ผมเคยรักผู้หญิงคนนึง เราเริ่มจากการคุยกันแทบทุกวัน คุยกันแทบทุกเรื่อง และหลายครั้งที่เธอเสียใจหรือร้องให้ ผมก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้ เธอให้อะไรๆผมหลายอย่าง เติมเต็มส่วนที่ขาดหายที่ผมไม่เคยได้รับ จนวันนึงความรู้สึกผมเปลี่ยนไป รู้สึกดีกับเธอ รู้สึกชอบเธอจนถึงขั้นรู้สึกรักจริงๆ ทั้งๆที่เธอไม่เคยรู้สึกกับผมแบบนั้นเลย เธอชอบผู้หญิงด้วยกัน แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะบอกความรู้สึกที่มีให้เธอรู้ สุดท้ายเธออึดอัดเพราะเธอรักผมในแบบที่ผมต้องการไม่ได้ และผมเองก็อึดอัดใจกลัวจะทำให้เธอกับคนที่เธอรักมีปัญหา จึงตัดสินใจบอกลาทั้งที่ยังรักเธอ ทุกวันนี้ผมได้แต่เก็บภาพความทรงจำดีๆที่เราเคยมีให้กันใว้ ผมยอมรับอย่างลูกผู้ชายว่าน้ำตาไหลและร้องให้เมื่อนึกถึง และเสียใจกับความรู้สึกตัวเองที่มันรักเธอ จนทำให้มิตรภาพของเราขาดหาย