เรากับสามีคบกันมา 5 ปี มีลูกชายอายุ 2 ขวบครึ่งด้วยกัน 1 คน ตลอดระยะเวลาที่เราคบกันมาเราทั้งคู่ต้องพยายามปรับเปลี่ยนนิสัยของตัวเองให้เข้ากัน นิสัยแบบไหนที่อีกฝ่ายไม่ชอบก็เลิกทำซะ 1-3ปีแรกๆเราก็มีทะเลาะกันบ้าง แต่เราก็แก้ปัญาด้วยการนั่งคุยกัน จนมาปีที่4จนถึงปัจจุบัน เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น จนเราเองคิดว่าเราควรที่จะหยุดได้แล้ว เพราะเราเหนื่อยมากๆ จนวันนึงเราคิดว่า ถ้าวันนึงเราเก็บกระเป๋าเอาลูกหนีไป จะเปลี่ยนเบอร์ เปลี่ยนไลน์ คือตัดช่องทางไม่ให้สามารถติดต่อเราได้เลยมันคงจะดี
      ความคิดเรานะคือ ทุกวันนี้สามีไม่เคยว่าเมียกับลูกสำคัญเขาสักเท่าไร เขาคงคิดว่าถึงยังไงเมียกับลูกก็อยู่บ้าน เขาถึงไม่ได้ให้ความสำคัญกับเมียและลูกเท่าที่ควรจะเป็น แต่เขาดันไปโฟกัสที่บุคคลอื่น เช่น เพื่อน รุ่นพี่ที่ทำงานซะส่วนใหญ่ ถ้าบุคคลเหล่านี้เดือดร้อนมาเขาจะรีบเข้าไปช่วยทันที แต่กับตรงกันข้ามกับที่ทำกับเรา เราขอความช่วยเหลืออะไรไปสิ่งที่ได้กับมาคือการช่วยเหลือตัวเอง
      จนบางครั้งเราพูดมันออกไปว่า"พอคุณป่วย พอคุณหิวข้าว เสื้อผ้าไม่มีใส่ พอคุณทุกข์ใครคอยอยู่ข้างคุณเสมอ พอคุณเดือดร้อนขอความช่วยเหลือไหนมีใครหน้าไหนบ้างที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยคุณบ้าง หนีหายเงียบกันไปหมด"
      เราเลยคิดว่า ถ้าเราไปจากชีวิตของเขาซะมันน่าจะดีกว่า เพราะในเมื่อเขาไม่เห็นคุณค่าของเรา ว่าเราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา มีลูกด้วยกัน จนกลายเป็นครอบครัว แต่เขากับไม่เคยมองเห็น ดังนั้น เราเลยคิดที่จะเก็บกระเป๋าและพาลูกหนีไปให้พ้นๆ ไม่ต้องติดต่อ เอกสารทุกอย่างที่เกี่ยวกับลูกเราจะเอาไปทุกฉบับ คือคิดถึงขั้นว่าเราอย่าเจอกันอีกเลย เราสามารถเป็นทั้งแม่และพ่อให้กับลูกได้เพราะตั้งแต่เราท้องจนคลอดเราก็อยู่กับลูก 2 คน ลูกจะป่วยหนักแค่ไหนคนที่อยู่กับลูกคือเรา เหมือนเรามีกันแค่ 2 คน ดูแลกัน ลูกป่วยเราดูแลลูกจนหาย พอเราป่วยแต่กับไม่มีใครมาดูแล แต่ยังต้องกัดฟันเลี้ยงลูกทั้งๆที่ตัวเองก็แทบจะไม่ไหว
      
     เพื่อนๆคิดว่าเราควรจะหนีไปดีไหม หรืออยู่ต่อไปเพื่อลูก