พลังเร้นลับที่ติดตัว ฝันรัก เจ้าของฉายามนุษย์ป้า คือ ‘ฌาน’ ซึ่งทำให้สามารถมองเห็นบางสิ่ง… บางสิ่งที่วับหวานรัญจวนใจ แต่หลายครั้งมันนำทางหญิงสาวไปสู่ภาพความตายพิลึกพิลั่น!
พลังเดียวกันนี้ทำให้ฝันรักเข้าไปพัวพันคดีเด็กหลอดแก้วและแม่อุ้มบุญในฐานะสายลับ เพื่อช่วยบิดาพ้นโทษก่อนสิ้นใจ
ในย่างก้าวที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย หญิงสาวหารู้ไม่ว่ากำลังตกอยู่ในเงื้อมือ ‘อาชญากรซิกซ์แพ็ก’
ผู้ซึ่งปรารถนาทั้งลมหายใจ และ ‘ฌานสิเน่หา’ ของฝันรัก!!
อันนี้ลิงค์บทที่ ผ่านมานะครับ
http://ppantip.com/topic/35393634 บทที่ 9
http://ppantip.com/topic/35336334 บทที่ 7 และ บทที่ 8
http://ppantip.com/topic/35284807 บทที่ 6
http://ppantip.com/topic/35266836 บทที่ 4 และ บทที่ 5
http://ppantip.com/topic/35232481 บทที่ 2 และ บทที่ 3
http://ppantip.com/topic/35201173 บทนำ และ บทที่ 1
บทที่ ๑๐
ณฤทธิ์ลุกพรวดจากเก้าอี้ เขาพุ่งออกจากรถตู้ด้วยความเร็ว ทั้งที่มีเสียงทัดทานจากเยจี
“ฝันรัก แจ้งพื้นที่เดี๋ยวนี้!” เขาเรียกหล่อนผ่านอุปกรณ์สื่อสาร เรียกซ้ำหลายหน หากไร้เสียงตอบ
ชายหนุ่มคว้ารถมอเตอร์ไซค์คนขายของหน้าโรงเรียน บิดคันเร่งแรงเพื่อไปยังอาคารเอนกประสงค์ จุดหมายคือสถานที่สุดท้ายก่อนฝันรักขาดการติดต่อ
“เหลวไหลจริงๆ หายหัวไปไหนฝันรัก!” เขาวิ่งขึ้นบันไดตรงขึ้นชั้นสาม ไล่หาฝันรักตั้งแต่หลังเวทีจนถึงด้านหน้า กระทั่งสะดุดตากับกระป๋องสีซึ่งหล่นเกลื่อนพื้น จุดนั้นมีรอยเท้าคนย่ำเป็นทางยาว
ณฤทธิ์มุ่งหน้าตามรอยเท้าไปจนถึงชั้นสองก็ได้ยินเสียงเพลง เมื่อเปิดประตูบานคู่เข้าไปในห้อง ก็พบกลุ่มนักเรียนหญิงกำลังซ้อมเต้น
“เฮ้ย ดูๆ นั่นมีคนมา” เด็กสาวชี้ชวนกันดูณฤทธิ์
“สงสัยเกิดเรื่องอีกแหงๆ ” คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มเอ่ยจบก็โผกอดเพื่อนที่อยู่ใกล้ตัว จากนั้นเสียงกรี๊ดก็ดังต่อกันเป็นทอด
“โอ๊ย พวกปัญญานิ่ม ปอดแหกกันไปได้ แค่รปภ. มาเดินตรวจยาม” เจียหมิงลูกครึ่งไทยไต้หวันหัวหน้ากลุ่มก้าวไปยืนข้างหน้า เธอมองณฤทธิ์ที่สวมชุดซาฟารี ตรงกระเป๋าเสื้อเขามีโลโก้บริษัทรักษาความปลอดภัยแปะอยู่
