ทำไมทุกครั้งที่ฉันทำอะไร ครอบครัวก็จะบอกว่า'ทำไม่ได้หรอก อย่าฝันเลย' แล้วพวกเค้ายังซ้ำเติมอีกต่างหาก ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้ พวกเค้าไม่เคยพูดให้กำลังใจฉันแม้แต่ครั้งเดียว บางครั้งฉันทำผิดพลาดไปนิดเดียว แค่นิดเดียวจริงๆ(จานแตก) พวดเค้าก็คอยดุด่า แล้วยังตีฉันอีก ไม่ว่าจะทำอะไรก็มีแต่ด่าและตี พอพูดเหตุผลไปก็หาว่า เถียง หรือไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนพวกเค้าก็ไม่เคยเห็น ทำเหมือนว่าฉันเป็นส่วนเกินเป็นตัวถ่วงชีวิต ฉันจำได้ขึ้นใจว่าแอบนอนร้องไห้ทุกวันตั้งแต่5ขวบ จนตอนนี้ทุกครั้งที่ฉันจะร้องไห้ ก็จะวิ่งมาในห้องฉันไม่รู้ว่าทำไม เวลาร้องไห้จู่ๆมือมันก็ถลาไปชกกำแพง ฉันเป็นแบบนี้มาได้สักพักแล้ว  ฉันไม่เข้าใจอายุอย่างฉันทำไมมันถึงต้องแบกรับอารมณ์ความรู้สึกแบบนี้ไว้คนเดียว วัยรุ่นอย่างฉันมันต้องมีชีวิตที่สดใสสิ ไม่ใช่มีแต่ความทุกข์ความเศร้าแบบนี้!!
#เป็นชีวิตที่ไร้ค่าสิ้นดี