ความรักไม่มีผิดไม่มีถูกแต่อยู่ที่การวางตัวเราก็เจอแบบนี้เหมือนกัน
เราเป็นทอมและเราก็สนิทกับครูผู้หญิงคนหนึ่งขอใช้นามสมมุติชื่อว่าครูออละกันน่ะ
ครูออเป็นครูภาษาไทย ม.ต้น ส่วนเราอยู่ ม.ปลาย เรากับครูพึ่งมารู้จักกันตอนวันงานภาษาไทยซึ่งโรงเรียนได้จัดขึ้นทุกปี ครูออก็นิสัยน่ารักน่ะ
แล้วนิสัยส่วนตัวของเขาเป็นคนที่เงียบๆไม่ค่อยพูดจากับใคร วันนั้นเราได้ไปเจอเฟสบุ๊คครูออเราก็เลยแอดไป
เราก็คิดน่ะว่าจะแอดไปดีไหมแต่แล้วเราก็แอดไปครูออก้อรับแอดเรา เรื่องราวมันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น เรากับครูออก็คุยกันทุกวัน
คุยหยอกล้อกันไปมาจนกระทั่งเรานัดไปทานข้าวด้วยกัน ณ เวลานั้นเรามีความสุขมากอยากจะช่วงเวลาเหล่านี้เอาไว้
เราเริ่มนัดเจอกันบ่อยๆ เราไม่รู้น่ะว่าตอนนั้นครูออคิดอะไรกับเราเพราะทุกครั้งที่เราไปโรงเรียนเราเจอกันแต่เราต้องทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน
ครูออจะคอยมองเราอยู่แบบห่างๆ ก็ไม่รู้น่ะว่าสิ่งที่เราทั้งสองทำมันคืออะไร วันเวลาผ่านไปเรากับครูออก็เริ่มถอยห่างออกจากกันไม่คุย
ไม่นัดทานข้าวไม่นัดไปไหนมาไหนด้วยกันนับวันความสัมพันธ์เรามันก็ยิ่งจะลดน้อยลงทุกที เราเลยตัดสินใจพูดตรงๆออกไปว่ากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมทำไมต้องทำเป็นเฉยชาใส่กันทุกครั้งที่เจอกันแม้จะพูดก็ยังพูดไม่ได้ สิ่งที่ครูออตอบมาคือ....ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง อนาคตเธอยัง
อีกยาวไกลตอนนี้ตั้งใจเรียนดีกว่าเนาะ สิ่งที่เราได้รู้คำตอบมันตรงข้ามกับความรู้สึกเรามาก เสียใจไหมก็เสียใจน่ะทำไมไม่บอกเราตั้งแต่แรกละนี้มาบอกตอนนี้แล้ว 1 ปีกว่าที่ผ่านมาคืออะไรละ เราผูกพันธ์ไปมากกว่านั้นแล้วแต่ที่เจ็บที่สุดคือเราก็ยังเจอหน้ากันทุกวันเราอยากจะลบเลือนลืมมันไปซะเพราะเรื่องนี้ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้ที่ครูกับนักเรียนจะมาคบกันแค่เป็นทอมก็มีแต่คนมองทั้งดีและไม่ดีแล้ว เรื่องนี้เราไม่คิดที่จะบอกกับใครเพราะเรากลัวครูออจะเสียหายถึงแม้ว่าเราจะเจ็บสักแค่ไหนก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้แม้ว่าสุดท้ายแล้วเรื่องของเราจะจบแบบไม่ดีสักเท่าไหร่แต่มันก็คือความถูกต้องแลัเจ็บปวดที่สุดที่เคยเจอมา มันก็แปลกน่ะมีผู้หญิงดีๆเข้ามาในชีวิตตั้งมากมายทำไมเราไม่เลือกที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนทำไมเราต้องจมปักกับความรักแบบนี้ความรักที่ไม่มีวันเป็นจริงได้ ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าความรักเป็นเช่นไรถึงแม้ว่าความรักเราอาจจะยังเด็กเกินที่จะเข้าใจ