เล่าย้อนไปก่อนคลอดลูกทั้งสองคน คือเราก็ผู้หญิงคนนึงที่ตามแฟชั่นแต่งตัว รักสวยรักงามตามประสาผู้หญิงทั่วไป เราอยู่กับสามีสองคน
แล้วหลังจากคลอดลูกคนแรกเราก็ลาออกจากงาน ตามมาด้วยลูกคนที่สอง ตอนนี้คนโตสามขวบกว่า คนที่สองย่างเข้าสองขวบค่ะ
วันนี้เราไปเดินห้างซื้อของกัน สามีก็ถามว่าทำไมเราไม่ดูแลตัวเอง แต่งตัวใส่เสื้อผ้าดีๆบ้าง แต่งตัวเหมือน maid เลย เราเงียบไป แล้วก็เลยบอกว่างั้นก็เอาเงินมาสิ จะได้เอาไปซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่บ้าง สามีก็บอกว่าเดียวเงินเดือนออกจะเอาเงินให้ไปซื้อเสื้อผ้าดีๆ
แต่ความรู้สึกเราคือน้อยใจค่ะ
ดิฉันเองก็ยอมรับนะคะ ว่าตั้งแต่คลอดลูกมาก็ไม่เคยจะได้มีเวลาดูแลตัวเองเลย จนลูกคนที่สองผ่านไป คนโตก็อยู่ในวัยอยากเรียนรู้ คนเล็กก็วัยซนและติดแม่และยังกินนมแม่อยู่ค่ะ ตื่นเช้ามาก็หาอาหารทำกับข้าวให้ลูก ป้อนข้าว ทำงานบ้าน เตรียมกับข้าวตอนกลางวันพาลูกไปเรียน เอาลูกนอนกลางวัน เก็บของเตรียมกับข้าวเย็น พาลูกๆไปเล่นออกกำลังกาย อาบน้ำ ป้อนข้าว เตรียมตัวเข้านอน ชีวิตวนๆอยู่แบบนี้
ไปซื้อของก็ต้องรีบไปรีบกลับ เพราะลูกซนมาก ไปรื้อของในชั้น ไม่เคยได้ไปเดินชิวๆ shopping เลือกของสวยๆ งามๆให้ตัวเอง เพราะพอมีเวลาแบบนั้นก็มักจะ shopping ของๆลูกหมด เสื้อผ้า ของเล่น ซื้อให้ลูก เรายังไม่ต้องเพราะมีอยู่ ใช้เท่าที่มีก่อน
รายได้มาจากสามีคนเดียว ภาระคือผ่อนบ้านใช้หนี้บัตร ค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้าน ค่าเรียนลูก ทุกอย่างคือมาจากสามีคนเดียว ทุกวันนี้ก็คอยถูๆไถๆ ให้ถึงสิ่นเดือน บางเดือนก็ช็อตเพราะ พาลูกไปหาหมอ
เราประหยัดได้ก็ประหยัดค่ะ พวกเสื้อผ้าดีๆ เราก็อยากซื้อนะคะ ทำไมเราจะไม่อยากได้ ได้แต่เดินผ่านไปแตะๆดู แล้วก็เดินออกมา เพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น เราไม่สนคนอื่นจะมองยังไง เสื้อผ้าที่มีก็ยังพอใส่ได้ เน้นทะมัดทะแมง เพราะต้องตามจับลูกลิงสองตัว กางเกงยีนส์ เสื้อยืด รองเท้าแตะ ไม่แต่งหน้า กระเป๋าสะพายแบบ cross body
เสียใจที่สามีพูดแบบนี้ ทำเราน้ำตาซึมๆ เราเองก็อยากมีเวลาดูแลตัวเอง มีเงินซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่ ต่อไปคงไม่กล้าออกไปไหนกับเค้าแล้วกลัวเค้าอายค่ะ
อยากฝากคุณพ่อบ้าน ถ้าอยากให้ภรรยาสวยก็ให้เงิน และให้เวลากับเค้านะคะ เค้าสวยแน่ๆ แต่ถ้าคุณให้เค้าไม่ได้ ก็จงโปรดเข้าใจเค้าด้วยนะคะ
