เราคบกับแฟนได้ประมาณ 6 เดือนแล้วค่ะ แต่ก่อนหน้านั้นเป็นเพื่อนกันมาประมาณ 1 ปี เราทั้ง 2 คนต่างไม่ได้ชอบกันตั้งแต่แรก คบกันในกลุ่มเพื่อนไปๆ มาๆ เริ่มสนิทกันเรื่อยๆ เนื่องจากเค้าเป็นคนจิตใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น ไม่เคยคิดร้ายหรือว่าร้ายใคร อยู่ใกล้แล้วรู้สึกปลอดภัย สบายใจ ไม่อึดอัด เรามีปัญหาอะไรจะมีเค้าที่คอยอยู่ข้างๆ เค้าเป็นผู้ชายไม่พูดมาก แต่จะทำให้เห็นว่าไม่ได้ไปไหน และรับฟังเราในทุกเรื่อง เค้าเป็นคนเดียวที่เราอยากคุยด้วยในเวลาที่เราไม่อยากคุยกัยใคร เค้ารับฟังเราบ่น เราร้องไห้กับเรื่องไร้สาระหรือปัญหาทุกเรื่อง เราเริ่มดูแลกันพิเศษกว่าเพื่อนคนอื่นๆ จนเพื่อนๆ แอบเชียร์ให้คบกัน แต่ตอนนั้นเราเองก็ยังสับสนว่าเราชอบเค้าจริงๆ ไหมหรือเค้าชอบเราจริงๆ ไหม แต่เพื่อนๆ ดูออกว่าใช่แน่ๆ หลังจากนั้นไม่นานเราเลยกล้าถามเค้าตรงๆ เค้าก็ตอบสไตล์ผู้ชายพูดไม่เก่ง ว่าชอบที่เราเป็นคนดี อยู่ด้วแล้วรู้สึกดี บอกมาแค่นี้จริงๆ และหลังจากนั้นเราก็คบกัน

ระหว่างที่คบกัน เค้ายังดูแลเราดีทุกอย่าง ไม่ว่าจะอยากกินอะไร อยากทำอะไร ตามใจเราหมด ไม่เคยขัดใจ เพราะเค้าดูออกว่าเรามีนิสัยเหมือนเด็กๆ ตามใจตัวเองนิดๆ ขี้น้อยใจ ที่ฟังมาดูเหมือนจะดูดีทุกอย่างแล้วมีปัญหาอะไร?

ปัญหาอยู่ที่เค้าเป็นผู้ชายที่ค่อยข้างโลกส่วนตัวสูง เวลาเจอกันจะดูแลดีทุกอย่าง แต่พอแยกย้ายกันกลับบ้านนี่แทบหายไปจากชีวิตเลย เค้าไม่ชอบคนจุกจิก แม้แต่พ่อแม่เค้า ซึ่งโชคดีตรงที่เราเป็นผู้หญิงที่ไม่ขี้จุกจิก ไม่เคยตามหรือเซ้าซี้ว่าอยู่ไหน ทำอะไร เพราะเราไว้ใจเค้าและตัวเราเองก็ค่อนข้างชอบความเป็นอิสระเวลาที่ต้องมีชีวิตของตัวเอง ไม่ติดแฟนมาก แต่ถ้าเวลาอยู่ด้วยกันก็จะดูแลกันดีค่ะ ส่วนใหญ่จะแชทก็ทุกวันก็เฉพาะที่มีเรื่องคุยกันจริงๆ มีมุ้งมิ้งบ้าง แต่บางครั้งมีแอบน้อยใจเวลาเราป่วยนิดหน่อย ก็ยังมีนิสิยผู้หญิงอยู่บ้างเน๊อะคืออยากอ้อนแฟน แต่แฟนก็จะไม่ค่อยถาม ดูไม่ค่อยห่วงหรือใส่ใจ (อันนี้แอบคิดไปเอง) แต่เค้าจะบอกเสมอว่าถ้ามีเรื่องอะไรหรือป่วยให้โทรหาเค้าทันที อย่างที่บอกคือเค้าเป็นคนพูดน้อย เป็นเหตุผลส่วนหนึ่งที่เรายังไม่ค่อยมั่นใจในตัวเค้าเท่าไหร่

