อาจจะยาวสักหน่อย และ อาจจะงงๆหน่อยนะครับ เพราะผมพิมที่ร้านเกมเสียงเด็กโหวกเหวกเสียงดังผมอาจจะพิมผิดบ้างขออภัยด้วยนะคับ

คือผมเป็นลูกชายคนโตของบ้าน แต่เด็กครอบครัวผมคนค่อนมีฐานะเพราะพ่อผมเป็นชาวต่างชาติแม่ผมพบรักกับพ่อตอนไปทำงานที่เมืองนอก
แม่แต่งงานกับพ่อที่ไทยและได้ซื้อบ้านหลังเล็กๆไว้อยู่ด้วยกัน
ทุกอย่างเหมือนดูดีครับพ่อกับแม่รักกัน(แค่ช่วงแรกๆ) แม่เล่าว่าพอคบกันนานไปๆพ่อผมก็เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มติดพนัน ติดผู้หญิง เล่นชู้ ไม่สนใจงานการ
เคยตบตีแม่ผมเพื่อแย่งเอาเงินที่พ่อกับแม่เคยตั้งใจจะเก็บไว้เป็นค่าเทอมให้ผมไปเล่นการพนัน ทุกอย่างน้ำเน่ายิ่งกว่าละครใช่มั้ยครับแต่มันเป็นเรื่องจริงที่เกิด   กับผม แม่เคยคิดจะฆ่าตัวตายเพื่อหนีปัญหาด้วยการกินยาฆ่าแมลง
แต่ก็รอดมาได้เพราะพ่อผมพังประตูเข้าไป  วันนั้นผมนึกดีใจที่เห็นว่าพ่อผมพยามเข้าไปช่วยแม่ ผมคิดว่าพ่อเริ่มเห็นใจแม่และต้องพยามเปลี่ยนตัวเองเพื่อแม่และผม
แต่มันผิดถนัด เพราะอีกสัปดาห์หลังจากที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น ผมก็ได้กลายเป็นเด็กกำพร้า ผมตื่นขึ้นเพราะเสียงร้อนไห้ของแม่ผมพยามถามแม่หลายต่อหลายครั้ง
ว่าแม่เป็นอะไร แม่ร้องไห้ทำไม แม่เอาแต่ร้องไห้และด่าทอพ่อผมด้วยคำหยาบที่ตอนนั้นผมยังไม่รู้ความหมาย พ่อทิ้งแม่กับผมและน้องชายของผมวัย2ขวบ
ทิ้งไว้เพียงแค่เสื้อผ้าบางชิ้นที่พ่อไม่เก็บกลับไปด้วย  แม่ตัดสินใจเอาบ้านไปเข้าแบงค์เพื่อเอาเงินมาส่งเสียเลี้ยงดูผมกับน้อง และพยามโทรติดต่อพ่อเพื่อหวังให้พ่อรับผิดชอบ ผม กับ น้อง  แต่พ่อก็ไม่เคยรับมือถือแม่เลย จากที่เคยมีบ้าน ก็ต้องย้ายมาอยู่บ้านเช่า จากที่เคยอยู่บ้านเช่า ก็ต้องย้ายมาอยู่ห้องเช่า
แม่ผมไม่ได้จบสูงอะไรแม่เล่าให้ผมฟังทั้งน้ำตา เพราะฐานะยากจนแม่เอาเอาที่ของยายไปขายเพื่อถีบตัวเองไปทำงานที่เมืองนอก พอพ่อจากไปแม่ก็ไม่สามารถจะพยุงกิจการไว้ได้เพราะไม่ค่อยมีความรู้ ถึงแม่จะคอยเอาแต่ต่อว่าด่าทอตัวเองให้ผมกับน้องฟังบ่อยๆ และคอยเอาแต่ขอโทษผมกับน้องที่ให้ได้แค่กำเนิดแต่ให้ทรัพสินดีๆไม่ได้ แต่ผมไม่เคยโกรธแม่เลยและผมก็มั่นใจว่าแม่ผมทำดีที่สุดแล้ว กลับกัน ผมเกลียดตัวเองมากกว่าถ้าผมไม่เกิดมาแม่คงไม่ต้องมีภาระเลี้ยงดูผม แม่อาจจะตั้งตัวและหาสามีใหม่ที่มีเงินเลี้ยงดูแม่ได้