“ไปซ้อมเต้นกันต่อดีกว่า ซ้อมเสร็จแล้วหมิงจะให้ป๊าปิดร้านไอศกรีมเลี้ยงทุกคนเลย” เด็กสาวประกาศ
ณฤทธิ์ไม่อยากเสียเวลา เขาหมุนตัวกลับ แต่เสียงหนึ่งฉุดเอาไว้
“มาร้องโวยวายอะไรกันตรงนี้” น้ำนวลสาวเท้ายาวๆ มาจากประตูอีกฝั่ง
“พี่ยามคนนั้น จู่ๆ โผล่เข้ามา พวกหนูเลยตกใจ” เด็กสาวในกลุ่มแจ้งน้ำนวล
“เดี๋ยว! เรื่องยามเอาไว้ก่อน ว่าแต่พวกเธอมาทำอะไรที่นี่ ครูบอกแล้วไม่ใช่เหรอห้ามใช้อาคารเอนกประสงค์ รีบเก็บข้าวของแล้วกลับบ้านซะ ถ้าครั้งหน้ายังเห็นมาอยู่บนนี้อีก ครูจะเรียกไปพบที่ฝ่ายบุคคลเป็นรายตัว” น้ำนวลบอกนักเรียนหญิงด้วยเสียงเฉียบขาด แต่พอชายหนุ่มที่ก้าวตามมาด้านหลังสะกิด ท่าทีก็เปลี่ยนไป
“อุ๊ย…น้ำห่วง เด็กๆ นะค่ะคุณอรัญ ตอนนี้ความปลอดภัยต้องมาเป็นที่หนึ่ง ผู้อำนวยการท่านสั่งไว้ รักลูกวัวให้ผูกนะคะ รักลูกก็ต้องตีกันบ้าง ” น้ำนวลว่าพร้อมตีต้นแขนกำยำของอรัญ
ณฤทธิ์มองคนข้างกายน้ำนวลอย่างจับพิรุธ เขาขยับกระดุมเสื้อที่ซ่อนกล้องเพื่อส่งภาพถึงเยจี
น้ำนวลหรี่ตามองคนสวมชุดซาฟารี เธอพึงใจรูปร่างณฤทธิ์ แต่น้ำเสียงที่เอ่ยแสดงให้เห็นว่าเหยียดหน้าที่การงานเขา เพราะเห็นว่าเป็นคนระดับล่าง “คุณเป็นยามคนใหม่หรือ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า”
“ตำรวจกำลังสอบสวน รปภ.ชุดเดิม บริษัทเลยส่งชุดใหม่มาทำงานชั่วคราวครับ”
“อ๋อ เป็นอย่างนี้เอง มิหน้าปกติเห็นแต่พวกอ้วนลงพุง ไม่ก็แก่หลงๆ ลืมๆ” น้ำนวลพยักหน้าเข้าใจ แล้ว เอ่ยต่อ “ยังไงฝากด้วย หมู่นี่ทั้งนักเรียน ทั้งครูใจคอไม่ดีเลย นี่ก็ใกล้วันงาน หวังว่าคงไม่เกิดเหตุร้ายอีก อ่อ ถ้าไม่มีธุระแถวนี้ก็อย่ามาเดินเผ่นพ่าน โน่นด้านหลังโรงเรียนพวกคุณควรไปตรวจสอบบ่อยๆ ตรงนั้นติดป่าชายเลน วัยรุ่นชอบขับรถมามั่วสุมกัน วันดีคืนดีก็ปืนเข้ามาข้างในโรงเรียนด้วย” น้ำนวลออกปากไล่
ณฤทธิ์ฉีกยิ้มกว้าง พร้อมโค้งศีรษะรับ พอเดินห่างคนเหล่านั้น เขาก็แจ้งความต้องการกับเยจี
“ช่วยตรวจสอบอย่างละเอียดทีว่าผู้ชายที่อยู่กับน้ำนวลเป็นใคร?”
