ขอกลับไปตายที่บ้าน คำพูดสวยหรูที่หนังและละครพูดไม่หมด
+++++++++++++++++++++++
ขอกลับไปตายที่บ้าน หลายคนคงเคยได้ยินมาบ้าง และบางคนคงเคยคิดว่า ถ้าเป็นตัวเองเมื่อถึงคราว จะขอกลับไปตายที่บ้านตามแบบหนังและละคร
อยากจะบอกว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิด ป๊าผมเคยพูดคำนี้กับพี่ชายคนที่สองไว้ แต่พี่ชายคนนี้แต่งงานแยกบ้านไปแล้ว จะมาทำงานที่บ้านป๊าทุกวัน ภาพที่พี่ชายเห็นจะไม่เท่ากับผม พี่ชายคนโต และแม่ เพราะต้องนอนบ้านเดียวกับป๊า ก็เลยจะรู้อาการและการใช้ชีวิตของป๊า และเวลาที่ป๊าขับถ่ายไม่ได้ดี ของเสียจะขึ้นสมอง ทำให้เกิดอาการเบลอ กลางคืนไม่นอน เดินไปเดินมา
การเข้าโรงพยาบาลครั้งสุดท้ายของป๊า เข้าเพราะอ้วกมาเป็นสีดำคล้ำ ซึ่งก็คือมีเลือดปน เส้นเลือดเริ่มเปราะหมดแล้ว ให้น้ำเกลือก็ต้องหาเส้นเปลี่ยนเส้นจนกว่าจะเจอเส้นที่ใช้ได้ ที่ใช้ไม่ได้ให้ไปมันก็รั่วใต้ผิวหนัง ไม่ได้ไปตามเส้นเลือด ฉี่น้อยลงจนขุ่นเพราะมีเลือดปน
หลายเดือนที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ป๊าเข้าโรงพยาบาล พวกผมจะแจ้งกับหมอพยาบาลเสมอว่าห้ามกู้ชีพ ห้ามเจาะคอ ห้ามสอดท่อเข้าคอ ห้ามปั๊มหัวใจ ห้ามให้ยากระตุ้นหัวใจ เพราะไม่รู้จะยื้อให้ทรมานต่อไปทำไม เพราะตั้งแต่ป๊าเจอมะเร็งตับจนถึงปี 2559 นี้ก็ 15 ปี ถือว่าพอเพียงแล้วสำหรับคนเป็นโรคนี้
จริง ๆ อาการของมะเร็งตับ ตับแข็ง มันก็ยังพอถูไถไปได้ กินยาถ่ายบังคับให้ถ่ายวันละ 3 รอบ ก็จะไม่มีอาการเบลอ แต่ที่ทำให้ป๊าจากไปคือไตวายมากกว่า ค่าไตมันแย่ลงทุกวัน ๆ หมอก็บอกเองว่าอันนี้น่ากลัวกว่า อายุและสภาพร่างกายของป๊าไม่สามารถล้างไตฟอกไตใด ๆ ได้อีกแล้ว เส้นก็ไม่รู้จะเจาะที่ไหนก็ต้องย้ายไปเจาะที่คอ ไหนจะต้องทนนอนอยู่กะที่อีกหลายชั่วโมงต่อวัน
1 วันก่อนป๊าจากไป พี่ชายคนที่สองไปคุยกะหมอเรื่องการรักษา ซึ่งก็ไม่ได้รักษาอะไรแล้ว ให้ยาให้อะไรไปตามอาการ งดน้ำงดอาหารมาหลายวัน เพราะถ้าไม่งดจะยิ่งเลือดออกในกระเพาะอาหาร พี่ชายคนที่สองถามหมอว่าถ้าจะพาป๊ากลับไปที่บ้าน หมอบอกก็พากลับไปเลย พี่เค้าเลยมาถามทุกคน แน่นอนว่าผม พี่ชายคนโต และแม่ คัดค้าน เพราะเราดูแลไม่เป็น และต้องเฝ้า 24 ชั่วโมง ซึ่งทำไม่ได้ พี่ชายคนโตก็ทำงานข้างนอก แม่ผมก็แก่แล้ว และพยาบาลอายุ 60 กว่าอยู่บ้านตรงข้ามที่มาช่วยดูแลป๊าเป็นบางครั้งก็เคยบอกไว้ว่า ไปตายที่โรงพยาบาลดีที่สุดแล้ว ง่าย ไม่ยุ่งยาก ถ้าตายที่บ้านจะต้องเรียกตำรวจ เรียกนิติเวชมาชันสูตร ก็เลยมีดราม่าระหว่างพี่น้องกันนิดนึง พี่ชายคนที่สองถามว่าทำไมแค่นี้จะทำตามที่ป๊าพูดไม่ได้ ซึ่งผมก็พูดไปว่า