เรื่องที่เล่ามาทั้งหมดมันก็ผ่านมาสิบกว่าปีได้คับ  แม่ผมทำงานทุกอย่างเพื่อให้ผมกับน้องได้เรียนหนังสือ แต่ก็ทำได้เพียงแค่ส่งผมถึง ม.3 ใช่ครับ น้องผมก็จบเพียงแค่ ม.3 ผมกับน้องต้องดรอปเรียนเพราะทางบ้านไม่มีปัญญาจะส่งต่อ ทุกวันนี้ผมยังโกรธตัวเองที่ผมโง่ถ้าผมตั้งใจเรียนตอนนั้นผู้ใหญ่สักคนอาจจะ  เห็นใจและให้ทุนผมเรียนต่อ  และผมก็เกลียดตัวเองที่ไม่มีปัญญาหาเงินส่งน้องให้เรียนหนังสือต่อ ม.4  ตอนนี้ผมอายุ 20 แล้วคับ

ผมเริ่มทำงานตั้งแต่จบม.3 ตอนนั้นผมอายุ16 ผมเริ่มจากล้างจานในร้านอาหารฝรั่งทำได้เดือนกว่าๆแต่สุดท้ายก็ถูกไล่ออกเพราะอายุไม่ถึง
ผมได้งานใหม่เป็นเด็กเสริฟในร้านอาหารตามสั่งเล็กๆแถวๆโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งผมจำได้ว่าตอนนั้นผมกลับจากบ้านแล้วไปร้องไห้คนเดียวทุกวันในห้องน้ำ ผมเสียใจที่เห็นเด็กๆในชุดนักเรียนม.ปลาย ผมเสียใจที่ผมเป็นได้แค่พนักงานในร้านขายอาหารตามสั่งเล็กๆข้างโรงเรียน ฟังดูตลกมั้ยคับ
ผมทำงานได้เงินจากร้านอาหารตามสั่งวันละ 120 ผมเอาเงินให้แม่ทุกวันวันละ100บาท ผมเก็บไว้ติดตัววันละ 20 ไว้ซื้อน้ำกินเดินกลับจากทำงาน
แต่มันก็ไม่พอจ่ายค่าเทอมให้น้องตรงเวลาอยู่ดี แต่น้องผมน่ารักนะคับมันไม่เคยบ่นหรือด่าหรือโกรธให้ผมกับแม่เห็นเลย มันโดนครูทวงค่าเทอมทุกวันแต่มันก็ไม่เคยกดดันแม่หรือมาบ่นให้ผมฟังเลย จนครูทนไม่ได้มาหาถีงที่หอผมกับแม่จึงรู้ว่ามันต้องอดทนมากแค่ไหนในแต่ละวันที่มันไปเรียน
สุดท้ายพวกเราก็ไม่พอจ่ายค่าเทอมสุดท้ายให้มันอยู่ดี น้องผมจบจาก รร. แบบไม่ได้ วุฒม.3 ไม่แม้กระทั่งหนังสือรุ่น ผมโกรธตัวเองที่ทำได้แค่นี้
ตอนนี้ผมได้ค่าแรงวันละ300แล้วครับตามนโยบายอะไรไม่รู้ผมไม่ได้ติดตามข่าว และก็ได้งานใหม่ที่อู่ซ่อมรถเพิ่งทำได้3เดือนครับ
ส่วนแม่ผมก็ออกจากงานเพราะอาการเจ็บหลัง น้องผมก็ดรอปเรียนได้ซักพักแล้วครับผมไม่ให้มันออกไปทำงานเพราะรู้ว่าเดะมันก็โดนไล่ออกเหมือนผมตอนนั้น
  ผมเหนื่อยครับผมท้อแต่ยังไม่ยอม ผมอยากรวย ผมอยากมีเงินให้แม่ใช้ไม่อยากให้แม่ผมออกไปทำงานแม่ผมแก่แล้ว แต่เงินวันละ300มันพอแค่เก็บให้ค่าเช่า+ค่าไฟ และค่ากินแต่ละวัน ผมควรทำยังไงครับ มันจริงเหรอครับที่แม่เคยสอน มันจริงเหรอครับที่ว่า ถ้าขยัน = ไม่จน ทุกวันนี้แค่หมู่ทอดในตลาด ผมยังคิดแล้วคิดอีกเลยครับที่จะซื้อมากินกันในมื้อเย็น