ฝันรักถูกพาเข้าไปในห้องเก็บทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าไร้หน้าต่าง เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่หล่อนมิทราบ ครั้นรู้สึกตัวจมูกก็รับกลิ่นเหม็นอับ ดวงตาค่อยๆ ปรับรับแสงสว่างจากหลอดไฟนีออน หูแว่วคล้ายได้ยินเสียงณฤทธิ์ร้องเรียก
ยามนั้นหูฟังสีชมพูหวานของหล่อน ตกอยู่ในมือเรียวยาว อีกฝ่ายยื่นออกมาอวด แกล้งยั่วให้เข้าไปยื้อแย่ง พอหล่อนร้องขอ มันก็โยนลงพื้นก่อนจะใช้เท้ากระทืบจนพัง
ร่างตรงหน้าสวมเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่ง ด้านล่างเป็นกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน และรองเท้ากีฬา มันสวมหน้ากากยางสีขาวทับปิดบังใบหน้า หน้ากากปีศาจส่งร้อยยิ้มบิดเบี้ยวให้หล่อนขวัญผวา
“แก จะ จับฉันมาทำไม” หล่อนถามแล้วกวาดตามองรอบตัว ภายในห้องมีกล่องกระดาษเต็มไปหมด ใกล้มือหล่อนเป็นแฟ้มกระดาษเรียงกันเป็นแถว
“จับมาเล่นจ้ำจี้มั้ง” มันตอบอย่างยียวน แววตาวามวาวฉายออกมาจากหน้ากาก
“กะ แก!” ฝันรักหวีดกลับ
“ไหนบอกให้ชื่นใจสิ คุณมาทำไรอะไรที่นี่”
“ฉะ…ฉันเป็นแม่บ้านชื่อทุเรียน” หล่อนเล่นตามบทที่ณฤทธิ์เขียน ความลับของหน่วยแม็กซ์จะเปิดเผยให้ใครทราบไม่ได้
“
…บอกความจริงเร็วๆ ดีกว่า ว่า-ใคร-ส่ง-เธอ-มา!” มันย้ำทีละคำ
ฝันรักนึกถึงเครื่องมือป้องกันตัวที่ทีมแม็กซ์จัดเตรียมให้ คิดได้ดังนั้นก็ล้วงมือไปยังกางเกงที่ซ่อนสเปรย์พริกไทย ทว่าใจหายแวบ หล่อนคงสะเพร่าทำหล่น
“เฮ้…หาไอ้นี้อยู่หรือเปล่า” มันว่าพร้อมผายมือโชว์สิ่งที่หล่อนต้องการ สเปร์ยพริกไทย และมีดสั้นที่ซ่อนเอาไว้ในรองเท้าวางอยู่บนกล่องกระดาษ
“แกเอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตอนที่คุณหลับไง โดนทำอะไรไปบ้าง คงไม่รู้ตัว”
ฝันรักกอดตัวเองแน่น นึกรังเกียจพวกเล่นสกปรก
“ตอบมาเสียดีๆ ใครส่งคุณมา ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวโดนจับแก้ผ้าค้นทุกซอกทุกมุมอีกนะ” มันขู่
“ฉันไม่รู้ ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันเถอะ…ฉันอยากกลับบ้านไปหาลูก หะ หา…ผัว” หล่อนบอกเสียงสั่น ในหัวคิดถึงเรื่องเศร้าที่สุดในชีวิต เพื่อบีบน้ำตา
“เพ้อเจ้อ…” มันก้าวมาชิดหล่อน มือข้างหนึ่งถือมีดพกที่หล่อนซ่อนเอาไว้ในรองเท้า “พูดความจริงให้ไว!”
“ฉันไม่รู้ ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น และลูกฉันก็ยังเล็ก ผัวก็ขี้เหล้า อย่าทำอะไรฉันเลยฮื่อๆ” ฝันรักร้องไห้สมจริง น้ำหูตาไหลอาบหน้า
“อยากตายนักใช่ไหมมนุษย์ป้า! ได้! เดี๋ยวจัดให้” มันเงื้อมือที่ถือมีดเล่มเล็กขึ้น เตรียมจ้วงแท้งหล่อน หากในเสี้ยววินาทีนั้นหญิงสาวสะกิดใจคำพูดล้อเลียน ‘มนุษย์ป้า’
“แก! คิดว่าสวมหน้ากากโง่ๆ แล้วจะหลอกฉันได้เหรอ” ฝันรักว่าพร้อมยืดตัวขึ้น ดวงตากลมโตจ้องอีกฝ่ายอย่างท้ารบ มือมีดได้ยินเข้าก็ชะงักข้าง พอสบโอกาสหล่อนรีบคว้าแฟ้มเอกสารฟาดใส่มือมัน
“เก่งแต่รังแกผู้หญิง คิดว่าฉันจะยอมตายง่ายๆ หรือ”
พอมีดในมืออีกฝ่ายล่วง ฝันรักไม่รอช้าตะผ่าหมากเข้ากล่องดวงใจมันทันที
“โอ๊ย จะฆ่ากันหรือไง มีดปลอมนะเจ้ ส่วนน้องชายผมนี่ของจริง!”
