สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคน ช่วงนี้ เราเครียดมากไม่รู้จะทำไงดี เลยอยากมาขอคำแนะนำค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นลูกสาวคนโต และมีน้องชายอีก 1 คนค่ะ
ทั้งเราและน้องชายไม่เคยเกเร ไม่เคยออกนอกกรอบเลย ตั้งใจเรียนกันจนจบปริญญาทั้ง 2 คน
ตลอดเวลาที่เรียนเราไม่เคยเที่ยว ไม่เคยหนีเรียน ไม่เคยสอบตก และไม่ยุ่งเรี่องผู้ชายด้วย ส่วนน้องชายก็มีบ้างนิดหน่อยแต่ก็ไม่เคยสอบตก ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางค่ะ
เราก็รักน้องเรานะ รักมากด้วย แต่บางครั้งมันก็อดน้อยใจแม่ของเราไม่ได้...ซึ่งความน้อยใจนี้มันมีมานานแล้ว ตั้งแต่เราเป็นเด็ก
เมื่อก่อนเวลาทะเลาะกัน เราก็จะเป็นฝ่ายผิด เพราะเราเป็นพี่ อันนี้ก็พอจะเข้าใจค่ะ. แต่เวลาเราทำผิด หรือทำไรที่แม่ไม่ถูกใจ แม่จะโกรธ และไม่คุยด้วยเลย บางครั้งเรารู้ว่าเราเป็นฝ่ายผิดเราก็จะพยายามง้อแม่ ((แต่เราเป็นคนพูดไม่เก่ง แล้วก็เป็นคนค่อนข้างจริงจังกับชีวิต ไม่ค่อยมีอารมณ์ขัน)) จึงทำได้แค่พยายามหาเรี่องคุย หาเรื่องถามเพืาอให้แม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้ผล เพราะแม่ไม่เคยตอบเราเลย บางทีรำคาญก็จะตะคอกใส่เรา แล้วก็เงียบไป แม่เคยโกรธเรามากจนขนาดไม่พูดกับเรา 1 สัปดาห์เต็มๆค่ะ
ตอนนั้นเราก็พยายามทำตัวปกตินะ ไปโรงเรียนก็ไหว้แม่ปกติ กลับมาก็ไหว้ แล้วก็เล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟังตามปกติ แต่แม่ก็ไม่สนใจ ไม่คุยด้วย ((ตอนนั้นเราอยู่ประมาณมัธยมต้นค่ะ)) เราก็เลยรวบรวมความกล้า ถามแม่ไปตรงๆพร้อมกับขอโทษ ที่เราเถียงแม่ ตอนนั้นคำที่แม่ว่าเรากลับมามันจำขึ้นใจมาจนถึงทุกวันนี้เลยค่ะ
แม่ด่าเรากลับว่า "_ึงมันหยิ่ง กูไม่พูดด้วยแทนจะพูดกับกูก่อน ก็ไม่มี". เราเลยตอบแม่ว่า เราก็พยายามพูดด้วยแล้ว ทุกวันเราก็พยายามทำตัวให้ปกติ ไหว้แม่ทุกเช้าเย็น พยายามหาเรื่องคุย แต่แม่ก็ไม่พูดด้วย ((ซึ่งตรงนี้ยังดีค่ะ ที่น้องชายก็พยายามช่วยพูดให้ด้วย ว่าเราก็พูดนะ แต่แม่ไม่ยอมฟังพี่เขา))
อันนี้เราก็ซึ้งใจน้องชาย...แต่จากนั้นแม่ก็ไม่พูดกับเราอยู่ดี จนวันนึงไปบ้านยาย แม่ไม่อยากให้ยายรู้ว่าแม่โกรธเรา แม่เลยหันมาคุยกับเราปกติ ตอนนั้นดีใจมาก
พอกลับมาแม่ก็เลยคุยกับเราเหมือนเดิม
เมื่อก่อนตอนเด็กๆ เวลาเราจะทำอะไร หรือจะหยิบ จะกิน ทุกอย่างต้องถามแม่ก่อน ว่ากินได้ไหม ทำได้ไหม อะไรประมาณนี้ เพราะถ้าเราทำแลัวผิด แม่จะตะคอกเสียงใส่ แล้วก็จะโกรธด้วย คือส่วนมากแค่ถามผิดก็โดนตะคอกสียงใส่แล้ว ซึ่งการถามผิดมันเป็นมาจนถึงทุกวันนี้เลยค่ะ
