ก่อนที่การ์ตูนเรื่องนี้จะจบและเลือนหายไปตามกาลเวลา ก็ขอตั้งกระทู้อวยส่งท้ายให้แก่โคซากิจังนางฟ้าของเหล่ากองอวยหัวดำสักนิด





คาแรคเตอร์ตัวนี้เริ่มมาจากการเป็นสาวอ่อนหวาน อ่อนโยน ใจดี และขี้อายมาก ขี้อายถึงขนาดแค่อยู่ใกล้ราคุก็จะหน้าแดงจนบางครั้งก็อายจนต้องวิ่งหนีออกมา เพราะความขี้อายและไม่กล้านี่แหล่ะที่เป็นกำแพงขั้นกลางระหว่างราคุและโคซากิ ทั้งคู่ไม่สนิทกันสักทีแม้จะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ม.ต้นก็ตาม

และพอรู้ว่าจิโตเกะนั้นเป็นแฟนกับราคุ เธอก็เคยคิดที่จะยอมแพ้ แต่พอรู้ว่านั่นเป็นเพียงแค่การแกล้งเป็นแฟนหลอก ๆ ก็กลับมาฮึดสู้อีกครั้ง เธอรู้ดีว่าถ้าไม่รีบสารภาพรักราคุอาจจะหนีไปมีแฟนจริง ๆ ก็ได้ นี่คือจุดเริ่มต้นของการลุกขึ้นมาพยายามทำคะแนนเพื่อให้ตัวเองสมหวังในรัก



แต่การสารภาพรักนั้นก็ต้องล้มเหลวไป และหลังจากนั้นโคซากิก็พยายามที่จะสารภาพรักอีกหลาย ๆ ครั้ง แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลย

แม้ว่าจะมี สาว 3 สาว 4 สาว 5 หรือ สาว ๆ อีกมากมายปรากฏตัวออกมาบวกกับความโชคร้ายที่ความพยายามของเธอนั้นพาเธอไปไม่ถึงฝั่งสักที แต่ก็ไม่เคยทำให้เธอคิดที่จะยอมแพ้เลยสักครั้ง เธอยังคงพยายามต่อไป แม้จะมีคู่แข่งและอุปสรรคเยอะมากก็ตาม



แม้แต่เรื่องเล็กน้อยเธอก็พยายามจะทำมันให้ออกมาดี อย่างการทำช็อกโกแลตในวันวาเลนไทน์ ฝีมือทำอาหารของเธออยู่ในระดับที่รสชาติแย่เข้าขั้นวิกฤต  แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังพยายามทำให้รสชาติมันออกมาดี แม้ว่าช็อกโกแลตที่ทำให้รอบแรกจะถูกทำลายไป เธอก็ยังไม่ยอมแพ้และลุกขึ้นมาทำอันใหม่จนสำเร็จ ทั้งหน้าตาและรสชาติออกมาดีจนแทบจะสมบูรณ์แบบ เธอก้าวข้ามจุดอ่อนเรื่องการทำอาหารมาได้แล้ว (แต่หลังจากนั้นก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม 5555555)


ความพยายามของเธอยังคงมีต่อเนื่องมาเรื่อย ๆ จนในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ได้สารภาพรัก



แต่การสารภาพรักนั้นกลับมาช้าเกินไป เพราะราคุได้เปลี่ยนใจไปชอบคนอื่นแล้ว เธอที่เพิ่งรู้ตัวเองว่าเป็นเด็กสาวในคำสัญญาและเป็นคนที่ราคุชอบมาโดยตลอด คงจะรู้สึกเสียใจและเสียดายมากแน่ ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังยิ้มรับคำปฏิเสธของราคุและสนับสนุนให้ราคุไปหาจิโตเกะ (สตรองจริง ๆ แม่คุณเอ้ย)

และตอนล่าสุด... "คนไม่จำเป็นก็ต้องเดินจากไป" ใช่แล้ว เธอคือคนที่ต้องเดินจากไป แต่ไม่ได้จากไปอย่างผู้หญิงที่ถูกทิ้ง แต่เธอเดินออกมาด้วยตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเต็มใจโดยที่ไม่มีอะไรติดค้างในใจอีกแล้ว



[ความรู้สึกส่วนตัว] ตั้งแต่ผมอ่านการ์ตูนมาก็มีฮินาตะกับโคซากินี่แหล่ะที่ทำให้รู้สึกหลงรักและประทับใจกับตัวละครในการ์ตูนมากขนาดนี้ โคซากิคือคนที่พยายามมามาก ถึงจะเทียบกับมาริกะไม่ได้ แต่เธอก็ยังคงเดินต่อมายังจุดหมายด้วยลำแข้งของตัวเอง แม้ว่าจะถูกปฏิเสธ แต่เธอก็ยอมรับความจริงแถมยังยิ้มสู้อีก ถึงร่างกายจะไม่ได้แข็งแรงเหมือนจิโตเกะ สึกุมิ หรือมาริกะ แต่หัวใจของเธอแข็งแกร่งมากจริง ๆ