ฝันรักขมวดคิ้วมุ่น คุ้นน้ำเสียงนั้น “อีตั้ง เป็นแกใช่ไหม ตั้งปณิธาน อีเด็กปีศาจ!”
“เออ ก็ผมนะสิ เจ้บ้าไปแล้วเหรอ เตะเข้ามาได้ ถ้าผมสูญเสียความเป็นชายไป เจ้รับผิดชอบไหวไหม” เขาร้องครางและลงไปนอนดิ้นปัดไปมาบนพื้นห้อง
“ช่วยไม่ได้ ใครสั่งใครสอนให้มาเล่นแบบนี้ ไม่เตะซ้ำก็บุญแล้ว” ฝันรักก้าวไปดึงหน้ากากที่ปิดบังใบหน้าเขาออก ยามนั้นความคิดหมุนวนจับต้นชนปลายไม่ถูก เขาช่วยหล่อนให้พ้นจากสถานการณ์ยุ่งยากเมื่อครู่ แต่ยังวางใจไม่ได้ ฆาตกรยังลอยนวลอยู่ในโรงเรียน!
“ละ แล้วเธอมาอยู่นี่ได้ไง” ฝันรักซักอีกฝ่ายเสียงเข้ม
“ผมมาทำหน้าที่เหมือนเจ้ไง และไม่ต้องคิดว่าผมเป็นมือเชือดรุ่งทิวาหรอกนะ เรื่องชั่วๆ แบบนั้นไม่เคยอยู่ในหัวผม”
“พล่ามอะไรของเธอ ฉันไม่เข้าใจ” หญิงสาวส่ายศีรษะแรง จับจ้องเขาอย่างไม่เชื่อใจ ภาพสุดท้ายที่จำได้ ตั้งปณิธานปีนขึ้นไปยังห้องแดง!
ฝันรักขยับขาแว่นตา เตรียมจับภาพเขาให้ทีมงานบนรถตู้
“อ่อ ถ้าจะถ่ายรูปผมก็ขอให้มันหล่อๆ เหมือนตัวจริงนะ อย่าให้หัวขาด แขนขาด แบบนั้นหยามกันเกินไป”
คนสวมบทแม่บ้านอึ้งอีกรอบ
“เอ่อ พูดตรงๆ นะ ตอนนี้ฉันปวดอึหนักมาก” หล่อนหาทางออกให้ตนเอง ตั้งปณิธานอมยิ้มกับมุขตื้นๆ ของหล่อน “จะรีบหนีไปไหน คุยให้รู้เรื่องก่อนเจ้”
“ไม่มี๊ ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว อย่ามายุ่งกับฉัน ไป ไป๊ ถอยไปไกลๆ ตัวงี้เหม็นเหงื่อเชียว” เสียงหล่อนสั่นผิดวิสัย และการหลบหน้าหลบตาเขายิ่งส่อพิรุธ
“ลงเรือลำเดียวกันแท้ๆ อย่าทำเป็นคนอื่นคนไกลเลย ที่นี่ไม่ใช่นิทรารมย์อพาร์ตเม้นทซักหน่อย เจ้ไม่มีสิทธิบงการผม”
ฝันรักคิดทบทวนความทรงจำก่อนหน้า หล่อนจำได้ว่ามีคนเล่นบาสเกตบอลอยู่ชั้นสอง ซึ่งก็คือตั้งปณิธาน แสดงว่าทั้งหมดถูกเตรียมการไว้
“มีคนส่งนายมาป่วนฉันใช่ไหม”
“ก็ทำนองนั้น แต่ผิดกันที่ผมทำผ่านการทดสอบฉลุย แต่เจ้นะซีทำงานพลาดตั้งแต่วันแรกถ้าไม่ได้ผมช่วย ป่านนี้คงถูกน้ำนวลจับมัดไว้หน้าเสาธง แล้วให้เด็กๆ ปาหินใส่จนตายอนาถ”
ฝันรักมองตั้งปณิธานอย่างพินิจ หล่อนเชื่อคำพูดเขาได้แค่ไหน
“โอเคๆ ทำหน้างงต่อไปเถอะ เสร็จธุระผมแล้ว ต้องรีบกลับไปรายงานตัว ส่วนเจ้ก็พยายามเอาตัวรอดให้ได้แล้วกัน โรงเรียนนี้ มันมีแต่คนพิลึก” เอ่ยจบก็เขาหมุนตัวเปิดประตูห้องและก้าวจากไป
ฌานสิเน่หา บทที่ ๑๐ (รีไรท์)
พลังเร้นลับที่ติดตัว ฝันรัก เจ้าของฉายามนุษย์ป้า คือ ‘ฌาน’ ซึ่งทำให้สามารถมองเห็นบางสิ่ง… บางสิ่งที่วับหวานรัญจวนใจ แต่หลายครั้งมันนำทางหญิงสาวไปสู่ภาพความตายพิลึกพิลั่น!