เช่น เมื่อไม่กี่วันมานี่ เราถามแม่ว่ากินข้าวเลยไหมแม่ เท่านั้นแหละค่ะ น้ำเสียงตะคอกใส่มาเป็นชุด..."ไม่ต้อง ไม่ต้องยุ่ง ถ้าจะกินเดี๋ยวตักเอง จะกินก็กินไป ไม่ต้องมาถาม" ซะงั้น...คือเราก็งงนะ เพราะทุกวันบ้านเราจะกินข้าวพร้อมหน้ากันก็มื้อเย็นหลังเลิกงานนี่แหละค่ะ เพราะเช้าก็จะไปกินกันข้างนอกเพราะต้องออกไปทำงานแต่เช้ามาก เราก็คิดน้อยใจนะว่าเราทำไรผิดไปรึป่าว แต่ก็คิดไม่ออกจริงๆ
ทุกครั้งที่เราพูดไม่ถูกใจหรือถามอะไรที่ไม่ถูกใจแม่ แม่ก็จะตะคอกตอบกลับมาสั้นๆตลอด มันเลยกลายเป็นเราไม่มั่นใจในตัวเองไปแล้วค่ะ กลัวมากเวลาต้องตัดสินใจทำอะไร แล้วมันผิด แม่ก็จะตะคอกใส่เรา หรือถ้าจะถามก่อนทำก็กลัวถามแล้วโดนตะคอกเสียบใส่อีก ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้เราไม่ค่อยมันใจในตัวเองเลยสักครั้งเวลาอยู่ที่บ้าน...หลายๆครั้งที่ช่วยแม่ทำกับข้าว เราก็จะถามว่า ทำนี่เลยไหม เดี๋ยวทำให้ คำตอบของแม่ก็จะประมาณว่า "ไม่ต้องยุ่ง วางไว้เฉยๆ เดี๋ยวจะทำเอง" น้อยครั้บที่จะอารมณ์ดี แลัวใช้คำพูดดีๆ ธรรมดา ส่วนมากคำตอบของแม่จะสั้นๆ ทำหน้านิ่งๆ ตอบตะคอก เสียงห่วนๆ ทุกครั้ง
แต่กับน้องเราไม่เป็นเลยค่ะ จากที่ตะคอกเสียงใส่เรา แต่กลับไปพูดกับน้องชายอีกโทนเสียนึงเลย. และเป็นแบบนี้ตลอด
มีอยู่เหตุการณ์นึงที่ทำให้เราจำฝังใจมาก และคิดน้อยใจมาตลอด...คือมีอยู่คืนนึงน้องชายไปเที่ยวบ้านเพื่อน แล้วกลับดึกมาก ซึ่งปกติไม่เคยดึกขนาดนี้ แม่โมโหมาก ให้เราโทรตาม แต่มันก็ยังไม่กลับ แม่ขึ้นเสียงใส่เรา ว่าน้องชายอย่างนั้นอย่างนี้ กลับมาจะต้องคุยกับน้องยกใหญ่แล้ว อะไรประมาณนี้ ((เราก็รู้ว่าเพราะแม่เป็นห่วงน้องมาก เราก็ไม่ว่าอะไร ได้แต่บอกว่าเดี๋ยวมันก็กลับ)) คืนนั้นกลับมาเกือบสว่างค่ะ แม่โกรธมาก ว่าน้องชายแล้วก็ลามมาที่เราอีกคน สรุปว่าโดนแม่เล่นกันทั้งสองค่ะ คือส่วนของน้องชายแม่ว่าเรื่องเที่ยวเมื่อคืน แต่ส่วนของเราจะเป็นเรื่องเก่าๆ ที่ทำงานบ้านไม่เรียบร้อย ไม่ดูตัวอย่างแม่ทำ อะไรประมาณนี้...แต่มันมีคำพูดอยู่ประโยคนึงที่ทำให้เรากับน้องน้ำตาแตก ร้องไห้เลย...คือแม่พูดว่าตั้งแต่มีลูกมา ลูกไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจเลย มีแต่ทำเรื่องทุกข์ใจมาให้" เท่านั้นแหละน้องชายกับเราร้องไห้โฮเลยค่ะ
เราเลยถามแม่ว่า จริงๆหรอ ลูกแม่ 2 คนมันแย่ขนาดนั้นเลยใช่ไหม ไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจเลยหรอ แม่นิ่งไม่พูดอะไร ได้แต่ร้องไห้...สักพักน้องชายถามแม่ว่า ทำไมแม่คิดแบบนี้อะ ตลอดเวลา ลูกแม่สองคน ไม่เคยทำตัวออกนอกลู่นอกทางเลย เชื่อฟังทุกอย่าง ยังไม่ดีพออีกหรอ...เท่านั้นแหละค่ะ แม่เดินเช็ดน้ำตาให้น้องชาย แล้วก็กอด พร้อมยกมือลูบหัว แล้วพูดคำว่า "แม่ขอโทษ ไอซ์เสียใจหรอลูก"...เรานี้ยกมือปาดน้ำตาตัวเองเลยค่ะ จำภาพวันนั้นได้ติดตา. ตือปกติน้องชายเราจะไม่ร้องไห้เลย เพราะไม่ค่อยเคยโดนแม่ตะคอกใส่หรอก...