กระทู้หางานใครไม่พอใจด่าได้นะ 5555 ผมเป็นคนนึงที่โตมากับสื่อบรรเทิงจากทั้งฝั่งตะวันตกและฝั่งญี่ปุ่นเสน่ห์อย่างนึงของ
หนังหรือการ์ตูนจากญี่ปุ่นคือการแฝงแนวคิดที่ดีงามมาหรือปลูกฝังเรื่องดีๆการต่อสู้มานะพยายาม ใส่มาในงานสื่อให้คนดูไม่รู้สึก
ถูกยัดเยียดหรือเป็นการ์ตูนสำหรับเด็กก็จะโลกสวยยัดมาหน่อยๆ หลายๆเรื่องเป็นแรงบรรดาลใจผลักดันผู้คน สร้างพลัง ด้านบวก
ให้กำลังใจการใช้ชีวิตด้วยแต่...ตอนนี้ผมรู้สึกว่าถึงอุตสาหกรรมนี้จะโตขึ้นขยายใหญ่ขึ้นจนมีการ์ตูนหลายๆแนวออกมาให้เสพ
การ์ตูนดีๆแบบสมัยก่อนกลับมายากขึ้นอนิเมโรงใหญ่ยังรักษาแนวทางได้ค่อนข้างดี แต่ที่ฉายทีวีส่วนมากที่ออกมาใหม่ๆแทบจะ
มีแต่สายเน้นขายของทั้งนั้น อย่างเจ้าตลาดการ์ตูนเด็กทุกวันนี้อย่าง yokai watch บทดูกลวงๆเรื่องดูไม่มีมิติ เหมือนทำมาโปรโมต
ของเล่นอย่างเดียว เทียบกับการ์ตูนยุคก่อนโดราเอม่อน อิคคิวซัง หรือกระทั่งการ์ตูนแนวขายของเล่นเหมือนกันอย่างพวกครัชเกียร์
ดิจิม่อน เบย์เบลด (เจนแรกๆ) ยังมีปลูกฝังแนวคิดๆดีๆเรื่องความพยายามมิตรภาพสอดแทรกขนาดคาเมนไรเดอร์ก็แทบจะกลายเป็น
ซีรี่ย์ขายของเล่นเพียวๆไปแล้วเมื่อก่อนยกตัวอย่างไรเดอร์เฮเซย์ตัวแรกถ้าใครทันจะรู้ว่าบท พลอต การวางโคลงเรื่อง การสื่อสาร
แนวคิดดีมากโกได ยูสุเกะพระเอกของเรื่องนี่คาแรคเตอร์ต้นแบบของ จิตวิญญาณความเข้มแข็งและอ่อนโยนแบบญี่ปุ่นๆ เอกลักษณ์
ของเรื่องคือพี่แกจะยกนิ้วโป้งและมอบร้อยยิ้มที่จริงใจให้ผู้คน หลายๆตอนสื่อไปถึงคนดูว่า ไม่ว่าคุณจะเจอเรื่องแย่ๆเหตุการที่เลวร้าย
ขนาดไหนก็อย่าเพิ่งถอดใจย้อมแพ้นะ ยิ้มไว้คิดบวกและพยายามต่อไปแล้วทุกๆอย่างมันจะดีขึ้น เทียบกับของยุคใหม่อย่างพ่อมดวิซาร์ด
ที่ธีมคือเรื่องความหวังแต่ทั้งเรื่องแทบสัมผัสไม่ได้ถึงตรงนี้เลยพลอตเบามาก บางตอนปมที่ทำให้เกทรู้สึกสิ้นหวังจนจิตใจแตกสลายโดน
แฟนธอมยึดร่างนี่รู้สึกยัดเยียดแบบแปลกๆ ทั้งๆที่มันผ่านมา10 กว่าปีพล๊อต บท โครงเรื่องมันควรจะพัฒนาขึ้นกว่านี้ นี่เหมือนทำมาเป็น
หนัง โฆษณาขายเข็มขัดกับแหวน  มีใครรู้สึกคิดถึงการ์ตูนญี่ปุ่นยุคก่อนๆแบบผมบ้างไหมครับ