เรื่องมีอยู่ว่าตอนประถมเราเป็นเด็กอ้วนๆ เพื่อนผู้ชายก็จะล้อ ''อีสิบตัน'' ''ไปไหนจ๊ะถังแก๊ส'' ตอนนั้นอยู่ป.5 ตอนโดนล้อ เราก็โมโหบ้าง ไม่โมโหบ้าง เพราะส่วนมากก็วิ่งไล่ตามพวกผู้ชายที่ล้อไม่ทันอยู่ดี  บางทีก็วิ่งมาต่อยที่แขนเราเขียวเป็นจ้ำๆ เรื่องเกิดตอนอยู่ป.5เทอม2ใกล้ปิดเทอม กลุ่มผู้ชายในห้องที่ชอบล้อเราเค้าสนิทกับรุ่นพี่ป.6 ถ้าพวกนี้เจอเราก็จะล้อเรา หรือบางทีก็ทำท่าจะต่อย แต่เด็กผู้ชายป.6คนนั้น ทำมากกว่าล้อเราคือ ต่อยที่แขนเราทุกวัน ผลักเรา เรากลับบ้านไปก็บอกพ่อว่าคนนี้ล้ออีกแล้ว ต่อยอีกแล้ว.ตอนที่บอกเราไม่ได้กะจะให้พ่อไปที่โรงเรียนหรอกนะคะ เราบอกเพราะเราเครียด  รู้สึกแย่ว่าทำไมคนนั้นชอบทำร้ายเรา แต่พ่อเราพอได้ยินแบบนั้นทุกเย็นที่ไปรับ(3วัน)เลยเลี้ยวรถกลับเข้าโรงเรียน ไปห้องปกครอง ตอนนั้นจำได้พ่อโมโหมาก ในห้องปกครองมีรองผอ.อยู่เค้าจำได้ว่า ครูประจำชั้นของเด็กที่แกล้งเรายังไม่กลับบ้านเลยเรียกมาคุย(ครูคนนี้ี้คือครูประจำชึ้นเราตอนขึ้นม.6) ท่าทีของครูคนนั้นคือ ''ไอ้ว.(นามสมมุติ)อีกแล้วหรอ ไม่ฟังอะเบื่อจะกลับบ่าน'' แล้วครูเขาก็กลับไปจริงๆ รองผอ.คนนั้นก็อ้ำๆอึ้งๆไม่รู้ว่าจะทำยังไงเพราะตอนนั้นก็เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว พ่อเราเลยถามบ้านเด็กผู้ชายคนนั้น บอกกับรองฯว่างั้นเดี๋ยวไปคุยเอง ในใจเราไม่อยากให้รองฯบอกเลยเพราะเรากลัวว่าเรื่องมันจะใหญ่กว่านี้ แต่เซนส์พ่อเราดีมากค่ะ ถามรองฯต่อไปว่าอยู่ซ.สุขสันต์ใช่มั้ย รองฯมีพิรุธและเหวอมากพ่อเราเลยขับรถตามหา แต่ไม่เจอ
วันรุ่งขึ้นระหว่างที่เข้าแถว เด็กป.6คนนั้น กับเพื่อนที่ล้อเราก็เข้าห้องปกครอง เพื่อนมี่ล้อเราบอกรองฯไปว่าไม่ได้ทำอะไรเราเลย (แต่ในใจเราคิดว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เรารู้สึกแย่) เขารอด    ส่วนเด็กป.6ที่ทั้งต่อยทั้งล้อเรา เราไม่รู้ว่าเขาโดนอะไรบ้างแต่ รอง ผอ.เอาดินสอเขียนในกระดาษเอสี่ร่างๆว่า '...จะไม่แกล้ง ด.ญ. อีก...' แค่นี้ค่ะ พอเสร็จเรื่องนี้เด็กป.6คนนั้นเจอเราก็มีแค้นเล็กๆประมาณว่า บอกครูหรอ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไร
จนกระทั่งเราขึ้นป.6  กับเพื่อนจากห้องเดิม ตอนนั้นจำได้ว่าจัดห้องเป็นกลุ่มๆ โต๊ะจะติดๆกันเราก็โดนเด็กกลุ่มเดิมล้อค่ะ ผลักไหล่เราตอนนั่ง เราโมโหตแนนั้นเลยหยิบปากกาปาใส่พวกที่แกล้งเรา แต่ไปโดนอีกคนที่ไม่ได้หนี โดนที่ตาเค้า เค้าร้องไห้เด็กในกลุ่มนั้นก็เลย ฮ้ยๆๆทำเพื่อนร้องไห้ ในห้องเริ่มเสียงดังครูคนนั้นเดินเข้ามาแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น เราเลยบอกไปว่า เพื่อนกลุ่มนั้นเราเลยปาปากกาใสาแต่ไปโดนตาเค้า (จริงๆเราตกใจมากเพราะเค้าอาจตาบอดได้ โชคดีไม่เป็นอะไร ตอนหลังก็ล้อเราต่อ) อ.เลยบอกให้ผญ.ทั้งหมดออกไปจากห้องจะปิดห้องคุยกับผู้ชาย   ตอนแรกเราไม่รู้ว่าอ.ทำเพื่ออะไร แต่เรามีเพื่อนผู้ชายที่สนิท แต่พอออกมาจากห้องเขาดูเศร้าแปลกๆ แล้วเดินมาพูดกับเราว่า ''อ.บอกว่าไม่ให้เล่นกับเราเพราะเราขี้ฟ้อง'' (ในใจเราคิดว่าต้องเป็นเรื่องตอนเราอยู่ป.5แล้วไปมีเรื่องกับเด็กประจำชั้นเค้าแน่ๆ) ตอนนั้นเรายอมรับว่าเสียใจมาก ไม่อยากไปเรียนเลย เราเคยคิดว่าครูเขาเอ็นดูเรา แต่เราไม่เสียใจเท่าเวลาเราพูดกับเพื่อน หรือเพื่อนคนอื่นๆที่ไม่เกเรมาคุยมาเช่นกับเราพวกนั้นจะบอกว่า''อย่าไปกับมัน มันขี้ฟ้อง'' ''ไม่เชื่อกูหรอ เดี๋ยวต่อย''  ชั้นสุดท้ายในวัยประถมขอวเรา เราไม่มีควาทสุขเลย เราระแวงอยู่ตลอดว่า เพื่อนจะแกล้ง จะพูดอะไรมากระทบเราอีกมั้ย เพื่อนอยากเล่นกับเราจริงๆมั้ย หรือคุณครูท่านอื่นจะพูดอะไรเกี่ยวกับเราอีกไหม