เราน้อยใจมากๆกับเหตุการณ์วันนั้น เพราะเราก็เสียใจนะที่แม่พูดว่าเราไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจเลย ทั้งๆที่เราเรียนดี ได้เป็นนักเรียนตัวอย่างตลอด อาจารย์ที่โรงเรียนก็ชมเราให้แม่ฟังเสมอ มาเรียนมหาลัย เราอยู่หอพักก็ไม่เคยออกไปเที่ยวไหนเลย ทั้งๆที่หมาลัยอยู่ใจกลางกรุงเทพ เงินก็ใช้ประหยัดสุดๆ เพื่อนชวนไปเที่ยวห้าง เราก็ไม่ค่อยไป เพราะกลัวอดใจซื้อของไม่ได้ เลยคิดว่าไม่ไปเห็นให้เราอยากได้ดีกว่า เรียนเสร็จกลับหอ..เสาร์ อาทิตย์กลับบ้าน..เราทำแบบนี้ตลอดเวลาที่เรียนอยู่ มีคนมาจีบเรายังไม่สนใจเลย คิดแค่ว่าเรียนให้จบก่อน เพราะเราเห็นเพื่อนเรา เวลาทะเลาะกับแฟนทีไร เรียนไม่ได้สักคน ต้องโดนเรียนไปเคลียร์กับแฟนบ้าง ลากลับหอพักบ้าง อ้างว่าไม่สบายกันตลอด..เราเห็นเเล้วเลยยังไม่อยากมี..
เราไม่ได้ชื้นชมตัวเองหรือจะโอ้อวดอะไรนะคะ แต่เราเป็นแบบนี้จริงๆ เราเลยไม่เข้าใจว่าเราเป็นลูกที่แย่ขนาดนั้นเลยหรอ แล้วทำไมแม่ไม่กอดเรา ลูบหัวเราแบบที่ทำให้น้องชายบ้าง เราคิดเรื่องนี้มาตลอดค่ะ จนตอนนี้เรียนจบก็ยังคิดอยู่ เพราะยิ่งนับวันเรายิ่งรู้สึกว่าระหว่างเรากับแม่มันมีเส้นบางๆกั้นอยู่ เราเคยรวบรวมความกล้า ถามแม่ไปตรงๆ ตอนที่แม่โกรธเรานี่แหละ ถามแบบใช้เหตุผล และขอเหตุผลว่าทำไมแม่ถึงชอบตะคอกเสียบใส่เรา แล้วก็ไม่พูดกับเรา แมัจะเป็นเรื่องเล็กน้อย จนตอนนี้เราไม่กล้าจะทำอะไรในบ้านแล้ว เพราะกลัวจะทำผิดแล้วแม่ก็จะตะคอกใส่ แล้วก็ไม่พูดด้วย...เราถามแม่ว่าทำไมแม่ไม่พูดดีๆกับเราแบบที่พูดกับน้องบ้าง แล้วทำไมเดี๋ยวนี้แม่ยิ่งไม่ค่อยพูดกับเราเลย แม่ได้แต่ตอบว่า ไม่รู้จะพูดอะไรเลยไม่อยากพูด...เเต่เวลากับน้องแม่มีเรื่องสาระพัดเล่าให้ฟัง หรือไม่ก็ถามนู่นถามนี่ ทั้งเรื่องเพื่อนน้อง เรื่องทำงาน เรื่องไปเทีายวกับแฟน สาระพัดจะนึกได้ แต่กับเราเพียงแค่อยากร่วมวงสนทนาด้วย พอพูดบ้าง แม่ก็จะเงียบทันที..หรือไม่ถ้าเราถามแม่บ้าง แม่ก็จะตะคอก หน้าตึงว่า ไม่รู้...หรือไม่ก็จะพูดว่า อะไร , แล้วทำไมอะ, ก็พูดอยู่นี่ ไม่ฟังล่ะ อะไรประมาณนี้เสมอค่ะ...บางทีเราก็ไม่ไหว ก็มีกระทบกระทั่งกันบ้าง ว่าทำไมแม่ต้องพูดแบบนี้ตลอด..พอถามก็ตะคอกใส่ พอไม่ถามแล้วทำผิดก็โดนอีก...เฮ้อออ
คือเราค่อนข้างขี้น้อยใจ และชอบคิดมากน่ะค่ะ..อีกอย่างตอนนี้เราเพิ่งลาออกจากงานมา กำลังหางานใหม่ เลยได้อยู่บ้านกับแม่ทุกวัน...แต่แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยในแต่ละวัน จะมีแค่ตอนเช้าที่พ่อกับน้องชายยังไม่ไปทำงาน กับช่วงเย็นที่พ่อกับน้องชายกลับจากทำงานค่ะ แต่แม่ก็จะคุยแต่กับพ่อและน้องนะ ถ้าเราร่วมด้วยเมื่อไรแม่จะเงียบ...ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าทำไม..วันนี้เราก็รวบรวมความกล้าถามแม่อยู่นะ ถามทั้งน้ำตาเลย ว่า แม่เป็นอะไรหรือป่าว ทำไมแม่ไม่คุยกับหนูเลย หรือหนูทำไรผิด...แม่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่าไม่มีอะไรจะคุย...เราเลยเงียบไม่พูดต่อ..ได้แต่มานั่งร้องไห้ในห้องคนเดียว ไม่รู้จะทำไงดี
