........เรากับสามีคบกันมา12ปีค่ะ แต่งงานกันมาได้1ปีครึ่ง แฟนอายุ31 เรา28 ก่อนแต่งเราก็สองจิตสองใจนะค่ะว่าจะแต่งดีไหมเพราะยังไม่มั่นใจในตัวแฟนเท่าไร แต่ก่อนแต่งเราก็นอนบ้านแฟนทุกวันเพราะบ้านใกล้กันเดินไปมาได้ เลยไปๆมาๆ2บ้าน แต่ที่ต้องแต่งเพราะบ้านเราเป็นอิสลามค่ะแฟนเป็นพุทธ ต้องทำให้ถูกหลักศาสนาห้ามอยู่กินกันก่อนแต่ง พ่อเราปล่อยมานานเกินไป แล้วถ้าไม่แต่งก็คงต้องเลิกคบกันค่ะไม่งั้นพ่อแม่เราจะบาปหนัก พอตัดสินใจแต่งงานเราก็ยังใช้ชีวิตปกตินะค่ะไม่ได้ย้ายมาอยู่กับแฟนเลยก็ยังคงไปๆมาๆเพราะเราเบื่อครอบครัวแฟนมากอยู่แล้วเครียดค่ะ ความอดทนเราน้อยด้วยเลยไม่เอาชีวิตไปฝากไว้กับบ้านนี้ดีกว่า แฮะๆ
เริ่มเรื่องเลยนะค่ะ.....แฟนเราเป็นลูกชายคนโตค่ะรับราชการ. หลังจากพ่อแฟนเสียภาระทุกอย่างเลยตกมาอยู่กับแฟนเรา (พ่อแฟนเสียก่อนที่เราจะแต่งงานประมาณครึ่งปีค่ะ) แฟนเรามีน้องชายอายุเท่าเรา แต่พึ่งพาไม่ได้เลยค่ะเข้าออกเรือนจำเป็นว่าเล่น แฟนมีน้องสาวอีก1คน เป็นโรคซึมเศร้า แต่นางไม่มีอาการซึมเศร้าใดๆค่ะที่เราเห็น มีแต่เอาแต่ใจถ้าไม่ได้ดั่งใจก็จะอาละวาด (จะอาละวาดแต่กับคนในบ้านค่ะ อยู่นอกบ้านจะเหมือนคนดีคิดเป็น) ใช้เงินเก่งงานการไม่ทำ แถมมีลูกอีก1คนอายุ1ขวบครึ่ง หน้าตาน่ารักค่ะคนรอบข้างเอ็นดูเพราะสงสารด้วยที่มีแม่เป็นโรคแบบนี้ ส่วนสามีน้องไม่รับผิดชอบค่ะ คนที่เราเบื่อที่สุดก็คือน้องสาวแฟนนี่แหละค่ะ ทำตัวเป็นภาระมากๆลูกก็ไม่อยากเลี้ยง สงสารแม่แฟนค่ะแก่แล้วเลิกงานมาต้องมาเลี้ยงหลานดึกๆต้องตื่นมาชงนม ตี5ต้องตื่นไปทำงานอีกทุกวัน เอาเปรียบแม่มากๆค่ะ หาเงินใช้ไม่ได้แต่ใช้เงินเก่งมาก อยากได้อะไรก็หลอกขอตังแม่มาซื้อบางทีบอกจะเอาตังไปซื้อนมลูก แต่เข้าบ้านมาไม่มีนมลูกค่ะ มีแต่ของฟุ่มเฟือยของตัวเอง อยากได้มือถือ อยากกินของแพง อยากไปเที่ยว อยากทุกสิ่งค่ะ แม่กับแฟนเราก็ต้องจัดให้เพราะกลัวถ้าไม่ให้จะทำร้ายลูก เราเคยบอกแฟนไปว่าให้บอกน้องไปบ้างว่าถ้าอยากได้อะไรให้ไปทำงานหาเงินซื้อเอาเอง จะมาเป็นภาระพวกเราทำไมเราก็ลำบากนะ แฟนเราบอกแต่ว่า