ขอระบาย น้อยใจสามีค่ะ
แล้วหลังจากคลอดลูกคนแรกเราก็ลาออกจากงาน ตามมาด้วยลูกคนที่สอง ตอนนี้คนโตสามขวบกว่า คนที่สองย่างเข้าสองขวบค่ะ
วันนี้เราไปเดินห้างซื้อของกัน สามีก็ถามว่าทำไมเราไม่ดูแลตัวเอง แต่งตัวใส่เสื้อผ้าดีๆบ้าง แต่งตัวเหมือน maid เลย เราเงียบไป แล้วก็เลยบอกว่างั้นก็เอาเงินมาสิ จะได้เอาไปซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่บ้าง สามีก็บอกว่าเดียวเงินเดือนออกจะเอาเงินให้ไปซื้อเสื้อผ้าดีๆ
แต่ความรู้สึกเราคือน้อยใจค่ะ
ดิฉันเองก็ยอมรับนะคะ ว่าตั้งแต่คลอดลูกมาก็ไม่เคยจะได้มีเวลาดูแลตัวเองเลย จนลูกคนที่สองผ่านไป คนโตก็อยู่ในวัยอยากเรียนรู้ คนเล็กก็วัยซนและติดแม่และยังกินนมแม่อยู่ค่ะ ตื่นเช้ามาก็หาอาหารทำกับข้าวให้ลูก ป้อนข้าว ทำงานบ้าน เตรียมกับข้าวตอนกลางวันพาลูกไปเรียน เอาลูกนอนกลางวัน เก็บของเตรียมกับข้าวเย็น พาลูกๆไปเล่นออกกำลังกาย อาบน้ำ ป้อนข้าว เตรียมตัวเข้านอน ชีวิตวนๆอยู่แบบนี้
ไปซื้อของก็ต้องรีบไปรีบกลับ เพราะลูกซนมาก ไปรื้อของในชั้น ไม่เคยได้ไปเดินชิวๆ shopping เลือกของสวยๆ งามๆให้ตัวเอง เพราะพอมีเวลาแบบนั้นก็มักจะ shopping ของๆลูกหมด เสื้อผ้า ของเล่น ซื้อให้ลูก เรายังไม่ต้องเพราะมีอยู่ ใช้เท่าที่มีก่อน
รายได้มาจากสามีคนเดียว ภาระคือผ่อนบ้านใช้หนี้บัตร ค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้าน ค่าเรียนลูก ทุกอย่างคือมาจากสามีคนเดียว ทุกวันนี้ก็คอยถูๆไถๆ ให้ถึงสิ่นเดือน บางเดือนก็ช็อตเพราะ พาลูกไปหาหมอ
เราประหยัดได้ก็ประหยัดค่ะ พวกเสื้อผ้าดีๆ เราก็อยากซื้อนะคะ ทำไมเราจะไม่อยากได้ ได้แต่เดินผ่านไปแตะๆดู แล้วก็เดินออกมา เพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น เราไม่สนคนอื่นจะมองยังไง เสื้อผ้าที่มีก็ยังพอใส่ได้ เน้นทะมัดทะแมง เพราะต้องตามจับลูกลิงสองตัว กางเกงยีนส์ เสื้อยืด รองเท้าแตะ ไม่แต่งหน้า กระเป๋าสะพายแบบ cross body
เสียใจที่สามีพูดแบบนี้ ทำเราน้ำตาซึมๆ เราเองก็อยากมีเวลาดูแลตัวเอง มีเงินซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่ ต่อไปคงไม่กล้าออกไปไหนกับเค้าแล้วกลัวเค้าอายค่ะ
อยากฝากคุณพ่อบ้าน ถ้าอยากให้ภรรยาสวยก็ให้เงิน และให้เวลากับเค้านะคะ เค้าสวยแน่ๆ แต่ถ้าคุณให้เค้าไม่ได้ ก็จงโปรดเข้าใจเค้าด้วยนะคะ