พลังเดียวกันนี้ทำให้ฝันรักเข้าไปพัวพันคดีเด็กหลอดแก้วและแม่อุ้มบุญในฐานะสายลับ เพื่อช่วยบิดาพ้นโทษก่อนสิ้นใจ
ในย่างก้าวที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย หญิงสาวหารู้ไม่ว่ากำลังตกอยู่ในเงื้อมือ ‘อาชญากรซิกซ์แพ็ก’
ผู้ซึ่งปรารถนาทั้งลมหายใจ และ ‘ฌานสิเน่หา’ ของฝันรัก!!
อันนี้ลิงค์บทที่ ผ่านมานะครับ
http://ppantip.com/topic/35393634 บทที่ 9
http://ppantip.com/topic/35336334 บทที่ 7 และ บทที่ 8
http://ppantip.com/topic/35284807 บทที่ 6
http://ppantip.com/topic/35266836 บทที่ 4 และ บทที่ 5
http://ppantip.com/topic/35232481 บทที่ 2 และ บทที่ 3
http://ppantip.com/topic/35201173 บทนำ และ บทที่ 1
บทที่ ๑๐
ณฤทธิ์ลุกพรวดจากเก้าอี้ เขาพุ่งออกจากรถตู้ด้วยความเร็ว ทั้งที่มีเสียงทัดทานจากเยจี
“ฝันรัก แจ้งพื้นที่เดี๋ยวนี้!” เขาเรียกหล่อนผ่านอุปกรณ์สื่อสาร เรียกซ้ำหลายหน หากไร้เสียงตอบ
ชายหนุ่มคว้ารถมอเตอร์ไซค์คนขายของหน้าโรงเรียน บิดคันเร่งแรงเพื่อไปยังอาคารเอนกประสงค์ จุดหมายคือสถานที่สุดท้ายก่อนฝันรักขาดการติดต่อ
“เหลวไหลจริงๆ หายหัวไปไหนฝันรัก!” เขาวิ่งขึ้นบันไดตรงขึ้นชั้นสาม ไล่หาฝันรักตั้งแต่หลังเวทีจนถึงด้านหน้า กระทั่งสะดุดตากับกระป๋องสีซึ่งหล่นเกลื่อนพื้น จุดนั้นมีรอยเท้าคนย่ำเป็นทางยาว
ณฤทธิ์มุ่งหน้าตามรอยเท้าไปจนถึงชั้นสองก็ได้ยินเสียงเพลง เมื่อเปิดประตูบานคู่เข้าไปในห้อง ก็พบกลุ่มนักเรียนหญิงกำลังซ้อมเต้น
“เฮ้ย ดูๆ นั่นมีคนมา” เด็กสาวชี้ชวนกันดูณฤทธิ์
“สงสัยเกิดเรื่องอีกแหงๆ ” คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มเอ่ยจบก็โผกอดเพื่อนที่อยู่ใกล้ตัว จากนั้นเสียงกรี๊ดก็ดังต่อกันเป็นทอด
“โอ๊ย พวกปัญญานิ่ม ปอดแหกกันไปได้ แค่รปภ. มาเดินตรวจยาม” เจียหมิงลูกครึ่งไทยไต้หวันหัวหน้ากลุ่มก้าวไปยืนข้างหน้า เธอมองณฤทธิ์ที่สวมชุดซาฟารี ตรงกระเป๋าเสื้อเขามีโลโก้บริษัทรักษาความปลอดภัยแปะอยู่