ก็พยายามบอกอยู่แต่น้องเค้าจะทำงานอะไรได้เป็นแบบนี้ เราเลยบอกแฟนว่าให้แกล้งบอกน้องไปเลยว่าไม่มีเงินจะให้หรอกให้ใช้เท่าที่มี แฟนเราก็เงียบ เหมือนเค้ารักครอบครัวมากอะค่ะ แต่ไม่หัดให้เดินด้วยขาของตัวเองกันบ้าง และไม่ได้จบแค่น้องค่ะ ยังๆ ยังมีน้าอีกคน น้าคนนี้ช่วยเหลือครอบครัวแฟนอยู่บ่อยๆค่ะเพราะเค้าไม่มีลูกและมีสามีต่างชาติ น้าชอบวุ่นวายกับชีวิตแฟนเรามากค่ะขนาดแต่งงานแล้วก็ยังวุ่นวายเจ้ากี้เจ้าการทุกอย่างโดยเฉพาะเรื่องเงิน ถ้าแฟนเรามีเงินน้าจะพยายามมาบ้านบ่อยมายืมเงิน มาพูดประมานว่าถ้ามีเงินอย่าใช้ฟุ่มเฟือยนะให้เก็บไว้บ้าง อย่าช่วยเหลือใครนอกจากแม่และน้า พูดจาข้ามหัวเราเลยค่ะ เราเลยไม่ชอบน้าเลยใช้คำว่าเกลียดเลยยังได้ แฟนเรากู้เงินมาก็เอาไปทุกครั้งบอกขอยืมไปหมุนทำธุรกิจก่อนแล้วจะคืนให้ รวมๆก็3แสนได้ค่ะ ตอนยืมครั้งล่าสุดบอกอีก5-6เดือนจะคืนให้ แต่เมื่อเดือนที่แล้วโทรมาบอกอีกปีกว่าจะคืนให้รอไปก่อน แฟนเราก็เฉยๆไม่ได้ว่าอะไร แต่ก่อนจะให้ยืมเราก็บอกแฟนแล้วว่าจะให้ยืมอีกหรอของเก่าก็ยังไม่คืน ให้ยืมอีกก็คงไม่ได้คืนหรอกหรือถ้าได้ก็คงไม่ครบและอีกนานกว่าจะได้ แฟนเราก็บอกน้าเอาไปทำธุรกิจเดี๋ยวเค้าก็มีเงินมาคืน อ้าว! ทำธุรกิจมันมีความแน่นอนหรอว่าทำแล้วจะไม่เจ๊ง เอาอะไรมายืนยัน แล้วถ้าเจ๊งไม่มีเงินคืนเราก็ต้องใช้หนี้ที่เค้าเอาไปเองหรอ เราเบื่อแฟนมากที่ยอมครอบครัวเค้าทุกอย่าง จนเราคิดว่าตัวเราเองเหมือนไม่ใช่เมียเค้าเลย ไม่มีสิทธ์อะไรสักอย่าง พูดอะไรก็ไม่ฟัง แถมปล่อยให้คนที่บ้านวุ่นวายกับชีวิตคู่เรา ห้องนอนแฟนเราก็ปล่อยให้หลานเข้ามาเล่นกินข้าวหกเลอะในห้อง ฉี่ใส่ที่นอนเราไม่ชอบอย่างมาก พอเราบอกแฟน แฟนก็ทำเหมือนเราเรื่องมาก จนเราขนของทุกอย่างของเรากลับบ้านหมด จะใช้อะไรก็เอามาเป็นวันๆ เหมือนเข้าค่ายอะค่ะ555 รู้สึกเหมือนคนอาศัยนอนบางทีก็เศร้า วันหยุดอยากนอนตื่นสายบ้างก็โทรเข้ามาปลุกกันถามตื่นรึยังช่วยเลี้ยงหลานหน่อย น้าก็โทรมาบ่อยยิ่งกว่าเมียอีกค่ะ หางานให้ทำตลอด เรารู้สึกว่าถ้าเราอยู่กับคนนี้ชีวิตเราต้องลำบากแน่ๆ ไม่มีความสุขเลย อยากมีลูกค่ะแต่ไม่กล้ามีกับผู้ชาย