ข้ามแผ่นดิน ดูแผ่นฟ้า น่าสุขใจ

วันหนึ่งฉัน เล่นบิน อยู่ในลาน        ลุงข้างบ้าน ผ่านมาได้ ยินเสียงใส
ลุงร้องถาม เฮ้ย..ไอ้หนู ทำอะไร    ฉันตอบไป ว่าฉันนั้น กำลังบิน

ลุงยักคิ้ว มองมา หน้ายิ้มเยาะ        แล้วหัวเราะ บอกฉันไร้ สาระสิ้น
เกิดเป็นคน มันต้องเดิน อยู่บนดิน    จะไปบิน บนฟ้าได้ อย่างไรมี    

ลุงบอกคน ย่อมจำนน ทนจำกัด            ข้อผูกมัด ให้เป็นไป ไม่อาจหนี
ก้มหน้าทน รับมันไป ทั้งร้ายดี        ลุงรู้ดี ชีวิตนี้ มีแค่นั้น

ฉันตะลึง อึ้งอยู่ ชั่วขณะ                นี้ฉันไร้ สาระ เอาแต่ฝัน
เชื่อในสิ่ง ที่ใครเขา ไม่เชื่อกัน        ฉันนี้มัน คนไร้ค่า ไม่น่าชม

ฉันจึงทิ้ง ความฝัน ที่มีอยู่        แล้วเดินสู่ หนทางไกล ใจขื่นขม
ฉีกปีกฝัน ขว้างทิ้ง ไปตามลม        โดนสังคม ชักโยงไป ในวังเวียน
                                   *********
เขาบอกเรียน ฉันเรียน ฉันเพียรอ่าน    เขาบอกอ่าน ฉันอ่าน ฉันอ่านเขียน
เขาบอกสอบ ฉันสอบ ฉันสอบเรียน    ฉันวนเวียน วกวนให้ ได้ปริญญา

ปริญญา แรกได้มา เหมือนวิเศษ    นึกว่าเสก เงินทองได้ ง่ายนักหนา
เอาเข้าจริง ก็แค่สิ่ง ที่มีมา        เพื่อตีตรา พนักงาน ทาสชั้นดี

เขาบอกทำ ฉันทำ ทำตามสั่ง        เขาบอกนั่ง ฉันนั่ง นั่งไม่หนี
เขาบอกพูด ฉันพูด ทุกวจี        เขาบอกดี ฉันดีด้วย อวยอวยกัน

งานคือเงิน เงินคืองาน ไม่แตกต่าง    มีทุกอย่าง ยกเว้นใจ ไร้ความฝัน
มีชีวิต คิดอยู่ ไป ให้ข้ามวัน        จบเดือนพลัน เงินเดือนออก ก็ผ่อนคลาย

งานวันวัน ทำไป อย่าให้ผิด        นั่งคิดคิด หรือชีวิต ไร้ความหมาย
สิ่งเดิมเดิม ที่ต้องทำ จนวันตาย            คงคล้ายคล้าย ทำทำอยู่ รู้รู้กัน
                                  *********
โลกยังดี ที่มี ครอบครัวอยู่        ยังมีคู่ รู้ใจ ที่ใฝ่ฝัน
มีลูกน้อย คล้องใจ กันและกัน        ยังมีวัน อยู่พร้อมหน้า ที่ฉันรอ

อยู่ต่อมา โลกโหดร้าย กว่าที่คิด    คู่ชีวิต เธอป่วยหนัก ต้องการหมอ
ต้องจากบ้าน อยู่โรงบาล ยังไม่พอ    อาการส่อ ทรุดหนัก น่าหนักใจ

สิ่งร้ายมัก ไม่มา เพียงเรื่องเดียว    ฉันต้องเคี่ยว งานมิอาจ ปลีกหนีหาย
อยากอยู่ข้าง เธอเสมอ ไม่รู้คลาย    แต่ไม่วาย ต้องฝืนปล่อย เธอให้รอ

บ่ายวันหนึ่ง อาการ เธอวิกฤต        ฉันรีบไป สุดชีวิต ทันไหมหนอ
หมอบอกว่า มาช้าไป เธอไม่รอ            น้ำตาคลอ เรานี้หนา มาช้าไป

ก็รู้อยู่ ว่าเจอ แล้วต้องจาก        ก็รู้อยู่ ต้องพลัดพราก ไม่สงสัย
ก็รู้อยู่ ทุกคนมา ล้วนต้องไป         ก็รู้แต่ หยุดน้ำ ตาไว้ ไม่ได้เลย

เมื่อชีวิต ยังคง ต้องเดินต่อ        ลูกกับพ่อ ที่ไรแม่ ไม่แค่เฉย
ฉันลูบหัว บอกเขา ว่าลูกเอย        อย่ากลัวเลย พ่อจะอยู่ คู่เจ้าไป


ต้องเป็นทั้ง พ่อแม่ ให้ได้ครบ        ยังต้องรบ กับการงาน ไม่ไปไหน
เฝ้าครุ่นคิด ชีวิตเกิด มาทำไม        เหมือนใครใคร แล้วฉันได้ อะไรมา
                                   *********
เสาร์วันหนึ่ง ลูกขอให้ พาไปเล่น    ในลานเห็น เด็กมากมาย สุขหนักหนา
ลูกชอบใจ ที่ฉัน ได้พามา        ใช้เวลา แบบเด็กๆ เขามีกัน

ในมุมหนึ่ง ของสนาม ยังมีที่        ลูกคนดี วิ่งกางปีก ดูสุขสันต์
ฉันถามลูก นี้เล่น อะไรกัน        ลูกบอกฉัน ว่าเขานั้น กำลังบิน

ฉันหวนคิด ถึงฝัน ในวันเก่า        ที่ตัวเรา ถูกว่าไร้ สาระสิ้น
โดนเขาฟาด จากท้องฟ้า ลงสู่ดิน    จบความฝัน จะโผบิน ลงโดยพลัน

ถ้าวันนั้น ฉันยังมี ความเชื่ออยู่        ถ้าวันนั้น ฉันยังคง เปี่ยมความฝัน
ถ้าวันนั้น ฉันไม่อยู่ ไปวันวัน        ชีวิตนั้น คงสูงค่า น่าจดจำ

ฉันจะบิน แม้ฉัน ไม่มีปีก                ฉันจะบิน ไม่หนีหลีก แม้คนขัน
ฉันจะบิน แม้เผชิญ ทุกข์ร้อยพัน    ฉันจะบิน เพื่อทำฝัน ให้เป็นจริง

ฉันยืนนิ่ง อึ้งไป ไม่ขยับ                ภาพอดีต หวนมาทับ ดั่งถูกสิง
ลูกมองมา เห็นพ่อ ไม่ไหวติง        จึงได้วิ่ง เข้ามาหา จ้องหน้ากัน

ฉันรู้ตัว มองสบ ตาคู่ใส                ลูกถามไป หรือพ่อบิน ได้เหมือนฉัน?
ชั่วครู่หนึ่ง ฉันฉุดคิด ขึ้นโดยพลัน    หรือความฝัน อยู่ที่เรา เฝ้าถักทอ

ฉันจึงตอบ ลูกไป อย่างใจคิด        ใช้ชีวิต สู้เพื่อฝัน ใช่ร้องขอ
เพราะเกิดมา เพียงหนึ่งครั้ง ไม่รั้งรอ    ดังแสงทอ จากฝัน “ฉันจะบิน”
                *** จบ ***
แต่งโดย  เพียรศักดิ์ แซ่เบ๊ 8/9/2559
https://www.facebook.com/peainsak.saebae