สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีปัญหามาปรึกษาทุกคน เป็นเรื่องเพื่อนสนิท (อาจจะยาวนิดหน่อย)   ก็คือเราย้อนไปตอนมอต้น เรามีเพื่อนอยู่กลุ่มนึง มี8คน พวกเรามักไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ แล้วในกลุ่มนั้นเราก็นั่งข้างเพื่อนคนนึง (สมมุติให้ว่าชื่อบี) บีนั่งข้างเราตั้งแต่เราอยู่มอสองจนเริ่มสนิทกันพอตัว บีเรียนเก่งและคอยสอนนู้นนี่เราตลอด แต่เรากับบีชอบทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง เช่นยืมสมุดไปไม่คืน และเรื่องอีกมากมาย ทุกครั้งที่ทะเลาะกันต่างฝ่ายจะต่างเงียบไม่พูดกันเลย นั่งข้างกันแต่ไม่พูดกัน บ้างครั้งหนักมากจนขอเพื่อนย้ายที่ เราเป็นคนที่ทนกับความอึดอัดแบบนี้ไม่ค่อยได้เพราะเราชอบคิดมาก และเรื่องนี้จะคอยกวนใจตลอดทั้งวัน สุดท้ายทุกครั้งจะจบด้วยการที่เราทักไปเคลียร์ในไลน์ (มันง่ายต่อการคุยและเป็นที่ที่เรากล้าทักไปเคลียร์มากที่สุด) และพอวันต่อมาก็จะกลับมาซี้กันเหมือนเดิม เมื่อเวลาผ่านมาจนถึงเราจบมอต้นเพื่อนในกลุ่มก็แยกย้ายกันไป บีตัดสินใจเข้าสายวิทย์คณิตห้องพิเศษ แต่เพื่อนคนอื่นๆส่วนใหญ่ไปห้องธรรมดาแต่โรงเรียนเดิมเหมือนกันหมด เราก็ลังเลแหละตอนนั้น เพราะห้องพิเศษมันใช้เงินเยอะ เราเลยไปปรึกษาบี(เพื่อนสนิทที่ว่า) บีก็บอกเข้าห้องพิเศษมันก็ดีกับตัวถ้าเราตั้งใจ แล้งตอนนั้นเราคุยเปิดใจกับบีพอดี บีบอกว่าตอนมอต้นบรอยากหาเพื่อนสนิทมากๆสักคนไว้คอยเปิดใจคุยได้ทุกเรื่อง (ตอนนั้นเราสนิทกับเพื่อนอีกคนด้วยเพราะบ้านใกล้กันและมาจากรร.เดียวกันตอนประถม) แต่เราก็คิดว่าเราก็สนิทกับเพื่อนคนนี้นะ เราเลยตัดสินใจจะมาเริ่มใหม่กับบีที่ห้องพิเศษ เราตั้งใจอยากจะเป็นเพื่อนสนิทเพื่อนซี้ของบีจริงๆ พอเราขึ้นมอสี่ เราทั้งคู่ก็ได้นั่งด้วยกันอีก ตอนแรกๆก็ดีเพราะเราสนิทกับบีแค่สองคนในตอนนั้น พอเริ่มผ่านไปสักเดือนสองเดือน บีก็เหมือนติดเพื่อนใหม่ไปเลย เดินไปไหนก็ไม่รอเรา ไม่ได้เกาะแกะเราเหมือนแต่ก่อนแต่ไปเกาะเพื่อนใหม่แทน มีครั้งนึงเราชวนบีไปกินหมูกระทะกับเพื่อนเก่าบีก็ปฏิเสธเหตุผลคือกลัวอ้วน แต่ก่อนหน้านี้บีก็ไปกินนู้นนี่กับเพื่อนใหม่และจะมีแผนไปกินอีกหลายๆที่ ซึ่งที่ไปกับเพื่อนใหม่แต่ก็มีเราไปด้วยนะ (ไม่รู้เราคิดไปเองไหม แต่ไปถามเพื่อนเก่าที่เคยอยู่กลุ่มเดียวกันเพื่อนก็พูดตรงกันหมดว่าบีเหมือนจะลืมเพื่อน)แล้วก็มีอีกเรื่องคือในไลน์เราทักไปถามอะไรบีจะไม่ค่อยตอบ(บางครั้งบียุ่งอันนี้พอเข้าใจ)แต่กลับตอบเพื่อนคนอื่นได้ ชวนคอลก็ไม่คอลเพราะคอลกับเพื่อนใหม่ ปกติมาเรียนวันเสาร์มีอะไรบีจะโทรหาเราแต่บีกลับโทรหาเพื่อนอีกคนแทน เราเสียใจที่ที่ตรงนั้นมันเคยเป็นเราแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เราแล้ว เราคิดถึงบีเป็นคนแรกสำหรับเรื่องเพื่อนแต่บีนึกถึงเราเป็นคนสุดท้าย เราเป็นคนขี้น้อยใจอยู่แล้วเลยเอาเรื่องที่บีทำเรานอยด์หลายๆเรื่อง(เยอะมากจนทนไม่ไหว)มารวมกันมันทำให้เราปรี๊ดแตกเลยไม่พูดกับบีอีก แต่บีก็ไม่ได้ง้อได้ถามหรืออะไรนะ เรานิ่งมาบีก็นิ่งกลับ ไม่ถามไม่พูดอะไรหลายวัน จนเราไม่ไหวไปร้องไห้กับเพื่อนคนอื่น บอกว่าอยากย้ายห้องไม่อยากอยู่แล้วเพราะมันอึดอัดและเศร้ามากๆ เหมือนมีเราที่ว้าวุ่นอยู่ฝ่ายเดียวเลย สุดท้ายก็จบลงที่เราทนไม่ได้ทักไลน์ไปเคลียร์บอกว่าน้อยใจนะอะไรนะ บลาๆ บีก็รับรู้และขอโทษเชิงเล่นจริงทีจริง เราก็กลับมาคุยกันเล่นกันเหมือนเดิม และเราก็ยังไม่เคยทะเลาะกับบีแบบนั้นอีก จนมาถึงวันนี้ บีทำเราน้อยใจและเสียใจมากๆ บีเหมือนเกาะแกะและติดเพื่อนใหม่จนเหมือนทิ้งและลืมเราไว้ข้างหลัง ทำอะไรไม่ค่อยรอเหมือนแต่ก่อน มีอยู่วันนึงเป็นวันกีฬาสี บีต้องไปหาหมอในตอนบ่ายซึ่งยังไม่ถึงเวลาปล่อย บีเลยจะไปขอลาครู ซึ่งไปกับเพื่อนอีกสองคน เรารู้ว่าบีแค่จะไปหาหมอในตอนแรกเราเลยไม่ได้ตามไปด้วย จนเพื่อนอีกคนที่ไปกับบีวิ่งมาเอากระเป๋า เราก็เบื่อๆเลยจะขอไปกับเพื่อนคนนั้น(ตอนแรกคิดว่าเพื่อนสองคนนั้นไปส่งบีเพื่อขอใบลาครูและกลับมาร่วมกีฬาสีต่อ) แต่มันไม่ใช่ เพื่อสองคนนั้นบอกว่าบีชวนไปหาหมอเป็นเพื่อนและเหมือนจะไปเที่ยวต่อที่เซนทรัลอีก เราก็ซึ้งเลย บีไม่ได้นึกถึงเราเลยสักนิด ถ้าเราไม่ขอตามเพื่อนคนนั้นไปเราก็คงไม่ได้ไปเซนทรัลด้วย ตอนเดินห้าง บีก็เดินจับมือไปกับเพื่อนใหม่ ทิ้งเราไว้ข้างหลัง เราเสียใจมากๆแต่ก็ยังเก็บความเสียใจไว้คนเดียว และตัดสินใจลืมๆเรื่องวันนี้ไปจนมาอีกครั้งวันกีฬาสีวันสุดท้าย บีลงแข่งวิ่ง เราก็รอเอาใจช่วยและเตรียมหาของมาดูแลตอนมาถึงเส้นชัย