คนนี้เลยกลัวลูกลำบาก ไม่มีความสบายทั้งตัวและใจ ไม่มีเงินให้เราเลย ไม่มีเวลาให้ วันหยุดจะรับแต่จ๊อบ แต่ไม่ค่อยเห็นเงินค่ะ ใช้เงินเก่งพอเราถามว่าเอาเงินไปทำอะไรหมดก็จะบอกไม่ได้ ไม่ยอมรับความคิดเห็นเรา ไม่เข้าใจ อะไรเราสักอย่าง ข้อดีของเค้าคือเค้าใจดี มองโลกในแง่ดี ยิ้มง่าย เสมอต้นเสมอปลาย เราอยากเที่ยวไหนพาไป อยากกินอะไรพาไป แต่เราขี้เกรงใจค่ะไม่ค่อยขออะไรแฟนเท่าไร ไม่อยากให้เค้าลำบาก คนที่บ้านเค้าก็วุ่นวายมามากพอแล้ว เค้าเป็นคนดีค่ะ เป็นลูกที่ดี แต่ไม่ได้เป็นสามีที่ดีเลยในสายตาเรา หัวอ่อน ไม่เด็ดขาดอะไรสักอย่าง น้องสาวเค้ายังไม่เกรงใจเค้าเลยค่ะ เราอยากเลิกกับเค้าทุกวันคิดอยู่ตลอดแต่ก็ไม่กล้าทิ้งเค้า กลัวเราจะทำใจไม่ได้ เห็นหน้าเค้าแล้วก็สงสาร อีกอย่างเรามีอาการคล้ายโรคแพนิคค่ะ จะชอบกลัวโดยไม่มีสาเหตุ จะกลัวเวลาที่แฟนไม่อยู่ เคยมีอาการ1ครั้งเมื่อประมาณ10ปีก่อน เวลามีอาการจะตัวสั่นมือสั่น กระวนกระวาย คิดว่าตัวเองกำลังจะตาย ร้องไห้ฟูมฟาย หลังจากนั้นมาจะกังวลตลอดกลัวว่าจะมีอาการขึ้นมาอีก เลยขาดแฟนไม่ค่อยได้ คิดว่าเร็วๆนี้จะไปหาหมอค่ะ ตอนนี้เราตัดสินใจกับชีวิตตัวเองไม่ได้ว่าจะเลิกกับแฟนดีมั้ย เรารักแฟนมากนะค่ะแต่อยู่กับแฟนทุกวันนี้ไม่ค่อยมีความสุขเลย จะรู้สึกสบายใจก็ต่อเมื่อที่บ้านเค้าหลับกันแล้วไม่มีคนมาวุ่นวายและได้ไปไหนกัน2คนตอนกลางคืนแค่นั้นจริงๆ บางช่วงเครียดๆจะนอนไม่หลับเลยค่ะ หลับๆตื่นๆเหมือนแปลกที่ เราเป็นคนเครียดง่ายด้วยเลยยิ่งไปกันใหญ่ บางทีก็คิดนะค่ะว่าตัวเราเองนิสัยไม่ดีหรือคิดมากไปกับครอบครัวเค้ารึเปล่า แฟนเราถึงไม่ได้อยู่ข้างเราไม่ช่วยเราแก้ปัญหา เข้าข้างแต่ที่บ้าน เคยพยายามเปิดใจมองคนที่บ้านเค้าอย่างเป็นมิตร แต่ก็ยังเป็นมิตรไม่ลงอยู่ดีค่ะ เราควรทำยังไงดีค่ะ.....
ช่วยตัดสินใจหน่อยค่ะ ถ้าเราทิ้งสามีผู้อ่อนแอเราจะผิดมากไหม
