เมื่อวันเธอลาจากฝากความเหงา
ใจแสนร้าวเกินคืนกลับรับความหวัง
เดินต่อไปบอกใจย้ำซ้ำจริงจั ง
ก้าวผ่านยังความกล้ำเก็บที่เหน็บใจ


เหมือนเราเดินผ่านไปในวันหนึ่ง
ไร้ทางซึ่งจุดหมายหน่ายเหนื่อยไหม
เมื่อขาดเธอจูงมือข้างสร้างทางไป
วิญญ์ดั่งไร้ตัวตนบนเส้นทาง


กัดฟันก้าวข้ามผ่านร้าวรานรื้น
จินต์ขมขื่น สะอื้นร่ำพร่ำหม่นหมาง
รอยยิ้มที่จืดเจื่อนยิ่งเลือนลาง
กลับเคว้งคว้าง เมื่อทางก้าว เหงาเดียวดาย


ยิ่งเดินเหมือนยิ่งไกลในความห่าง
ความอ้างว้างโดดเดี่ยวเปลี่ยวใจหาย
เจ็บกว่าจาก คือตอกย้ำทำทุราย
แทบวางวาย ยามเดียวดายไร้เธอมา


เจ็บกว่าการมีหวัง พังหมดนี้
คือการที่ไม่ลืมกัน วันพร่ำหา
ยังจดจำความหลังชื่น ฟื้นอุรา
ทั้งรู้ว่า ไม่อาจคืน แสนขื่นตรม


แม้นเท้าก้าวเดินไปใจกลับหยุด
นิ่งสะดุดความคิดถึงตรึงติดขม
มีแต่ความเจ็บปวดปร่าล้าระทม
ไม่มีวันลบปม ที่ถมใจ


เธอรู้ไหมการคิดถึงคนหนึ่งนั้น
ไม่มีทางพบกัน มันหวั่นไหว
เจ็บปวดท้อ ทรมาน วันจากไกล
เมื่อสุดท้าย ตายจากยากพบเจอ..


เพ็ญพิชญา