ตอนนี้ อายุ 29 ทำงานเก็บเงินผ่อนบ้านทาว์นโฮมไปเรื่อยๆ อยู่บ้านกับพ่อแม่ ส่วนน้องทำงานอยู่สระบุรีกับปู่ย่า
ตอนที่เรามีแฟนจะคนก่อนๆหรือคนปัจจุบันความสุขนั้นมีนะ แต่บางครั้งก็รู้สึกเบื่อๆ เซ็งๆเวลาที่มีปัญหาจนมีความคิดแว้บเข้ามาตลอดว่า ชีวิตเราควรอยู่ตัวคนเดียวนะ เพราะมีแฟนเราก็ไม่มีเวลาให้ บางครั้งที่แฟนเค้าอยากไปหาไรกิน ไปเที่ยว หรือดูหนัง ถ้าเราเหนื่อย หรือไม่อยากไป หรือเราต้องการเก็บเงินทุกๆเดือน เราก็ปฏิเสธ จนเป็นปัญหา เราเคยบอกแฟนแล้วว่าถ้าอยากไปก็ไปก่อนก็ได้เราไม่อยาก ถ้าเราอยากไปเราจะเอ่ยปากชวนเค้าเอง เค้าก็บอกเราว่าควรต้องแชร์กัน ซึ่งเราไม่อยากเราก็ไม่อยากไปจริงๆ ถ้ามาบังคับความรู้สึก เค้าก็มามองสีหน้าเราว่าเราไปด้วยแบบหน้าตาไม่ยิ้มแย้ม ไม่มีความสุขที่มาด้วย ช่วงงานยุ่งๆเหนื่อยงานทั้งวัน พอเลิกงานเรานี่คืออยากกลับบ้านมาพักผ่อนละไม่อยากไปไหนต่อ รู้สึกว่าอยู่ในบ้านกับพ่อแม่มีความสุข แล้วเราก้จะต้องคอยช่วยแม่จับยายที่เป็นอัลไซเมอร์ เบาหวาน นอนบนที่นอนลม ทำความสะอาดเวลาเค้าถ่ายหนักเบา เพราะควบคุมการขับถ่ายไม่ได้ หรือให้อาหารทางสายอาหารที่จมูก เวลามีปัญหาช่วงหลังๆเราบอกแฟนเราเลยนะว่าความรู้สึกเรามันนิ่งๆ เฉยๆไปแล้ว เราบอกเลยว่าเรายังไงก้ได้ แล้วแต่เทอเลย เหมือนเราใช้ชีวิตแบบอยู่กับพ่อแม่ที่บ้านจนเคยตัว แล้วที่บ้านเราคือมีแต่ความสุข ไม่มีปัญหาเลยภายในบ้าน แล้วเราก้คิดตลอดว่าถ้าเรายังเป็นคนแบบนี้ ก็ไม่ควรที่จะมีแฟน มีครอบครัวจริงๆ เพราะไงซะวันนึงเราก็คงต้องมีปัญหาแบบนี้กับแฟนอีกเหมือนเดิม จะใครคนไหนที่มาเป็นแฟนคบกัน เคยคิดเล่นๆเหมือนกันว่า สมมุติวันนึงพ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเราแล้ว โลกมันจะยังน่าอยู่อีกไหม แบบที่เราไม่มีแฟน ครอบครัว ลูก หรือควรจะไปบวชศึกษาธรรม สานต่อพุทธศาสนา เพราะเราเคยบวชให้พ่อแม่แต่ก่อนซึ่งเรารู้สึกสงบ สบาย เย็นใจ เราชอบ