พี่ไม่เคยเห็นอาการป๊า พี่เห็นแต่ป๊าตอนอาการดี ๆ พี่ไม่เคยดูแลป๊าตอนกลางคืน ไม่รู้หรอกว่าเป็นยังไง แล้วถ้าพาป๊ากลับบ้าน ถ้าป๊าอ้วกออกมาเราจะทำยังไง เรารู้วิธีหรือ เราไม่เคยหัดดูแลคนไข้หนักเลยนะ เราจะปล่อยให้อ้วกไปเรื่อย ๆ หรือส่งโรงพยาบาลอีก อีกกี่วันป๊าถึงจะจากไปก็ไม่มีใครตอบได้ และถ้ามอร์ฟีนหมดก็ต้องให้ต่อ เราจะไปซื้อที่ไหน โรงพยาบาลเค้าจะยอมขายให้หรือ ป๊าอยู่กับมืออาชีพดีที่สุดแล้ว สุดท้ายพี่เค้าอ่อนลงและยอมให้ป๊าอยู่โรงพยาบาลต่อ
ที่ผมพูดนี่ไม่ได้จะโทษพี่น้องคนไหนว่าไม่มาดูแลป๊านะ แต่พูดเพื่อให้เห็นภาพความเป็นจริงที่หนังและละครไม่เคยพูด ทุกคนจะนึกว่ากลับมาตายที่บ้านอย่างชิล ๆ กลางวันพูดคุย กลางคืนนอนแล้วจากไปอย่างสงบ ไม่มี้ จะมีก็แต่คนไข้ที่เป็นอัมพฤกษ์อัมพาต
เพราะฉะนั้น อย่าพูดคำนี้ให้ลูกหลานลำบากใจ และถ้าใครจะรับปากพ่อแม่ ก็แนะนำว่ารับ ๆ ไป แต่ถึงเวลาจริงค่อยว่ากันอีกที อย่าไปยึดติดมาก เอาที่สะดวกกับคนที่ต้องดูแลดีที่สุด
ข้อดีของการตายที่โรงพยาบาลคือ มันง่ายกับคนทุกฝ่าย ไม่ต้องเรียกตำรวจ ไม่ต้องเรียกนิติเวช หมอเซ็นใบมรณะบัตรและลงสาเหตุการตายได้เลย และที่จุฬาก็ออกไปมรณบัตรได้จันทร์ถึงเสาร์ ป๊าจากไปตอน 07.15 น. หมอโทรมาแจ้งประมาณ 07.20 น. พี่ชายคนโตไปเคลียร์ทุกสิ่งอย่างที่จุฬา ซื้อโลงศพก็มีอยู่ตรงนั้น จะนิมนต์พระนำหน้าก็บอกไปว่าวัดไหน โชคดีหน่อยที่ครอบครัวผมเลือกวัดหัวลำโพงที่ใกล้จุฬามาก ส่วนผมก็เลยไปจองศาลา จัดการเรื่องจำนวนวัน ดอกไม้ และอาหารเลี้ยงแขก จนสามารถเคลื่อนศพมาถึงวัดได้เวลา 13.00 น. จัดงานศพวันแรกทันวันนั้นเลย
หวังว่าคงจะเป็นประโยชน์กับคนอ่านบ้างนะครับ
ส่วนนี้เป็นเรื่องการเลือกวัด หลายคนสงสัยว่าทำไมจัดวัดหัวลำโพง เพื่อน ๆ จะถามว่าบ้านอยู่ไหน อยู่ห้วยขวางครับ ไม่ได้ใกล้วัดเลย แต่เลือกเพราะว่าต้องการให้แขกที่มางานสะดวก มีรถไฟฟ้าใต้ดินผ่าน ไม่ต้องเข้าซอย หิวก็มีห้างอยู่ฝั่งตรงข้าม และพี่ชายคนโตก็สะดวกมาที่วัดเพื่อยกอาหารให้ป๊าวันละ 2 รอบ ถ้าเป็นวัดลาดปลาเค้าที่ป๊าเคยพูด แขกจะมากันยังไง พี่ชายผมจะทำอะไรหลังยกอาหารรอบแรกเสร็จ ขับรถก็ไม่เป็น แถวนั้นก็ไม่รู้จะไปเตร็ดเตร่ที่ไหน แต่พอเป็นที่หัวลำโพง อยากไปพารากอน เอ็มควอเทียร์ อะไรก็สบาย ซึ่งพวกเราเลือกวัดกันมาครึ่งปีละ คุยกันเองไม่ให้ป๊ารู้ ตัวเลือกอีกวัดนึงคือ วันธาตุทอง    
จริง ๆ อยากให้ลูก ๆ หลาน ๆ พิมพ์ไปให้พ่อแม่อากงอาม่าอ่าน เขาจะได้เข้าใจ บางคนสั่งไว้ว่าห้ามเผากลัวร้อน (อาอี๊ผมเอง) จะต้องจัดงานศพกี่วัน ต้องทำกงเต็กด้วย ซึ่งเป็นภาระกับลูกหลานอย่างมาก โดยเฉพาะเรื่องกงเต็ก 

