ตั้งแต่เด็กเรียนได้ที่ 1 มาตลอดจนกระทั่งเข้า ม. 4 เทอม 1 เรียนได้ที่ 2 ตอนนั้นเรารู้สึกเสียใจและกลัวพ่อแม่ผิดหวังทั้งที่พ่อกับแม่ไม่เคยบังคับเลยว่าเราต้องได้ที่ 1 ความรู้สึกตอนนั้นคือก็อิจฉาเพื่อนนิดหน่อยแต่ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรนะคะ แค่คิดและเก็บไว้ในใจ ไม่ได้แสดงท่าทีว่าไม่ชอบเพื่อนคนนั้น ยังคงเป็นคนเฮฮาสนุกสนานกับทุกคนเหมือนเดิมและคิดแต่เพียงว่า ครั้งหน้าต้องทำให้ได้

พอเรียนมหาลัยก็ได้ที่ 1 ของภาควิชาบ้างบางเทอมก็ที่ 2 บ้าง เริ่มรู้สึกชินและมีอิจฉาบ้างอยากทำให้ได้ที่ 1 แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่เคยคิดร้ายกับใครนะคะ เราเป็นคนที่เข้ากับทุกคนได้ มีการบ้านให้เพื่อนลอก ติวหนังสือให้เพื่อนอะไรได้หมด เพียงแต่มีความรู้สึกในใจว่า กำลังอิจฉาเขานะ อยากเป็นที่หนึ่งนะ (คิดในใจคนเดียว)

จนมาเป็นหนักตอนทำงาน เราคิดว่าหนักสุดในชีวิตแล้วล่ะและไม่คิดมาก่อนจริง ๆ ว่าตัวเองจะเป็นคนแบบนี้ - -"

พอเรียนจบด้วยเกียรตินิยมก็เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง เราเป็นผู้หญิงคนเดียวในโรงงานและพนักงานที่มีแต่ผู้ชายล้วน เราก็เป็นคนลุย ๆ และเข้ากับทุกคนง่ายอยู่แล้วก็เรียกภาษาวัยรุ่นว่าออกจะป๊อบ ๆ สุดในโรงงานแล้วล่ะ ใช้ชีวิตทำงานมาอย่างมีความสุขดี ทำงานดีหัวหน้าชม จนมาวันหนึ่งที่มีน้อง ผญ คนหนึ่งเข้ามาทำงานเป็น admin แต่ขยัน ทำงานเก่ง และก็ลุย ๆ เหมือนกันจนกลายเป็นป๊อบขึ้นมาอีกคน เราก็เริ่มมีความรู้สึกว่าเราอิจฉา รู้สึกว่าความสำคัญของตัวเองน้อยลงไปทั้งที่อยู่คนละแผนกกัน บางวันรู้สึกอิจฉาจนจิตใจกระวนกระวายไม่เป็นสุข เรารู้ว่าเราทำตัวเองแท้ ๆ คือคิดเองและทำให้จิตขุ่นข้องเองแต่ก็หยุดคิดไม่ได้ เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะรู้สึกว่าเป็นคนไม่ดีเลยที่มีความคิดแบบนี้

พอเห็นเขาได้ดีมีคนชมมีคนเข้าหาเยอะก็เครียด ยึดติดว่าเมื่อก่อนเราก็เคยอยู่จุดนั้นนะ ไม่ยอมปลง ไม่ยอมวาง
ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลยค่ะ

ใครมีวิธีกำจัดความคิดแบบนี้ได้ช่วยสอนเราที การคิดอิจฉาคนอื่นมีแต่จิตใจเราเองที่กระวนกระวายไม่เป็นสุข ส่วนคนอื่นเขาไม่รับรู้หรอก เขาก็อยู่สบายใจดี
เราคิดแบบนี้ได้นะ แต่พอเห็นคนที่เคยสนิทสนมกับเราไปสนิทกับน้องคนนั้นเราก็เริ่มคิดอีก มันตัดไม่ขาดจริง ๆ