พอบีวิ่งถึงเส้นชัยก็แทบเป็นลมกลับมา เราก็ตามไปรับถึงขอบสนามคอยดูแลเทคแคร์ ให้นอนตักนู้นนี่นั้น เราเป็นห่วงบีมากๆ เลยตามใจทุกอย่างไปหาน้ำหานู้นนี่ให้กิน พอจบกีฬาสีเราก็ป่วย แต่ก็ฝืนสังขารมาโรงเรียนเหมือนเดิม บีไม่ได้ใส่ใจเราเลย ตอนขึ้นบันไดเราหายใจไม่ทันบอกให้บีหยุดรอเราหน่อย บีก็เดินต่อไป พูดได้เต็มคำว่าบีติดเพื่อนใหม่อย่างเต็มตัวแล้ว เราป่วยแทบไม่ไหวบีก็ติดเพื่อนใหม่ตลอด  (ที่น้อยใจเพราะเวลาบีเป็นอะไรเราห่วงเราอยากตามเทคแคร์ตลอดแต่พอเราป่วยบ้างทำไมมันไม่ใช่) เราเลยตัดสินใจเงียบแบบเดิม ความน้อยใจกัดกินใจเราเรื่อยๆเราเสียใจแต่พูดกับใครไม่ได้ แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นเรากับบีไม่ได้พูดอะไรกันอีก บีก็ไม่ได้ถามว่าเป็นอะไร บีเห็นเรานิ่งบีก็นิ่งตาม ขยับโต๊ะห่างกัน หลักเลี่ยงกันคุยกันและต้องเจอหน้ากันให้มากที่สุด(ซึ่งเราก็ทำแบบนั้น) ตรรกะที่เราคิดมาตลอดว่าทำอะไรให้เขาก็จะได้รับกลับมาแบบนั้นมันไม่ใช่เลยสักนิด คำยืนยันที่เราบอกว่าอยากเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ใจบีมากที่สุดยังเป็นคำเดิม แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้เราไม่รู้จะทำยังไง เรายอมรับว่าแอบหวงเพื่อนนะ แต่ก็ดีใจที่บีได้เพื่อนใหม่มีเพื่อนเยอะ แต่เราแค่อยากให้บีใส่ใจเราสักนิด  ใส่ใจเราเหมือนที่เราใส่ใจบีบ้าง มองมาที่เราบ้างก็ดี ไม่ใช่ทิ้งเราไว้ข้างหลังแบบนั้น เราเสียใจและน้อยใจ ยิ่งบีไปเกาะแกะกับเพื่อนใหม่เรายิ่งไม่อยากไปแจมด้วยเพราะเราจะกลายเป็นหมา (ไม่มีใครสนใจ) เราพยายามเป็นเพื่อนคนสนิทที่บีบอกอยากได้หนักหนา แต่มันเป็นไม่ได้ เราพยายามปลอบใจตัวเองว่ารักเพื่อนได้แต่ไม่ใช่ขาดเพื่อนไม่ได้ เวลาบีทำเรานอยด์เราก็ปลอบใจตัวเองด้วยคำพูดเดิมๆ ว่าไม่เป็นไรหรอกมันไม่มีอะไร ปล่อยๆไปบ้าง พยายามไม่นอยด์ไม่คิดอะไรมาก แต่มันก็แพ้ความคิดมากของตัวเองอยู่ดี เราไม่รู้ว่านิยามคำว่าเพื่อนสนิทของบีคืออะไร เราอยากรู้ว่าถ้าเป็นพวกคุณ คุณจะน้อยใจแบบเราไหมหรือเราคิดมากไปเองและจะทำยังไงต่อดีคะ ง้อเหมือนที่เคยทำหรือตัดไปเลยหรืออะไรยังไง ช่วยให้คำแนะนำที เราจมอยู่กับปัญหานี้มาตลอดหลายวัน (นับจากวันที่เขียนกระทู้ก็รวมแล้วสี่วัน) ช่วยหน่อยนะคะ