ช่วงทำงานอยู่ กท.  เป็นหนี้บัตรเครดิตเยอะแยะไปหมด
....
ตัวคนเดียว  ไม่มีใคร  .. มีเงินไปทำงานบางวันไม่ถึง 50 บาทด้วยซ้ำไป  
โชคดีเพื่อนร่วมงานดี  เลี้ยงข้าวบ้าง  ห่อข้าวมาเผื่อบ้าง

ตอนเย็น  ซื้อข้าวกล่องละ 10 (สมัยตลาดถนอมมิตร แรกๆ) ในซอยวัชรพล
แบ่งกิน 2 มื้อ   แต่ชีวิตก็ผ่านมาได้

เคยเช่าห้องตึกในซอยสายหยุดอยู่  มีระเบียงด้านหน้าห้อง  ด้านหลังเป็นกันสาดแต่เดินได้
ช่วงก่อนตี 5  มีคนร้ายปีนมาตรงระเบียง  ในห้องมืด แต่ด้านนอกแสงไฟสว่าง  เห็นมันถือมีดปลายแหลม
แต่เหมือนยืนชั่งใจอยู่  ที่ตกใจตื่นมาทันเพราะเลี้ยงแมวไว้  และน้องแมวตกใจวิ่งกันกระจาย
...  ตอนนั้น คิดว่า ตายเป็นตาย สู้สุดฤทธิ์แน่นอน   แล้วค่อยๆ ไปหยิบมีดปลายแหลมที่วางไว้ข้างที่นอนพร้อมสู้
แล้วค่อยๆ ลุกปิดประตูกระจกพร้อมตะโกนดังๆ  ๆๆๆ  คนร้ายตกใจปีนหนีออกไป
...
แปลกใจมาก ที่คนที่พักด้านล่างไม่ลุกมาดูเลย  คนที่อาศัยตึกข้างๆ ไม่สนใจเลย
เราย้ายออกในวันรุ่งขึ้น  หลังจากแจ้งความ  ตำรวจมา แค่ให้เราเซ็นเอกสารตั้งข้อสงสัยใคร  ..
เอ้า..จะไปสงสัยใครได้ล่ะ หน้าก็ไม่เห็นด้วยน่ะ

จริงๆ  ชีวิตผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ    ทำให้เราเป็นคนแข็งกระด้างนะ  
เหมือนคนใจดำในบางเรื่อง  มีเกราะป้องกันตัวเองด้วยใบหน้าเฉยชาสำหรับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเคยพบเจอ
เราไม่ไว้ใจใคร   เราเลือกที่จะไม่พูดกับใครก่อน  แบบเดาใจใครไม่ถูกอ่ะ

แต่ถามว่าอะไรคือปัญหาชีวิตที่หนักหนาในชีวิต  .. คือ การล้มเหลวในชีวิตแต่งงาน
ที่ต้องพ่ายแพ้กับผู้หญิงที่อยากเป็นที่หนึ่ง  ไม่สนใจว่าจะทำร้ายครอบครัวใคร..
จากนั้น  สัญญากับตัวเองเลย  จะไม่มีใครอีก  และจะไม่มีวันไปแย่งของๆ ใครแน่นอน...

สุดท้าย กำลังใจของตัวเราเองที่ทำให้เราอยู่ได้ในทุกวันนี้  รักตัวเองมากๆ  กอดตัวเองมากๆ