เราเครียดเรื่องนี้มาก และเครียดมานานแล้ว เพราะไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง เราไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรดี อีกอย่างเราไม่ใช่คนอารมณ์ขัน ที่จะมีมุกตลกมาเล่นกับแม่ได้ ขนาดเล่าเรื่องอะไรให้ฟังยังตลกสู้น้องชายไม่ได้เลยอะ...เราเครียดจนตอนนี้เป็นไมเกรนไปแล้วค่ะ คือเพิ่งเริ่มเป็นได้ไม่นาน หมอก็บอกว่าเกิดจากความเครียด แต่เราก็อ้างเรื่องงานไป ซึ่งจริงๆ งานก็แค่ส่วนนึง แต่เรื่องที่บ้านมันก็มากกว่า เพราะเราไม่อยากให้แม่เป็นแบบนี้ เราอยากให้แม่ฟังเราบ้าง แสดงออกว่ารักเราบ้างก็เท่านั้น ((ซึ่งจริงๆ เราก็รู้ว่าเขารักนะคะ แต่เรื่องนี้เราไม่เข้าใจจริงๆค่ะ)) แล้วก็ไม่รู้จะต้องแก้ไขตัวเองยังไงดี ให้ถูกใจแม่...
อีกอย่างที่ไม่เข้าใจผู้ใหญ่คือ ทำไมทุกครั้งที่เราพยายามอธิบายเหตุผล แต่เขาจะว่าเราเถียงตลอดนะ เราแค่อยากให้เขาเข้าใจความรู้สึกกับฟังความคิดเราบ้าง...สิ่งนี้มันทำให้เราคิดเสมอว่า ถ้าวันนึงเรามีลูก เราให้เขาแสดงความคิดเห็น และแสดงเหตุผลของตัวเองค่ะ เราจะไม่ปิดกั้นความคิดลูก แค่คำว่าผิดหรือตะคอกใส่ทั้งๆที่ลูกยังไม่รู้ความผิดของตัวเอง เราจะเลี้ยงลูกด้วยเหตุผลค่ะ ให่เขากล้าคิดกล้าลองทำ และรู้ผิดรู้ถูกด้วยตัวเอง เขาจะได้มีความมั่นใจในตัวเอง..ไม่ต้องกลัวแบบเราค่ะ..
จริงๆตอนนี้ นอกจากแฟนเราก็ไม่กล้าจะปรึกษาใครเลยค่ะ. แฟนเราก็ได้แต่ปลอบใจว่าไม่เป็นไรน่า ยังไงแม่ก็รักเราเพียงแต่การแสดงออกไม่เหมือนกัน จริงๆเราก็รู้ว่าแม่ก็รักเรานะ ลึกๆแล้วแม่ก็ใจดีมาก แต่เราไม่รู้ว่าทำไมแม่ต้องแสดงออกกับเราแบบนี้ แต่กับน้องชาย แม่ไม่เคยทำแบบนี้เลยอะ
**บางทียังแอบคิดว่าแม่มีปมด้อยเรื่องนี้ใช่ไหม เลยทำแบบยายบ้าง..คือแม่เคยปรับทุกข์ให้เรากับน้องฟังว่ายายรักแต่น้าผู้ชาย ฟังแต่น้าผู้ชาย แต่ไม่เคยฟังแม่บ้างเลย เวลาแม่พูดไรไม่เข้าหูก็ด่าแม่ แต่กับน้าชาย ยายไม่เคยด่าเลย มีแต่เอาใจ**
เราเลยแอบคิดว่า ก็ในเมื่อแม่ก็น้อยใจยาย แม่ก็น่าจะเข้าใจความรู้สึกเราบ้างสิ...แต่ก็ไม่ใช่อะ..
### หรือจะเป็นกรรมอะไรสักอย่างของเราเอง ก็ไม่รู้ หรือถ้าใครมีคำแนะนำ คำปรึกษาใหัเราปรับปรุง แก้ไข หรือต้องเข้าหาแม่ยังไงให้เเม่รู้สึกดีกับเรามากกว่านี้ เราก็ยินดีค่ะ## ขอบพระคุณท่านที่กรุณาอ่านจนจบนะคะ..เราเครียดจริงๆค่ะ..
