ถือว่าผมได้เล่าระบายออกในนี้แล้วกันครับ ผมกับน้องชายอายุห่างกัน2ปี ตอนเด็กๆผมกับน้องชายก็เหมือนจะสนิทรักกันดี แต่พอโตมาอายุสัก15ก็มีทะเลาะกันบ้างแต่ก็หายโกรธกันไว น้องผมนิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้ตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ตามใจมากด้วย อะไรก็ยอมน้องตลอด ติดเพื่อนด้วยคบเพื่อนแต่ที่ไม่ตั้งใจเรียน เรียนไม่จบกันสักคน เพิ่งรู้เหมือนกันครับว่าแต่งตัวไปเรียนทุกวันแต่ไม่เคยเข้าเรียนเลยใน3ปี สุดท้ายก็วุฒิม.3เหมือนเดิม มีครั้งนึงที่ทะเลาะกันรุนแรงจนถึงขั้นผมโกรธไม่ยอมคุยด้วยมา3-4ปี คือคุยกันดีๆแต่น้องไม่พอใจอะไรผมสักอย่างเลยเอานิ้วโป้เท้ามาสกิดที่ปากผม ก็มีลงไม้ลงมือกันรุนแรง อีกครั้งนึงก็ตอนที่ย้ายบ้านทะเลาะกันแรงจนตำรวจต้องเรียกมาคุย สงสารแม่ครับเหมือนแม่จะร้องไห้เลย เอาเป็นว่าถ้าได้เจอกันจะไมาถูกกันเลย จะมีพูดแขวะใส่กันตลอดถ้ามากกว่านั้นอาจจะมีต่อยกันอีก ผมเลยตัดปัญหาไม่พูดเลยเฉยๆไว้ ล่าสุดผมก็เห็นว่านานแล้วอยากจะลืมๆให้อภัยกัน เพราะน้องได้ไปเป็นทหารเกณฑ์ คิดว่านิสัยจะดีขึ้น ผมเลยกลับบ้านเพราะอยากกลับไปหาแม่ด้วยผมมาเรียนในกรุงเทพครับ คิดว่ากลับไปพร้อมหน้าพร้อมตาแม่น่าจะดีใจ แต่ก็เหมือนเดิมครับ วันสุดท้ายก็จะทะเลาะกันอีกจนแม่ต้องขอร้องให้ผมกลับกรุงเทพและเอาเงินจ้างผมให้ไปไกลๆด้วย เรื่องนี้มันไม่ไหวครับผมว่า ผมเลยตัดสินใจบล็อกการติดต่อกันทั้งหมดไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ผมก็สงสารพ่อกับแม่นะที่มีลูกแต่ไม่ค่อยถูกกัน คงจะเสียใจมากๆ แต่ทำไงได้ไม่งั้นปัญหาจะหนักกว่าเดิม เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมรับเปิดใจคุยกัน ครอบครัวผมมีกัน4คน แยกกันอยู่คนละทิศละทาง ผมไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกว่ามีครอบครัวที่อบอุ่นพร้อมหน้าเลยสักครั้งครับ