ร้อนรน

หยดน้ำฝนร่วงพราวลงมาจากบนท้องฟ้า

แสงอาทิตย์ที่สะท้อนอยู่ในแต่ละหยดหยาดเปล่งประกายงดงามราวภาพวาด

สายน้ำไหลเอื่อย พลิ้วไหว หลบหลีก ลัดเลาะไปตามโขดหินแข็งแกร่ง

หยดน้ำกระเซ็นแตะแต้มประกายวิบวับบนหินผายามต้องแสงอบอุ่น

ใบไม้ใบหญ้าชูคอรับความสดชื่นจากอากาศ

แกว่งไกวไหวเอน ล้อเล่นกับสายลม

ทุกรูขุมขนรับรู้ถึงความสดชื่นของลมเย็นเอื่อยที่ผัดผ่านผิวกาย

เสียงหยอกล้อ

เสียงแห่งความปีติ

เสียงแห่งความหฤหรรษ์

แมลงปอน้อยใหญ่บิน

ปีกใสทั้งสี่ขยับขึ้นลง

จังหวะสอดคล้องกันอย่างพอดิบพอดี

แสงสีส้มตัดสะท้อนกับปีกใส

กลิ่นหอมจากไอดิน

มันระเหยขึ้นมาจากช่องว่างที่กักเก็บมันไว้

เห็นมั้ย

ความงดงามของหยาดฝนแต่ละหยด

ประกายงดงามพลิ้วไหวในธารน้ำ

ได้ยินมั้ย

เสียงธรรมชาติกำลังสื่อสารกัน

เสียงกระพือปีก

เสียงดนตรีไร้ท่วงทำนอง

ได้กลิ่นมั้ย

ความหอมที่ไม่อาจสังเคราะห์ให้เหมือน

กลิ่นของไอดิน สายน้ำ สายลม

รู้สึกมั้ย

ความอบอุ่นของแสงอาทิตย์

ความอารีของสายลม

เพียงทุกอย่างช้าลง

เราจะเห็นรายละเอียดมากขึ้น

ได้ยินชัดเจนขึ้น

ได้กลิ่นหอมยิ่งขึ้น

รู้สึกได้ดีขึ้น

และเมื่อนั้นโลกจะสวยขึ้นกว่าที่เคยเห็น

เพียงหยุด

หยุดอยากได้

หยุดอยากมีไม่สิ้นสุด

หยุดไขว่คว้าไม่จบสิ้น

ใจจะสงบและไม่หมุนไปกับกาลเวลา

โลกทั้งใบจะช้าลง

และเพียงแค่เราหยุดร้อนรน

จิตสัมผัสที่ปลอดโปร่งจะทำให้เราเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ได้รู้สึกในสิ่งที่เคยรับรู้แตกต่างไปจากที่ผ่านมา

เมื่อนั้นสิ่งที่รอเราอยู่ก็คือโลกอันงดงาม