เคยไหม??รู้สึกว่าแม่รักเรากับน้องไม่เท่ากัน ((ความรู้สึกน้อยใจ จนกลายเป็นความเครียดสะสม))
เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นลูกสาวคนโต และมีน้องชายอีก 1 คนค่ะ
ทั้งเราและน้องชายไม่เคยเกเร ไม่เคยออกนอกกรอบเลย ตั้งใจเรียนกันจนจบปริญญาทั้ง 2 คน
ตลอดเวลาที่เรียนเราไม่เคยเที่ยว ไม่เคยหนีเรียน ไม่เคยสอบตก และไม่ยุ่งเรี่องผู้ชายด้วย ส่วนน้องชายก็มีบ้างนิดหน่อยแต่ก็ไม่เคยสอบตก ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางค่ะ
เราก็รักน้องเรานะ รักมากด้วย แต่บางครั้งมันก็อดน้อยใจแม่ของเราไม่ได้...ซึ่งความน้อยใจนี้มันมีมานานแล้ว ตั้งแต่เราเป็นเด็ก
เมื่อก่อนเวลาทะเลาะกัน เราก็จะเป็นฝ่ายผิด เพราะเราเป็นพี่ อันนี้ก็พอจะเข้าใจค่ะ. แต่เวลาเราทำผิด หรือทำไรที่แม่ไม่ถูกใจ แม่จะโกรธ และไม่คุยด้วยเลย บางครั้งเรารู้ว่าเราเป็นฝ่ายผิดเราก็จะพยายามง้อแม่ ((แต่เราเป็นคนพูดไม่เก่ง แล้วก็เป็นคนค่อนข้างจริงจังกับชีวิต ไม่ค่อยมีอารมณ์ขัน)) จึงทำได้แค่พยายามหาเรี่องคุย หาเรื่องถามเพืาอให้แม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้ผล เพราะแม่ไม่เคยตอบเราเลย บางทีรำคาญก็จะตะคอกใส่เรา แล้วก็เงียบไป แม่เคยโกรธเรามากจนขนาดไม่พูดกับเรา 1 สัปดาห์เต็มๆค่ะ
ตอนนั้นเราก็พยายามทำตัวปกตินะ ไปโรงเรียนก็ไหว้แม่ปกติ กลับมาก็ไหว้ แล้วก็เล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟังตามปกติ แต่แม่ก็ไม่สนใจ ไม่คุยด้วย ((ตอนนั้นเราอยู่ประมาณมัธยมต้นค่ะ)) เราก็เลยรวบรวมความกล้า ถามแม่ไปตรงๆพร้อมกับขอโทษ ที่เราเถียงแม่ ตอนนั้นคำที่แม่ว่าเรากลับมามันจำขึ้นใจมาจนถึงทุกวันนี้เลยค่ะ
แม่ด่าเรากลับว่า "_ึงมันหยิ่ง กูไม่พูดด้วยแทนจะพูดกับกูก่อน ก็ไม่มี". เราเลยตอบแม่ว่า เราก็พยายามพูดด้วยแล้ว ทุกวันเราก็พยายามทำตัวให้ปกติ ไหว้แม่ทุกเช้าเย็น พยายามหาเรื่องคุย แต่แม่ก็ไม่พูดด้วย ((ซึ่งตรงนี้ยังดีค่ะ ที่น้องชายก็พยายามช่วยพูดให้ด้วย ว่าเราก็พูดนะ แต่แม่ไม่ยอมฟังพี่เขา))
อันนี้เราก็ซึ้งใจน้องชาย...แต่จากนั้นแม่ก็ไม่พูดกับเราอยู่ดี จนวันนึงไปบ้านยาย แม่ไม่อยากให้ยายรู้ว่าแม่โกรธเรา แม่เลยหันมาคุยกับเราปกติ ตอนนั้นดีใจมาก
พอกลับมาแม่ก็เลยคุยกับเราเหมือนเดิม
เมื่อก่อนตอนเด็กๆ เวลาเราจะทำอะไร หรือจะหยิบ จะกิน ทุกอย่างต้องถามแม่ก่อน ว่ากินได้ไหม ทำได้ไหม อะไรประมาณนี้ เพราะถ้าเราทำแลัวผิด แม่จะตะคอกเสียงใส่ แล้วก็จะโกรธด้วย คือส่วนมากแค่ถามผิดก็โดนตะคอกสียงใส่แล้ว ซึ่งการถามผิดมันเป็นมาจนถึงทุกวันนี้เลยค่ะ
