เรื่องมีอยู่ว่าเรามีลูกชายตอนนี้ได้ 8 เดือน อาศัยอยู่บ้านพ่อแม่สามี ช่วงแรกๆที่เราคลอดจนลูกได้3-4เดือน เราก็ยังไม่ค่อยคิดอะไร อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเรากับแม่สามียังดีอยู่  จนลูกได้ 6 เดือนเริ่มกินข้าว พอเราทำอาหารให้ลูก แม่สามีก็จะบอกว่ามันไม่อร่อยหรือเปล่า? ลูกกินแล้วทำหน้าแหยๆ เบื่อหรือเปล่ากินจืดชืด นี่เป็นปมแรกที่เราเริ่มไม่สนิทใจกับแม่สามี

แล้วพ่อแม่สามีเห่อหลานมาก แม่สามีเป็นคนเลี้ยงลูกเรา เวลาพ่อสามีกลับจากทำงาน 3 ทุ่มก็จะเอาไปเล่น ไปกล่อม บางคืนตีเนียนเอาลูกเราไปนอนถึงเช้า แรกๆเราพอรับไหว หลังๆมาเราเริ่มรู้สึกว่าเราต้องทำหน้าที่นั้นหรือเปล่า ส่วนแม่สามีจะชอบพูดตลอดเวลาว่าหลานติดปู่กับย่า เวลาหลานร้องก็คิดว่าหลานตาม คือลูกเราไม่ติดเราค่ะ ไม่มีอะไรบ่งบอกเป็นพิเศษว่าเราคือแม่เค้า แล้วยิ่งอยู่ในบ้านแม่สามีก็ชอบพูดอวดว่าหลานมอง หลานร้องตามอยู่เป็นประจำ บางทีอยากพูดคุยกับลูกบ้าง แม่สามีก็มายืนคุมเชิง มายืนมองจนลูกเราไม่สนใจเรา  จนเราเริ่มคิดมาก

เราไม่เคยพูดหรือแสดงอาการ เค้าก็เลยคิดว่าเรายอมรับได้มั้งคะ จนมีเหตุให้ต้องผิดใจกัน เราบอกว่าลูกอยู่กับเราไม่เคยดีเลย ต้องมีเรื่องตำหนิตลอดตั้งแต่วันนั้น เราเลยไม่คิดจะเกรงใจเค้าอีกแล้ว เราเริ่มแย่งลูกมาอุ้ม เวลาเค้าขอลูกไปเราก็บอกว่าไม่ให้ คือเริ่มมีอคติไปแล้วอ่ะค่ะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราอ่อนน้อม ไม่พูดอะไร ทนฟังเค้าแขวะเค้าแซะเราเรื่องลูกมาตลอด

ข้อดีของพ่อแม่สามีคือเค้าดูแลลูกเราอย่างดี แม่สามีเป็นแม่บ้าน เลี้ยงลูกเราด้วย ทำงานบ้าน ซักผ้า ล้างขวดนมให้ลูกเราทุกอย่าง แต่เราทำงานคนเดียว (สามีกำลังหางานทำ) พ่อสามีก็เป็นคนเงียบๆ ลูกเราชอบเล่นกับพ่อสามี จนเราไม่อยู่ในสายตาลูกเราเลย
อยากปรึกษาว่าเราควรทำอย่างไรดีคะ ตอนนี้รู้สึกอึดอัด รู้สึกว่าลูกไม่ติดเรา ไม่อยากเล่นกับลูกแล้ว เพราะเล่นไปพอเจอปู่กับย่าเราก็ตกกระป๋องทันที ไม่อยากสู้หน้าพ่อแม่สามี เกลียดเวลาที่แม่สามีพูดอวดอยู่ตลอดว่าหลานเอาปู่ย่า ยิ่งเค้าเห็นว่าเราต่อต้านเค้าเหมือนยิ่งทำ  ขับรถมาทำงานก็มีแอบร้องไห้ค่ะ กลับรู้สึกสบายใจเวลาอยู่คนเดียว (ที่ทำงานเราอยู่คนเดียว)  ไม่อยากกลับไปที่บ้านเลยค่ะ