“ไปซ้อมเต้นกันต่อดีกว่า ซ้อมเสร็จแล้วหมิงจะให้ป๊าปิดร้านไอศกรีมเลี้ยงทุกคนเลย” เด็กสาวประกาศ
ณฤทธิ์ไม่อยากเสียเวลา เขาหมุนตัวกลับ แต่เสียงหนึ่งฉุดเอาไว้
“มาร้องโวยวายอะไรกันตรงนี้” น้ำนวลสาวเท้ายาวๆ มาจากประตูอีกฝั่ง
“พี่ยามคนนั้น จู่ๆ โผล่เข้ามา พวกหนูเลยตกใจ” เด็กสาวในกลุ่มแจ้งน้ำนวล
“เดี๋ยว! เรื่องยามเอาไว้ก่อน ว่าแต่พวกเธอมาทำอะไรที่นี่ ครูบอกแล้วไม่ใช่เหรอห้ามใช้อาคารเอนกประสงค์ รีบเก็บข้าวของแล้วกลับบ้านซะ ถ้าครั้งหน้ายังเห็นมาอยู่บนนี้อีก ครูจะเรียกไปพบที่ฝ่ายบุคคลเป็นรายตัว” น้ำนวลบอกนักเรียนหญิงด้วยเสียงเฉียบขาด แต่พอชายหนุ่มที่ก้าวตามมาด้านหลังสะกิด ท่าทีก็เปลี่ยนไป
“อุ๊ย…น้ำห่วง เด็กๆ นะค่ะคุณอรัญ ตอนนี้ความปลอดภัยต้องมาเป็นที่หนึ่ง ผู้อำนวยการท่านสั่งไว้ รักลูกวัวให้ผูกนะคะ รักลูกก็ต้องตีกันบ้าง ” น้ำนวลว่าพร้อมตีต้นแขนกำยำของอรัญ
ณฤทธิ์มองคนข้างกายน้ำนวลอย่างจับพิรุธ เขาขยับกระดุมเสื้อที่ซ่อนกล้องเพื่อส่งภาพถึงเยจี
น้ำนวลหรี่ตามองคนสวมชุดซาฟารี เธอพึงใจรูปร่างณฤทธิ์ แต่น้ำเสียงที่เอ่ยแสดงให้เห็นว่าเหยียดหน้าที่การงานเขา เพราะเห็นว่าเป็นคนระดับล่าง “คุณเป็นยามคนใหม่หรือ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า”
“ตำรวจกำลังสอบสวน รปภ.ชุดเดิม บริษัทเลยส่งชุดใหม่มาทำงานชั่วคราวครับ”
“อ๋อ เป็นอย่างนี้เอง มิหน้าปกติเห็นแต่พวกอ้วนลงพุง ไม่ก็แก่หลงๆ ลืมๆ” น้ำนวลพยักหน้าเข้าใจ แล้ว เอ่ยต่อ “ยังไงฝากด้วย หมู่นี่ทั้งนักเรียน ทั้งครูใจคอไม่ดีเลย นี่ก็ใกล้วันงาน หวังว่าคงไม่เกิดเหตุร้ายอีก อ่อ ถ้าไม่มีธุระแถวนี้ก็อย่ามาเดินเผ่นพ่าน โน่นด้านหลังโรงเรียนพวกคุณควรไปตรวจสอบบ่อยๆ ตรงนั้นติดป่าชายเลน วัยรุ่นชอบขับรถมามั่วสุมกัน วันดีคืนดีก็ปืนเข้ามาข้างในโรงเรียนด้วย” น้ำนวลออกปากไล่
ณฤทธิ์ฉีกยิ้มกว้าง พร้อมโค้งศีรษะรับ พอเดินห่างคนเหล่านั้น เขาก็แจ้งความต้องการกับเยจี
“ช่วยตรวจสอบอย่างละเอียดทีว่าผู้ชายที่อยู่กับน้ำนวลเป็นใคร?”
