เริ่มเรื่องก่อนเลยนะคะคือเราเคยไปอยู่สถานสงเคราะห์ในกรุงเทพเปนสถานสงเคราะห์บ้านเด็กหญิง เราไปอยู่ที่นั่นตั้งแต่ป.3 พอเราเข้าไปได้สักอาทิตย์นึกก็มีพี่เขามาชวนไปเล่นกีฬา โดยสถานสงเคราะห์ที่เราอยู่นั้นจะส่งเสริมทางด้านกีฬา เราก็เริ่มลองเล่นกีฬาทุกประเภทเลยค่ะ ตั้งแต่กรีฑา ปิงปองแบตมินตั้น ฟุตบอล บาสเกตบอล แชร์บอลและมาหยุดที่วอลเล่บอลค่ะ ซึ่งเรารู้สึกชอบกีฬานี้มากๆและเล่นได้ดีที่สุดเรากับเพื่อนก้อเลยไปบอกพี่เขาว่าจะเข้าชมรมนี้ พี่เขาก้อเลยพาไปเข้าชมรมค่ะ จากนั้นเราก้อเริ่มฝึกซ้อมทุกวันๆจนป.4 เราและเพื่อนได้เล่นร่วมทีมกับพี่ม.3-ม.4 เาก้อเล่นมาเรื่อยๆ และช่วงปิดเทอมทางสถานสงเคราะห์ก้อจะมีกิจกรรมแข่งกี่ฬา แข่งรวมกับภาคอื่นๆซึ่งสถานสงเคราะห์เราคือภาคกลางค่ะ เราได้ไปทุกๆปีเลยค่ะเริ่มจากไปดูพี่เขาเเข่งก่อนเรื่อยๆเก็บเกี่ยวประสบการณ์ค่ะ จนกระทั่ง ม.1 เราสามารถลงแข่งได้ค่ะ ( แต่ปกติเวลาซ้อมเรามักจะได้แข่งกะพวกเพื่อนๆของโค้ชมาตลอดทำให้เราและเพื่อนอึดและคล่องแคล่วมาก จากที่ภาคของเราแพ้มาตลอดพอมาถึงครั้งทีเราลงแข่งกับเพื่อนๆผลปรากฎว่าภาคเราได้ที่2ภูมิใจมากๆค่ะ แต่ความสุขก็ผ่านไปเร็วมากหลังจากนั้นไม่นานเเม่เราก็มารับเรากลับบ้านเราก็ดีใจนะ. พอออกมาเราก้อเล่นต่อในโรงเรียนไปเรื่อยๆ แข่งกีฬาสีอย่างงี้ค่ะ พอจบม.3เราไม่ได้เรัยนต่อเนื่องจากฐานะทางบ้านค่อนข้างจนค่ะ เราต้องออกมาเพื่อเสียสละให้น้องเรียน จากนั้นเราก้อได้ติดต่อกับเพื่อนๆเราเห็นเพื่อนๆได้ไปเรียนโรงเรียนกีฬาต่างๆๆไปแข่งที่ต่างๆบอกตรงๆเลยค่ะว่าอิจฉามากๆ เพื่อนๆเขามีอนาคตมากกว่าเราอีก จากนั้นเราก้อทำงานอย่างเดียวค่ะกลับบ้านมาก้อต้องดูน้อง. เพื่อนก้อไม่ค่อยมีสนามวอลเล่ย์ยิ่งไม่มัใหญ่เลย เราก้อได้แต่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเพราะเวลาจะออกนอกบ้านยังไม่มีเลย เวลานั่งดูการแข่งขันวอลเล่ย์เราก้อมีแต่อารมจะร้องไห้ว่าทำไมเราไม่มีโอกาศแบบนี้บ้าง ตอนนี้เราเรียนกศน.จบม.6 แล้วเราอยากเป็นนักวอลเล่ย์เราควรทำไงดีค่ะ  :'(