เช่น เมื่อไม่กี่วันมานี่ เราถามแม่ว่ากินข้าวเลยไหมแม่ เท่านั้นแหละค่ะ น้ำเสียงตะคอกใส่มาเป็นชุด..."ไม่ต้อง ไม่ต้องยุ่ง ถ้าจะกินเดี๋ยวตักเอง จะกินก็กินไป ไม่ต้องมาถาม" ซะงั้น...คือเราก็งงนะ เพราะทุกวันบ้านเราจะกินข้าวพร้อมหน้ากันก็มื้อเย็นหลังเลิกงานนี่แหละค่ะ เพราะเช้าก็จะไปกินกันข้างนอกเพราะต้องออกไปทำงานแต่เช้ามาก เราก็คิดน้อยใจนะว่าเราทำไรผิดไปรึป่าว แต่ก็คิดไม่ออกจริงๆ
ทุกครั้งที่เราพูดไม่ถูกใจหรือถามอะไรที่ไม่ถูกใจแม่ แม่ก็จะตะคอกตอบกลับมาสั้นๆตลอด มันเลยกลายเป็นเราไม่มั่นใจในตัวเองไปแล้วค่ะ กลัวมากเวลาต้องตัดสินใจทำอะไร แล้วมันผิด แม่ก็จะตะคอกใส่เรา หรือถ้าจะถามก่อนทำก็กลัวถามแล้วโดนตะคอกเสียบใส่อีก ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้เราไม่ค่อยมันใจในตัวเองเลยสักครั้งเวลาอยู่ที่บ้าน...หลายๆครั้งที่ช่วยแม่ทำกับข้าว เราก็จะถามว่า ทำนี่เลยไหม เดี๋ยวทำให้ คำตอบของแม่ก็จะประมาณว่า "ไม่ต้องยุ่ง วางไว้เฉยๆ เดี๋ยวจะทำเอง" น้อยครั้บที่จะอารมณ์ดี แลัวใช้คำพูดดีๆ ธรรมดา ส่วนมากคำตอบของแม่จะสั้นๆ ทำหน้านิ่งๆ ตอบตะคอก เสียงห่วนๆ ทุกครั้ง
แต่กับน้องเราไม่เป็นเลยค่ะ จากที่ตะคอกเสียงใส่เรา แต่กลับไปพูดกับน้องชายอีกโทนเสียนึงเลย. และเป็นแบบนี้ตลอด
มีอยู่เหตุการณ์นึงที่ทำให้เราจำฝังใจมาก และคิดน้อยใจมาตลอด...คือมีอยู่คืนนึงน้องชายไปเที่ยวบ้านเพื่อน แล้วกลับดึกมาก ซึ่งปกติไม่เคยดึกขนาดนี้ แม่โมโหมาก ให้เราโทรตาม แต่มันก็ยังไม่กลับ แม่ขึ้นเสียงใส่เรา ว่าน้องชายอย่างนั้นอย่างนี้ กลับมาจะต้องคุยกับน้องยกใหญ่แล้ว อะไรประมาณนี้ ((เราก็รู้ว่าเพราะแม่เป็นห่วงน้องมาก เราก็ไม่ว่าอะไร ได้แต่บอกว่าเดี๋ยวมันก็กลับ)) คืนนั้นกลับมาเกือบสว่างค่ะ แม่โกรธมาก ว่าน้องชายแล้วก็ลามมาที่เราอีกคน สรุปว่าโดนแม่เล่นกันทั้งสองค่ะ คือส่วนของน้องชายแม่ว่าเรื่องเที่ยวเมื่อคืน แต่ส่วนของเราจะเป็นเรื่องเก่าๆ ที่ทำงานบ้านไม่เรียบร้อย ไม่ดูตัวอย่างแม่ทำ อะไรประมาณนี้...แต่มันมีคำพูดอยู่ประโยคนึงที่ทำให้เรากับน้องน้ำตาแตก ร้องไห้เลย...คือแม่พูดว่าตั้งแต่มีลูกมา ลูกไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจเลย มีแต่ทำเรื่องทุกข์ใจมาให้" เท่านั้นแหละน้องชายกับเราร้องไห้โฮเลยค่ะ
เราเลยถามแม่ว่า จริงๆหรอ ลูกแม่ 2 คนมันแย่ขนาดนั้นเลยใช่ไหม ไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจเลยหรอ แม่นิ่งไม่พูดอะไร ได้แต่ร้องไห้...สักพักน้องชายถามแม่ว่า ทำไมแม่คิดแบบนี้อะ ตลอดเวลา ลูกแม่สองคน ไม่เคยทำตัวออกนอกลู่นอกทางเลย เชื่อฟังทุกอย่าง ยังไม่ดีพออีกหรอ...เท่านั้นแหละค่ะ แม่เดินเช็ดน้ำตาให้น้องชาย แล้วก็กอด พร้อมยกมือลูบหัว แล้วพูดคำว่า "แม่ขอโทษ ไอซ์เสียใจหรอลูก"...เรานี้ยกมือปาดน้ำตาตัวเองเลยค่ะ จำภาพวันนั้นได้ติดตา. ตือปกติน้องชายเราจะไม่ร้องไห้เลย เพราะไม่ค่อยเคยโดนแม่ตะคอกใส่หรอก...