นานมากแล้วที่ผมไม่ได้เจอก้อย  ตั้งแต่เธอไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย...นี่คงเป็นปีที่แปดแล้ว

เราเคยเป็นแฟนกัน  เคยสัญญาว่าจะแต่งงานกัน...แต่ตอนนี้แม้แต่คำว่าเพื่อนเราก็ไม่ได้เป็น

ผมผ่านมาทางนี้ไม่บ่อยนัก  ถึงผมและก้อยจะเป็นคนจังหวัดเดียวกัน...ผมก็ไม่เคยแวะมาเยี่ยมเธอเลย

โกรธก้อยอย่างนั้นเหรอ...เปล่า...ความคิดแบบนั้นมันหมดจากใจผมหลังจากเธอขอเลิกกับผมได้สักปีหนึ่งแล้วล่ะ

ตั้งแต่วันนั้นผมก็เฝ้าแต่โทษตัวเองมาตลอด  เพราะผมมันแย่เองที่เรียน ม. หก ไม่จบ  ไม่มีสิทธิ์สอบเข้ามหาลัยปิดอย่างคนอื่น  นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เราต้องจากกันจนถึงวันนี้

ผมเรียนจบ กศน. แล้วไปต่อ ปวส. ที่วิทยาลัยเทคนิคประจำจังหวัด  ได้โควตาไปเรียนต่อคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ

ผมอยากบอกว่าทุกอย่างผมทำเพื่อก้อยเท่านั้น  ผมยกระดับตัวเองให้มีค่าพอที่จะคู่ควรกับสาวนักศึกษามหาวิทยาลัย

ใช่...ตอนนี้ผมมีอาชีพเป็นวิศวกร

จนวันหนึ่งผมคิดว่าพร้อมแล้วที่จะเจอกับก้อยอีกครั้ง  ไม่ใช่เพื่อกลับมาเป็นคนรักกันเหมือนเดิม  ผมคิดว่าเธอคงมีแฟนใหม่ไปแล้ว  หรืออย่างแย่ที่สุดก็คงแต่งงานมีลูกกับใครสักคนที่เธอรัก  ไม่ว่ายังไงผมก็รับได้หมด...

ผมแค่อยากรู้ว่าก้อยสบายดีไหม...

ในวันที่อินเตอร์เน็ตเข้ามามีส่วนกับชีวิตของคนไทย  กิน  เที่ยว  ซื้อของ  หาเพื่อน  หรือแม้กระทั่งหาคนที่ไม่ได้เจอกันนานๆ  แค่เพียงพิมพ์ชื่อและนามสกุลคนๆ นั้นลงไป  ก็มีโอกาสสูงที่จะทำให้เราได้รู้ว่าเขาหรือเธอทำอะไรอยู่ที่ไหน  

ผมพิมพ์ชื่อจริงและนามสกุลของก้อยลงไป...ทำให้ผมได้รู้ว่าเธออยู่ที่นี่

ก้อยอยู่ที่นี่...ไม่ใช่สิ  อัฐิของก้อยต่างหากที่อยู่ในนี้  ในกำแพงวัด

คนที่ผมเฝ้ารอด้วยความทรมานมาตลอด...  

ที่ผ่านมาผมไม่เคยอยากรู้ว่าก้อยอยู่ไหนทำงานอะไร  ผมกลัวว่าผมจะทำใจไม่ได้หากต้องรู้ว่าเธอรักกับคนอื่น  แต่งงานกับคนอื่น  ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอก้อย...

...แล้วทำไมวันที่ผมพร้อม...มันถึงได้เป็นอย่างนี้  ผมผิดเองที่ไม่เข้มแข็งพอจะตามหาเธอเพื่อขอโทษ  อย่างน้อยที่สุด...ก่อนที่ก้อยจะคิดสั้น  เธอคงจะรู้ว่ายังมีผมอีกคนที่ยังรักเธอไม่เคยเปลี่ยน...บางทีเรื่องเศร้าอาจจะไม่เกิดขึ้น

ทุกวันนี้แม้ก้อยจะจากผมและทุกคนไปนานแล้ว  แต่ผมก็ไม่เคยจำวันที่เธอจากไปได้  เพราะมันทรมานเกินไปที่จะจดจำ...