ถึงเวลานี้คุณต้องเตรียมให้พร้อม รูปภาพของคนไข้ ใส่กรอบไว้ ใช้นำหน้าเวลาเคลื่อนย้ายศพ และตั้งหน้าโลงศพ เตรียมชุดที่คนไข้ชอบเอาไว้ใส่ หลังจากเสียชีวิต เรื่องพวกนี้บ้านผมเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว ไม่ต้องรอให้คนไข้จากไปแล้วค่อยเตรียม มันไม่ทัน คุณจะไปหารูปใส่กรอบมาจากไหน

หมอก็พูดกับพี่ชายผมว่าอยู่ไปก็ไม่ได้ทำอะไร ซึ่งมันไม่ใช่เป็นเรื่องใหญ่เลย มันระยะสุดท้ายแล้วจะให้ทำอะไรล่ะ คุณต้องยอมรับความจริงให้ได้ก่อน ถ้าคุณยอมรับตรงนี้ไม่ได้ คุณก็จะนึกว่าหมอปล่อยให้คนไข้ตาย แต่ถ้าคุณยอมรับความจริง คุณจะเข้าใจเองว่ามันไม่มีทางแล้ว

นั่นคือเรื่องที่ควรทำเลยละ แต่คนไทยไม่ชิน
ผู้ป่วยควรรู้สภาพการเจ็บป่วยของตน รู้การดำเนินโรค รู้แผนการดูแลรักษา ร่วมตัดสินใจเลือกการดูแลรักษากับหมอและทีม
ถ้าผู้ป่วยต้องการให้ญาติรับทราบด้วย หมอจะเชิญมารับฟังพร้อมผู้ป่วย ในโอกาสต่อไปได้
แต่คนแรกที่ต้องรับทราบและตัดสินใจคือผู้ป่วยเอง
ถ้าหมอไปบอกญาติก่อนโดยผู้ป่วยไม่อนุญาต หมอผิดโทษฐานเปิดเผยความลับผู้ป่วย

แต่ๆๆๆ ต้องมีศิลปะในการแจ้งข่าวร้ายค่ะ ไม่ใช่แจ้งข่าวแบบที่ จขกท เล่ามา
ครูบาอาจารย์รู้เข้ามีหวังสตั๊นท์กันเป็นแถวเลย

อย่าเตะหมอนะ หมอกลัว หมอไม่สู้คนอ้ะ

เป็นหมอแล้ว ยังไม่รู้จักใช้คำพูดอีก
จริงๆพูดสั้นๆแค่ว่า ญาติๆ อยากพาคนไข้กลับบ้านมั๊ย ยังจะดีกว่า

คนไทยนี่มันไทยจริงๆ
เป็นชาติเดียวในโลกที่ถือว่าสิทธิในการรู้ข้อมูลของคนป่วย
อยู่ที่ญาติมากกว่าตัวคนป่วยเอง
เป็นชาติที่ถือว่าการได้รู้ข้อมูลและควมจริงทั้งหมดเป็นสิ่งผิด
ถ้าที่หมอพูดมามันผิดก็ว่าไปอย่าง
คนป่วยควรต้องรู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองเป็นอะไรรุนแรงแค่ไหน
ญาติต่างหากที่ไม่มีสิท ถ้าผู้ป่วยพอใจจะบอกใครก็ขึ้นอยู่กับเค้า

ปล ขอชื่อหมอที่รักษาด้วยนะคะ
จะไปบอกให้ลาออก อย่ามาทนกับคนแบบ จขกทอีก
ไปทำบุญล้างซวยซะ