สวัสดีครับ ผมขอระบายหาวิธีปลดปล่อยหน่อยเถอถ คือเบื่อมากเลยครับกับทุกวันนี้ ผมต้องเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย ทั้ง7วัน ต้องทำงานทุกวัน ส.-อ. แถมเรียนตจว.ด้วยครับ วันศุกร์ที เรียนเสร็จต้องรีบวิ่งกลับเลย วิ่งนี่วิ่งจริงๆนะครับ คือกลัวตกรถ ทุกอย่างมันแป๊ะตลอด พลาดเเล้วเเย่เเน่ๆ กว่าจะกลับถึงบ้าน(ที่ทำงาน)ก็เย็นมากๆแล้วครับ บางทีก็มืด  บางครั้งไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะกินข้าวเลย ลงรถ ก็รีบวิ่งไปต่อรถอีกทอดเลยทันที เพราะเดินทางกลับบ้านไกลมากจากหอเกือบ300กม. บางทีฝนฟ้าตกก็ต้องฝ่าสายฝนมารอรถ ยังกับเอ็มวีเพลงลูกทุ่งที่มาทำงานกทม. เฮ้อ  ทำงานบริการอีกเหนื่อยท้อ อารมณ์เราก็ไปทางลบด้วย ทุกอย่างดูแย่ไปหมด เเต่มันคืองาน งานคือเงิน ก็จำเป็นนะ ท่ี่เราต้องกลับไปช่วยงานที่บ้าน ถือว่าเราเป็นเเรงงานหลักเลยทีเดียวละ ขาดเราไปไม่ได้ นอกจากมีบางสัปดาห์ที่พี่จะกลับมาบ้าง เราก็เบาลง   เหนื่อยกับการแป๊ะๆเดิมครับทุกวันนี้วนๆซ้ำเรื่องเดิมๆ ไม่มีเวลาหยุดพักเลย เรียนก็ยากมากเเล้ว งานจากที่เรียนก็มาก สะสางไม่ทัน พากันฉุดรั้งไปทางลบหมด เรียนไม่ผ่านบ้างก็มี เพราะขาดเรียน ไปทำงาน  อยากหาวันหยุดไปเที่ยวบ้างนี่เลิกคิดไปเลยครับ ท้อจนบางอารมณ์อยากจะหนีไปบวชเลย หรือไม่ก็ออกเรียนมาซะให้รู้เเล้วรู้รอดไปเลย มาทำงานจริงๆจังให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย ไม่ใช่ไม่อยากทำงานนะครับ เเต่คือผมทำทุกอย่างเกินไปผมรู้สึกว่าผมจะไม่ไหวเเล้ว ทั้งสองมันจะล้มเหลวหมด ขนาดวันเรียนผมยังต้องมารับสายคุยงาน แทบทั้งวัน ไม่เป็นเรียน เคยพรีคสุด ขนาดตัดสายปิดมือถือ เพราะหลอนกับเสียงมือถือเวลาสายเข้ามาก เเต่ก็หนีได้ไม่ได้ไม่กี่นาที เพราะผลเสียมันจะตามมา