เอาตามความเข้าใจผมล้วนๆ เลยนะครับ ผมเข้าใจว่าเป็นการเรียนรู้ภาษาเค้าแบบไม่ต้องแปลเป็นไทยอีกครั้งมั้งครับ
เหมือนเรารู้จักภาษาไทยและใช้ภาษาไทยได้โดยธรรมชาติ เช่น พูดคำว่า "เก้าอี้" เราจะนึกถึงสิ่งที่เอาไว้นั่งได้โดยอัตโนมัติ
แต่ถ้าพูดคำว่า chair ในหัวคนไทยโดยทั่วไป (ผมเช่นกัน) จะแปลเป็นคำว่า "เก้าอี้" ก่อน ก่อนที่จะนึกไปถึงสิ่งที่เราเอาไว้นั่ง

การที่เราดูหนังโดยมีซับ ยังไงซะก็จะเบี่ยงตาไปอ่านซับ (เว้นแต่คนที่เก่งมาก หรือตั้งใจแบบสุดๆว่าจะไม่อ่าน)
อาจจะด้วยความกลัวดูหนังไม่เข้าใจ หรือบางคนอาจจะแค่ต้องการฟังเสียง original sound เป็นสำคัญ โดยพึ่งความหมายภาษาไทยประกอบ
ผมว่าการดูแบบมีซับมันก็ช่วยให้เราเข้าใจ ในลักษณะคนที่ไม่ใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวัน แต่ต้องการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ
คล้ายๆ การเรียนลัด คำไหนเราฟังแล้ว ไม่รู้ความหมาย เราก็จะรู้ความหมายได้ทันที (ถ้าซับไม่มั่ว) แต่เหมือนว่าก็ยังไม่ใช่การเรียนรู้ตามธรรมชาติ

ส่วนการดูหนังแบบไม่มีซับ ผมว่ามันช่วยให้เราเรียนรู้ตามธรรมชาติได้ แต่เหมือนมันต้องใช้เวลานานเหมือนกันนะครับ
มันยากกว่าการจับเราไปปล่อยลงในดงชาวต่างชาติ ในต่างประเทศ ไม่มีใครพูดไทยกับเรา อันนั้นเราต้องเอาชีวิตรอดเพื่อใช้ชีวิตประจำวันให้ได้
ส่วนบทสนทนาในหนัง มันก็จะจำกัดตามสถานการณ์ในหนัง หนังบางเรื่องอาจจะไม่ตอบโจทย์การสนทนาในชีวิตประจำวันก็ได้ครับ
จะให้เก่งอังกฤษจากแค่การดูหนังอย่างเดียวอาจจะไม่ง่ายขนาดนั้นครับ แต่เป็นจุดเริ่มต้นจากความชอบเพื่อต่อยอดให้เราเรียนรู้ได้ครับ