เราน้อยใจมากๆกับเหตุการณ์วันนั้น เพราะเราก็เสียใจนะที่แม่พูดว่าเราไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจเลย ทั้งๆที่เราเรียนดี ได้เป็นนักเรียนตัวอย่างตลอด อาจารย์ที่โรงเรียนก็ชมเราให้แม่ฟังเสมอ มาเรียนมหาลัย เราอยู่หอพักก็ไม่เคยออกไปเที่ยวไหนเลย ทั้งๆที่หมาลัยอยู่ใจกลางกรุงเทพ เงินก็ใช้ประหยัดสุดๆ เพื่อนชวนไปเที่ยวห้าง เราก็ไม่ค่อยไป เพราะกลัวอดใจซื้อของไม่ได้ เลยคิดว่าไม่ไปเห็นให้เราอยากได้ดีกว่า เรียนเสร็จกลับหอ..เสาร์ อาทิตย์กลับบ้าน..เราทำแบบนี้ตลอดเวลาที่เรียนอยู่ มีคนมาจีบเรายังไม่สนใจเลย คิดแค่ว่าเรียนให้จบก่อน เพราะเราเห็นเพื่อนเรา เวลาทะเลาะกับแฟนทีไร เรียนไม่ได้สักคน ต้องโดนเรียนไปเคลียร์กับแฟนบ้าง ลากลับหอพักบ้าง อ้างว่าไม่สบายกันตลอด..เราเห็นเเล้วเลยยังไม่อยากมี..
เราไม่ได้ชื้นชมตัวเองหรือจะโอ้อวดอะไรนะคะ แต่เราเป็นแบบนี้จริงๆ เราเลยไม่เข้าใจว่าเราเป็นลูกที่แย่ขนาดนั้นเลยหรอ แล้วทำไมแม่ไม่กอดเรา ลูบหัวเราแบบที่ทำให้น้องชายบ้าง เราคิดเรื่องนี้มาตลอดค่ะ จนตอนนี้เรียนจบก็ยังคิดอยู่ เพราะยิ่งนับวันเรายิ่งรู้สึกว่าระหว่างเรากับแม่มันมีเส้นบางๆกั้นอยู่ เราเคยรวบรวมความกล้า ถามแม่ไปตรงๆ ตอนที่แม่โกรธเรานี่แหละ ถามแบบใช้เหตุผล และขอเหตุผลว่าทำไมแม่ถึงชอบตะคอกเสียบใส่เรา แล้วก็ไม่พูดกับเรา แมัจะเป็นเรื่องเล็กน้อย จนตอนนี้เราไม่กล้าจะทำอะไรในบ้านแล้ว เพราะกลัวจะทำผิดแล้วแม่ก็จะตะคอกใส่ แล้วก็ไม่พูดด้วย...เราถามแม่ว่าทำไมแม่ไม่พูดดีๆกับเราแบบที่พูดกับน้องบ้าง แล้วทำไมเดี๋ยวนี้แม่ยิ่งไม่ค่อยพูดกับเราเลย แม่ได้แต่ตอบว่า ไม่รู้จะพูดอะไรเลยไม่อยากพูด...เเต่เวลากับน้องแม่มีเรื่องสาระพัดเล่าให้ฟัง หรือไม่ก็ถามนู่นถามนี่ ทั้งเรื่องเพื่อนน้อง เรื่องทำงาน เรื่องไปเทีายวกับแฟน สาระพัดจะนึกได้ แต่กับเราเพียงแค่อยากร่วมวงสนทนาด้วย พอพูดบ้าง แม่ก็จะเงียบทันที..หรือไม่ถ้าเราถามแม่บ้าง แม่ก็จะตะคอก หน้าตึงว่า ไม่รู้...หรือไม่ก็จะพูดว่า อะไร , แล้วทำไมอะ, ก็พูดอยู่นี่ ไม่ฟังล่ะ อะไรประมาณนี้เสมอค่ะ...บางทีเราก็ไม่ไหว ก็มีกระทบกระทั่งกันบ้าง ว่าทำไมแม่ต้องพูดแบบนี้ตลอด..พอถามก็ตะคอกใส่ พอไม่ถามแล้วทำผิดก็โดนอีก...เฮ้อออ
คือเราค่อนข้างขี้น้อยใจ และชอบคิดมากน่ะค่ะ..อีกอย่างตอนนี้เราเพิ่งลาออกจากงานมา กำลังหางานใหม่ เลยได้อยู่บ้านกับแม่ทุกวัน...แต่แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยในแต่ละวัน จะมีแค่ตอนเช้าที่พ่อกับน้องชายยังไม่ไปทำงาน กับช่วงเย็นที่พ่อกับน้องชายกลับจากทำงานค่ะ แต่แม่ก็จะคุยแต่กับพ่อและน้องนะ ถ้าเราร่วมด้วยเมื่อไรแม่จะเงียบ...ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าทำไม..วันนี้เราก็รวบรวมความกล้าถามแม่อยู่นะ ถามทั้งน้ำตาเลย ว่า แม่เป็นอะไรหรือป่าว ทำไมแม่ไม่คุยกับหนูเลย หรือหนูทำไรผิด...แม่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่าไม่มีอะไรจะคุย...เราเลยเงียบไม่พูดต่อ..ได้แต่มานั่งร้องไห้ในห้องคนเดียว ไม่รู้จะทำไงดี