ฝันรักถูกพาเข้าไปในห้องเก็บทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าไร้หน้าต่าง เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่หล่อนมิทราบ ครั้นรู้สึกตัวจมูกก็รับกลิ่นเหม็นอับ ดวงตาค่อยๆ ปรับรับแสงสว่างจากหลอดไฟนีออน หูแว่วคล้ายได้ยินเสียงณฤทธิ์ร้องเรียก
ยามนั้นหูฟังสีชมพูหวานของหล่อน ตกอยู่ในมือเรียวยาว อีกฝ่ายยื่นออกมาอวด แกล้งยั่วให้เข้าไปยื้อแย่ง พอหล่อนร้องขอ มันก็โยนลงพื้นก่อนจะใช้เท้ากระทืบจนพัง
ร่างตรงหน้าสวมเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่ง ด้านล่างเป็นกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน และรองเท้ากีฬา มันสวมหน้ากากยางสีขาวทับปิดบังใบหน้า หน้ากากปีศาจส่งร้อยยิ้มบิดเบี้ยวให้หล่อนขวัญผวา
“แก จะ จับฉันมาทำไม” หล่อนถามแล้วกวาดตามองรอบตัว ภายในห้องมีกล่องกระดาษเต็มไปหมด ใกล้มือหล่อนเป็นแฟ้มกระดาษเรียงกันเป็นแถว
“จับมาเล่นจ้ำจี้มั้ง” มันตอบอย่างยียวน แววตาวามวาวฉายออกมาจากหน้ากาก
“กะ แก!” ฝันรักหวีดกลับ
“ไหนบอกให้ชื่นใจสิ คุณมาทำไรอะไรที่นี่”
“ฉะ…ฉันเป็นแม่บ้านชื่อทุเรียน” หล่อนเล่นตามบทที่ณฤทธิ์เขียน ความลับของหน่วยแม็กซ์จะเปิดเผยให้ใครทราบไม่ได้
“
ฝันรักนึกถึงเครื่องมือป้องกันตัวที่ทีมแม็กซ์จัดเตรียมให้ คิดได้ดังนั้นก็ล้วงมือไปยังกางเกงที่ซ่อนสเปรย์พริกไทย ทว่าใจหายแวบ หล่อนคงสะเพร่าทำหล่น
“เฮ้…หาไอ้นี้อยู่หรือเปล่า” มันว่าพร้อมผายมือโชว์สิ่งที่หล่อนต้องการ สเปร์ยพริกไทย และมีดสั้นที่ซ่อนเอาไว้ในรองเท้าวางอยู่บนกล่องกระดาษ
“แกเอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตอนที่คุณหลับไง โดนทำอะไรไปบ้าง คงไม่รู้ตัว”
ฝันรักกอดตัวเองแน่น นึกรังเกียจพวกเล่นสกปรก
“ตอบมาเสียดีๆ ใครส่งคุณมา ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวโดนจับแก้ผ้าค้นทุกซอกทุกมุมอีกนะ” มันขู่
“ฉันไม่รู้ ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันเถอะ…ฉันอยากกลับบ้านไปหาลูก หะ หา…ผัว” หล่อนบอกเสียงสั่น ในหัวคิดถึงเรื่องเศร้าที่สุดในชีวิต เพื่อบีบน้ำตา
“เพ้อเจ้อ…” มันก้าวมาชิดหล่อน มือข้างหนึ่งถือมีดพกที่หล่อนซ่อนเอาไว้ในรองเท้า “พูดความจริงให้ไว!”
“ฉันไม่รู้ ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น และลูกฉันก็ยังเล็ก ผัวก็ขี้เหล้า อย่าทำอะไรฉันเลยฮื่อๆ” ฝันรักร้องไห้สมจริง น้ำหูตาไหลอาบหน้า
“อยากตายนักใช่ไหมมนุษย์ป้า! ได้! เดี๋ยวจัดให้” มันเงื้อมือที่ถือมีดเล่มเล็กขึ้น เตรียมจ้วงแท้งหล่อน หากในเสี้ยววินาทีนั้นหญิงสาวสะกิดใจคำพูดล้อเลียน ‘มนุษย์ป้า’
“แก! คิดว่าสวมหน้ากากโง่ๆ แล้วจะหลอกฉันได้เหรอ” ฝันรักว่าพร้อมยืดตัวขึ้น ดวงตากลมโตจ้องอีกฝ่ายอย่างท้ารบ มือมีดได้ยินเข้าก็ชะงักข้าง พอสบโอกาสหล่อนรีบคว้าแฟ้มเอกสารฟาดใส่มือมัน
“เก่งแต่รังแกผู้หญิง คิดว่าฉันจะยอมตายง่ายๆ หรือ”
พอมีดในมืออีกฝ่ายล่วง ฝันรักไม่รอช้าตะผ่าหมากเข้ากล่องดวงใจมันทันที
“โอ๊ย จะฆ่ากันหรือไง มีดปลอมนะเจ้ ส่วนน้องชายผมนี่ของจริง!”
