เป็นอะไรที่ทำให้เรารู้สึกผิดและลืมไม่ลง
คือปกติเราจะเป็นคนสำอาง แบบผมหอมฟุ้ง(สระผมทุกเช้า) หน้าขาวเนียน(ครีมแป้ง) ปากชมพูระเรื่อ(ลิปมัน) ไปมหาลัยแบบนี้ทุกวัน ชีวิตก็กรุ๊งกริ๊ง คิ้วท์ๆไป



จนกระทั่งก่อนสอบห้าวัน เราอ่านหนังสือไม่ทันค่ะ
ห้าวันนั้น น้ำไม่อาบ ผมไม่สระ นั่งอ่านๆๆๆๆ
จนเช้าก่อนสอบก็ยังอ่านไม่ทัน
เราทำได้เพียงใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด โดยการวิ่งเข้าห้องน้ำห้านาที ล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ำ ออกมา
ครีมกันแดดไม่ทา แป้งไม่ทา ผมมันวาวแผล่บๆ
ปากซีดและคล้ำๆ
หน้าเงือกมาก ไม่เรียบ ไม่ผ่อง หม่นๆดำๆเหมือนโดนของ(เรานอนไม่พอด้วยแหละ) ตานี่คล้ำเหมือนคนติดยากำลังจะไปแก้ที่ถ้ำกระบอก
แต่ตอนนั้นเราไม่ได้สนใจอะไรนอกจากกลัว F กับ D D+


พอถึงม.ก็เข้าห้องสอบ สอบเสร็จเท่านั้นหละ
ความจริงมาเยือนนนนนนนน

เริ่มจากกลุ่มรุ่นพี่ผู้ชายที่เคยส่งสายตากรุ๊งกริ๊งมาให้เราในวันที่หน้าเราเจือแป้ง
พวกเค้ามองหน้าเรา แววตาสงสัยสุดๆ มีความเงิบๆช็อคๆอยู่ในสีหน้า
เพื่อนเราแต่ละคนจ้องหน้าเรา ด้วยความสงสัยที่ปิดไม่มิด มันแสดงออกมาชัดเจนมาก
ทุกคนทำสีหน้าแบบ ไม่เชื่อสายตา ทำหน้าเหมือนเจอผี55555



พอกลับมาบ้าน เรารู้สึกผิดอะค่ะ
เรตติ้งจากกลุ่มรุ่นพี่ที่เราเคยสะสมไว้
ความศรัทธาในความเป็นสาวหน้าใสวิ้งๆของเพื่อนที่มีต่อเรา ทุกอย่างมันมลายหายสิ้นไปในวันเดียว
เรารู้สึกผิดต่อตัวเองมากๆ ทำไมเราถึงทำร้ายตัวเองลงไปได้ขนาดนั้นนะ
ไม่รู้ว่ากลิ่นผมของเรามันไปปะจมูกเพื่อนรึเปล่า
ภาพลักษณ์เราพังพัง และพังหมดเลย
เราลืมสายตาเงิบๆสงสัยเจื่อนๆที่เพื่อนและรุ่นพี่ส่งมาตอนมองหน้าเราไม่ได้ ทำไงเราจะเลิกblameตัวเองซักที

เราเคยอ่านกระทู้ที่มีคนมาเล่าว่าตัวเองพลาดที่แต่งตัวโทรมๆไปเจอคนรู้จัก ต่อไปนี้จะไม่ยอมอีกแล้ว เราก็นึกขันในใจว่า เว่อร์ไปป่าว
แต่ตอนนี้ เจอกับตัวเราเข้าใจความรู้สึกนั้นเเล้วค่ะ
ต่อไปนี้เราจะไม่กล้าหน้าสดออกจากบ้านอีกเลย