เราเครียดเรื่องนี้มาก และเครียดมานานแล้ว เพราะไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง เราไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรดี อีกอย่างเราไม่ใช่คนอารมณ์ขัน ที่จะมีมุกตลกมาเล่นกับแม่ได้ ขนาดเล่าเรื่องอะไรให้ฟังยังตลกสู้น้องชายไม่ได้เลยอะ...เราเครียดจนตอนนี้เป็นไมเกรนไปแล้วค่ะ คือเพิ่งเริ่มเป็นได้ไม่นาน หมอก็บอกว่าเกิดจากความเครียด แต่เราก็อ้างเรื่องงานไป ซึ่งจริงๆ งานก็แค่ส่วนนึง แต่เรื่องที่บ้านมันก็มากกว่า เพราะเราไม่อยากให้แม่เป็นแบบนี้ เราอยากให้แม่ฟังเราบ้าง แสดงออกว่ารักเราบ้างก็เท่านั้น ((ซึ่งจริงๆ เราก็รู้ว่าเขารักนะคะ แต่เรื่องนี้เราไม่เข้าใจจริงๆค่ะ)) แล้วก็ไม่รู้จะต้องแก้ไขตัวเองยังไงดี ให้ถูกใจแม่...
อีกอย่างที่ไม่เข้าใจผู้ใหญ่คือ ทำไมทุกครั้งที่เราพยายามอธิบายเหตุผล แต่เขาจะว่าเราเถียงตลอดนะ เราแค่อยากให้เขาเข้าใจความรู้สึกกับฟังความคิดเราบ้าง...สิ่งนี้มันทำให้เราคิดเสมอว่า ถ้าวันนึงเรามีลูก เราให้เขาแสดงความคิดเห็น และแสดงเหตุผลของตัวเองค่ะ เราจะไม่ปิดกั้นความคิดลูก แค่คำว่าผิดหรือตะคอกใส่ทั้งๆที่ลูกยังไม่รู้ความผิดของตัวเอง เราจะเลี้ยงลูกด้วยเหตุผลค่ะ ให่เขากล้าคิดกล้าลองทำ และรู้ผิดรู้ถูกด้วยตัวเอง เขาจะได้มีความมั่นใจในตัวเอง..ไม่ต้องกลัวแบบเราค่ะ..
จริงๆตอนนี้ นอกจากแฟนเราก็ไม่กล้าจะปรึกษาใครเลยค่ะ. แฟนเราก็ได้แต่ปลอบใจว่าไม่เป็นไรน่า ยังไงแม่ก็รักเราเพียงแต่การแสดงออกไม่เหมือนกัน จริงๆเราก็รู้ว่าแม่ก็รักเรานะ ลึกๆแล้วแม่ก็ใจดีมาก แต่เราไม่รู้ว่าทำไมแม่ต้องแสดงออกกับเราแบบนี้ แต่กับน้องชาย แม่ไม่เคยทำแบบนี้เลยอะ
**บางทียังแอบคิดว่าแม่มีปมด้อยเรื่องนี้ใช่ไหม เลยทำแบบยายบ้าง..คือแม่เคยปรับทุกข์ให้เรากับน้องฟังว่ายายรักแต่น้าผู้ชาย ฟังแต่น้าผู้ชาย แต่ไม่เคยฟังแม่บ้างเลย เวลาแม่พูดไรไม่เข้าหูก็ด่าแม่ แต่กับน้าชาย ยายไม่เคยด่าเลย มีแต่เอาใจ**
เราเลยแอบคิดว่า ก็ในเมื่อแม่ก็น้อยใจยาย แม่ก็น่าจะเข้าใจความรู้สึกเราบ้างสิ...แต่ก็ไม่ใช่อะ..
### หรือจะเป็นกรรมอะไรสักอย่างของเราเอง ก็ไม่รู้ หรือถ้าใครมีคำแนะนำ คำปรึกษาใหัเราปรับปรุง แก้ไข หรือต้องเข้าหาแม่ยังไงให้เเม่รู้สึกดีกับเรามากกว่านี้ เราก็ยินดีค่ะ## ขอบพระคุณท่านที่กรุณาอ่านจนจบนะคะ..เราเครียดจริงๆค่ะ..