ฝันรักขมวดคิ้วมุ่น คุ้นน้ำเสียงนั้น “อีตั้ง เป็นแกใช่ไหม ตั้งปณิธาน อีเด็กปีศาจ!”
“เออ ก็ผมนะสิ เจ้บ้าไปแล้วเหรอ เตะเข้ามาได้ ถ้าผมสูญเสียความเป็นชายไป เจ้รับผิดชอบไหวไหม” เขาร้องครางและลงไปนอนดิ้นปัดไปมาบนพื้นห้อง
“ช่วยไม่ได้ ใครสั่งใครสอนให้มาเล่นแบบนี้ ไม่เตะซ้ำก็บุญแล้ว” ฝันรักก้าวไปดึงหน้ากากที่ปิดบังใบหน้าเขาออก ยามนั้นความคิดหมุนวนจับต้นชนปลายไม่ถูก เขาช่วยหล่อนให้พ้นจากสถานการณ์ยุ่งยากเมื่อครู่ แต่ยังวางใจไม่ได้ ฆาตกรยังลอยนวลอยู่ในโรงเรียน!
“ละ แล้วเธอมาอยู่นี่ได้ไง” ฝันรักซักอีกฝ่ายเสียงเข้ม
“ผมมาทำหน้าที่เหมือนเจ้ไง และไม่ต้องคิดว่าผมเป็นมือเชือดรุ่งทิวาหรอกนะ เรื่องชั่วๆ แบบนั้นไม่เคยอยู่ในหัวผม”
“พล่ามอะไรของเธอ ฉันไม่เข้าใจ” หญิงสาวส่ายศีรษะแรง จับจ้องเขาอย่างไม่เชื่อใจ ภาพสุดท้ายที่จำได้ ตั้งปณิธานปีนขึ้นไปยังห้องแดง!
ฝันรักขยับขาแว่นตา เตรียมจับภาพเขาให้ทีมงานบนรถตู้
“อ่อ ถ้าจะถ่ายรูปผมก็ขอให้มันหล่อๆ เหมือนตัวจริงนะ อย่าให้หัวขาด แขนขาด แบบนั้นหยามกันเกินไป”
คนสวมบทแม่บ้านอึ้งอีกรอบ
“เอ่อ พูดตรงๆ นะ ตอนนี้ฉันปวดอึหนักมาก” หล่อนหาทางออกให้ตนเอง ตั้งปณิธานอมยิ้มกับมุขตื้นๆ ของหล่อน “จะรีบหนีไปไหน คุยให้รู้เรื่องก่อนเจ้”
“ไม่มี๊ ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว อย่ามายุ่งกับฉัน ไป ไป๊ ถอยไปไกลๆ ตัวงี้เหม็นเหงื่อเชียว” เสียงหล่อนสั่นผิดวิสัย และการหลบหน้าหลบตาเขายิ่งส่อพิรุธ
“ลงเรือลำเดียวกันแท้ๆ อย่าทำเป็นคนอื่นคนไกลเลย ที่นี่ไม่ใช่นิทรารมย์อพาร์ตเม้นทซักหน่อย เจ้ไม่มีสิทธิบงการผม”
ฝันรักคิดทบทวนความทรงจำก่อนหน้า หล่อนจำได้ว่ามีคนเล่นบาสเกตบอลอยู่ชั้นสอง ซึ่งก็คือตั้งปณิธาน แสดงว่าทั้งหมดถูกเตรียมการไว้
“มีคนส่งนายมาป่วนฉันใช่ไหม”
“ก็ทำนองนั้น แต่ผิดกันที่ผมทำผ่านการทดสอบฉลุย แต่เจ้นะซีทำงานพลาดตั้งแต่วันแรกถ้าไม่ได้ผมช่วย ป่านนี้คงถูกน้ำนวลจับมัดไว้หน้าเสาธง แล้วให้เด็กๆ ปาหินใส่จนตายอนาถ”
ฝันรักมองตั้งปณิธานอย่างพินิจ หล่อนเชื่อคำพูดเขาได้แค่ไหน
“โอเคๆ ทำหน้างงต่อไปเถอะ เสร็จธุระผมแล้ว ต้องรีบกลับไปรายงานตัว ส่วนเจ้ก็พยายามเอาตัวรอดให้ได้แล้วกัน โรงเรียนนี้ มันมีแต่คนพิลึก” เอ่ยจบก็เขาหมุนตัวเปิดประตูห้องและก้าวจากไป