ผมเป็นเด็กที่เกเร ดื้อ ชอบประชดประชัน ชอบตอบไม่มีหัวคิด ผมเรียนสายอาชีพ ปวช1 ผมเรียนได้เดือนแรกผมก็หยุดไปเกือบ2เดือน จนอาจารย์ต้องเชิญผู้ปกครองมา ก่อนหน้านี่พ่อแม่ผมก็รู้แล้ว  และเขาถามว่า จะเรียนหรือทำงาน ถ้าทำงานก็ออก ถ้าเรียนก็อย่าดื้ออย่าเก เงินที่พ่อแม่หามา พอเอาให้ลูก ส่งลูกเรียน และลูกสาทำแบบนี้พ่อแม่เสียใจ จนเมื่อวาน อาจารย์เชิญผู้ปกครองไปพบ มีพ่อกับพี่ผม นั่งคุยกับอาจารย์อาจารย์ทุกคนบอกว่าผมขาดเกินทุกวิชา ต้องเป็น ขร.หรือมส. อย่างเดียว แต่ถ้ารับปากว่าจะไม่ขาดอีกและส่งงานครบก็จะผ่าน วันนั้นอาจารย์พ่อและพี่ผม ถามว่าจะเรียนหรือทำงาน ผมกลั้นใจตอบว่าทำงาน โดยที่พ่อผมใช้หน้ารับล้วนๆ พี่ผมก็พูดพ่อ  อาจารย์พูดหมด ว่าจะไปทำงานอะไร  ผมตอบไปอย่างโง่ๆ ไม่รู้ แต่อยากทำงาน อาจารถามทำไมถึงไม่มาเรียน ผมตอบไปง่ายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขี้เกียจครับ พ่อผมอดทนกับผม ทำเป็นไม่เสียใจ ทำเป็นนิ่ง ถามอาจารย์ทุกคน ผมก็ตอบแบบไม่มีหัวคิดหมด จนวันนี้ พ่อผมมาอีกพร้อมกับพี่ชาย และด้วยที่ผมคิดได้ ผมคุยกับอาจารย์อย่างดีๆ จะตั้งใจเรียน ทุกคนจะให้ผมสัญญา เพราะผมกลัวผิดสัญญาแต่ผมจะพยายาม อีกแค่8อาทิตและต้องตามงานให้ครบ วันนี้ ผมก้มกราบพ่อ และเงยหน้าขึ้นมา ผมเห็นหน้าพ่อผมแดงกล่ำ น้ำตาไหล พูดเสียงสั่น ให้ผมตั้งใจเรียนเป็นเด็กดี      ผมทำตัวไม่ดี ผมทำให้พ่อแม่ขายหน้าผมทำให้พ่อรับความอับอาย แต่พ่อยังให้อภัยผมและพูดอย่างดีๆ ผมขอโทษครับพ่อ ถ้าผมผิดสัญญา ผมขอโทษจริงๆครับ หลังจากนี้ผมจะพยายาม ไม่ท้อ ผมทำให้พ่อร้องไห้ ครั้งแรกที่ผมเห็นน้ำตาของคนเป็นพ่อ ผมมันเลวเห็นแก่ตัว ไม่เคยสนใจคนรอบข้าง แต่ทุกคนให้โอกาสผมผมเสียใจ ภาพนั้นที่พ่อผมหน้าแดงก่ำร้องไห้ออกมา ยังติดตา ทุกคนที่ผมหลับตา หรืออยู่เฉยๆ ผมจะเห็นภาพนั้น ทุกคนครับ ผมมันเด็กไม่เอาไหน ผมมันอะกตัญญูใช่ไหมครับ ทำไมถึงทำแบบนี้ ผมทำให้ทุกคนเสียใจ รวมทั้งแม่ ปู่ ย่า อา ผม