และอีกปัญหาหนึ่งที่พอคบกันไปก็ทำให้เรารู้สึกว่าเค้าเป็นผู้ชายที่มีนิสัยค่อยขี้เกียจ อย่างที่บอกว่าเป็นคน ชิวๆ สบายๆ เรื่อยๆ อะไรก็ได้ เหมือนชีวิตเค้าขาดแรงบันดาลใจ ไม่มีเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจน ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วเค้าเป็นคนเก่ง ถึงจะไม่ชอบศึกษาเรียนรู้อะไรด้วยตัวเอง แต่ถ้าพอได้ทำแล้วก็เรียนรู้เร็ว แต่เค้ากลับใช้ชีวิตเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่ในวัยของเค้า( อายุ 25 ปี) น่าจะไปได้ไกลกว่านี้ เรื่องคือตอนนี้เค้าพึ่งออกจากงานค่ะ ด้วยเหตุผลที่ว่าเบื่อบริษัทที่พึ่งเข้าทำงานได้เดือนครึ่ง (หลังจากออกจากบริษัทเดิม) เบื่อบรรยากาศ เบื่อผู้คนในออฟฟิศที่มีแต่รุ่นใหญ่ (น้า ป้า) ไม่ใช่สไตล์ ก็เลยลาออกแบบกระทันหัน ออกมาอยู่บ้านเฉยๆ ค่ะ เราเองก็เป็นห่วงอยากให้เค้าทำงานที่ดีที่เหมาะกับเค้า เพราะเรามองว่าด้วยอายุเท่านี้ เป็นช่วงวัยที่ต้องออกไปใช้ชีวิต ออกไปเรียนรู้ พัฒนาตัวเองและเราก็มองว่าเค้าน่าจะไปได้ไกลและดีกว่ามาใช้ชีวิตเรื่อยๆ ไปวันๆ แบบนี้ จากฐานเงินเดือนของเค้าแล้วก็ไม่ใช้น้อยๆ สำหรับคนวัยนี้ แต่เราก็ไม่อยากพูดมากเพราะเค้าไม่ชอบให้จุกจิก แต่ก็มีแนะนำบ้าง นี่คือสาเหตุที่ทำให้เราย้อมกลับมาคิดว่าด้วยทัศนะคติบางอย่าง เราจะคบคนๆ นี้ไปยาวๆ จริงๆ หรอ?

ถามว่ารักมั๊ย? รักนะคะ เพราะอย่างที่บอกเค้าดูแลเราดีจริงๆ เวลาที่อยู่ด้วยกัน และตอนนี้เราก็มีความสุขดีอยู่ เรามีช่วงเวลาดีๆ ก้วยกันมากมาย ไม่เคยทะเลาะหรือมีปัญหากันรุนแรง แต่เราดันไปเจอกระทู้ที่บั่นทอนกำลังใจมา คือผู้หญิงตั้งกระทู้ว่ามีสามีขี้เกียจ เราเลยกลัวว่าถ้าเราคบเค้าไปยาวๆ เราจะเป็นหนึ่งในบรรดาผู้หญิงแบบนั้นไหม จากที่เขียนมาอ่านๆ ดูแล้วเราเองเหมือนเห็นแก่ตัวนิดๆ ทั้งๆ ที่เวลาที่เรามีปัญหาก็มีเค้าที่อยู่ข้างๆ แต่ทำไมเรากลับรู้สึกแบบนี้หรือเรากำลังสับสน ใครเคยเจอเหตุการณ์ที่ไม่มั่นใจในตัวคนที่เรากำลังคบอยู่แบบนี้ไหมค่ะ ยังไงแชร์กันหน่อยค่ะ เผื่อเราจะดีขึ้นและกลับไปอยู้ข้างๆ เค้าให้กำลังใจเค้า แนะนำกับไปในทิศทางที่ดีขึ้น

ขอบคุณค่ะ