เริ่มเรื่องเลยนะค่ะ.....แฟนเราเป็นลูกชายคนโตค่ะรับราชการ. หลังจากพ่อแฟนเสียภาระทุกอย่างเลยตกมาอยู่กับแฟนเรา (พ่อแฟนเสียก่อนที่เราจะแต่งงานประมาณครึ่งปีค่ะ) แฟนเรามีน้องชายอายุเท่าเรา แต่พึ่งพาไม่ได้เลยค่ะเข้าออกเรือนจำเป็นว่าเล่น แฟนมีน้องสาวอีก1คน เป็นโรคซึมเศร้า แต่นางไม่มีอาการซึมเศร้าใดๆค่ะที่เราเห็น มีแต่เอาแต่ใจถ้าไม่ได้ดั่งใจก็จะอาละวาด (จะอาละวาดแต่กับคนในบ้านค่ะ อยู่นอกบ้านจะเหมือนคนดีคิดเป็น) ใช้เงินเก่งงานการไม่ทำ แถมมีลูกอีก1คนอายุ1ขวบครึ่ง หน้าตาน่ารักค่ะคนรอบข้างเอ็นดูเพราะสงสารด้วยที่มีแม่เป็นโรคแบบนี้ ส่วนสามีน้องไม่รับผิดชอบค่ะ คนที่เราเบื่อที่สุดก็คือน้องสาวแฟนนี่แหละค่ะ ทำตัวเป็นภาระมากๆลูกก็ไม่อยากเลี้ยง สงสารแม่แฟนค่ะแก่แล้วเลิกงานมาต้องมาเลี้ยงหลานดึกๆต้องตื่นมาชงนม ตี5ต้องตื่นไปทำงานอีกทุกวัน เอาเปรียบแม่มากๆค่ะ หาเงินใช้ไม่ได้แต่ใช้เงินเก่งมาก อยากได้อะไรก็หลอกขอตังแม่มาซื้อบางทีบอกจะเอาตังไปซื้อนมลูก แต่เข้าบ้านมาไม่มีนมลูกค่ะ มีแต่ของฟุ่มเฟือยของตัวเอง อยากได้มือถือ อยากกินของแพง อยากไปเที่ยว อยากทุกสิ่งค่ะ แม่กับแฟนเราก็ต้องจัดให้เพราะกลัวถ้าไม่ให้จะทำร้ายลูก เราเคยบอกแฟนไปว่าให้บอกน้องไปบ้างว่าถ้าอยากได้อะไรให้ไปทำงานหาเงินซื้อเอาเอง จะมาเป็นภาระพวกเราทำไมเราก็ลำบากนะ แฟนเราบอกแต่ว่า ก็พยายามบอกอยู่แต่น้องเค้าจะทำงานอะไรได้เป็นแบบนี้ เราเลยบอกแฟนว่าให้แกล้งบอกน้องไปเลยว่าไม่มีเงินจะให้หรอกให้ใช้เท่าที่มี แฟนเราก็เงียบ เหมือนเค้ารักครอบครัวมากอะค่ะ แต่ไม่หัดให้เดินด้วยขาของตัวเองกันบ้าง และไม่ได้จบแค่น้องค่ะ ยังๆ ยังมีน้าอีกคน น้าคนนี้ช่วยเหลือครอบครัวแฟนอยู่บ่อยๆค่ะเพราะเค้าไม่มีลูกและมีสามีต่างชาติ น้าชอบวุ่นวายกับชีวิตแฟนเรามากค่ะขนาดแต่งงานแล้วก็ยังวุ่นวายเจ้ากี้เจ้าการทุกอย่างโดยเฉพาะเรื่องเงิน ถ้าแฟนเรามีเงินน้าจะพยายามมาบ้านบ่อยมายืมเงิน มาพูดประมานว่าถ้ามีเงินอย่าใช้ฟุ่มเฟือยนะให้เก็บไว้บ้าง อย่าช่วยเหลือใครนอกจากแม่และน้า พูดจาข้ามหัวเราเลยค่ะ เราเลยไม่ชอบน้าเลยใช้คำว่าเกลียดเลยยังได้ แฟนเรากู้เงินมาก็เอาไปทุกครั้งบอกขอยืมไปหมุนทำธุรกิจก่อนแล้วจะคืนให้ รวมๆก็3แสนได้ค่ะ ตอนยืมครั้งล่าสุดบอกอีก5-6เดือนจะคืนให้ แต่เมื่อเดือนที่แล้วโทรมาบอกอีกปีกว่าจะคืนให้รอไปก่อน แฟนเราก็เฉยๆไม่ได้ว่าอะไร แต่ก่อนจะให้ยืมเราก็บอกแฟนแล้วว่าจะให้ยืมอีกหรอของเก่าก็ยังไม่คืน ให้ยืมอีกก็คงไม่ได้คืนหรอกหรือถ้าได้ก็คงไม่ครบและอีกนานกว่าจะได้ แฟนเราก็บอกน้าเอาไปทำธุรกิจเดี๋ยวเค้าก็มีเงินมาคืน อ้าว! ทำธุรกิจมันมีความแน่นอนหรอว่าทำแล้วจะไม่เจ๊ง เอาอะไรมายืนยัน แล้วถ้าเจ๊งไม่มีเงินคืนเราก็ต้องใช้หนี้ที่เค้าเอาไปเองหรอ เราเบื่อแฟนมากที่ยอมครอบครัวเค้าทุกอย่าง จนเราคิดว่าตัวเราเองเหมือนไม่ใช่เมียเค้าเลย ไม่มีสิทธ์อะไรสักอย่าง พูดอะไรก็ไม่ฟัง แถมปล่อยให้คนที่บ้านวุ่นวายกับชีวิตคู่เรา ห้องนอนแฟนเราก็ปล่อยให้หลานเข้ามาเล่นกินข้าวหกเลอะในห้อง ฉี่ใส่ที่นอนเราไม่ชอบอย่างมาก พอเราบอกแฟน แฟนก็ทำเหมือนเราเรื่องมาก จนเราขนของทุกอย่างของเรากลับบ้านหมด จะใช้อะไรก็เอามาเป็นวันๆ เหมือนเข้าค่ายอะค่ะ555 รู้สึกเหมือนคนอาศัยนอนบางทีก็เศร้า วันหยุดอยากนอนตื่นสายบ้างก็โทรเข้ามาปลุกกันถามตื่นรึยังช่วยเลี้ยงหลานหน่อย น้าก็โทรมาบ่อยยิ่งกว่าเมียอีกค่ะ หางานให้ทำตลอด เรารู้สึกว่าถ้าเราอยู่กับคนนี้ชีวิตเราต้องลำบากแน่ๆ ไม่มีความสุขเลย อยากมีลูกค่ะแต่ไม่กล้ามีกับผู้ชาย คนนี้เลยกลัวลูกลำบาก ไม่มีความสบายทั้งตัวและใจ ไม่มีเงินให้เราเลย ไม่มีเวลาให้ วันหยุดจะรับแต่จ๊อบ แต่ไม่ค่อยเห็นเงินค่ะ ใช้เงินเก่งพอเราถามว่าเอาเงินไปทำอะไรหมดก็จะบอกไม่ได้ ไม่ยอมรับความคิดเห็นเรา ไม่เข้าใจ อะไรเราสักอย่าง ข้อดีของเค้าคือเค้าใจดี มองโลกในแง่ดี ยิ้มง่าย เสมอต้นเสมอปลาย เราอยากเที่ยวไหนพาไป อยากกินอะไรพาไป แต่เราขี้เกรงใจค่ะไม่ค่อยขออะไรแฟนเท่าไร ไม่อยากให้เค้าลำบาก คนที่บ้านเค้าก็วุ่นวายมามากพอแล้ว เค้าเป็นคนดีค่ะ เป็นลูกที่ดี แต่ไม่ได้เป็นสามีที่ดีเลยในสายตาเรา หัวอ่อน ไม่เด็ดขาดอะไรสักอย่าง น้องสาวเค้ายังไม่เกรงใจเค้าเลยค่ะ เราอยากเลิกกับเค้าทุกวันคิดอยู่ตลอดแต่ก็ไม่กล้าทิ้งเค้า กลัวเราจะทำใจไม่ได้ เห็นหน้าเค้าแล้วก็สงสาร อีกอย่างเรามีอาการคล้ายโรคแพนิคค่ะ จะชอบกลัวโดยไม่มีสาเหตุ จะกลัวเวลาที่แฟนไม่อยู่ เคยมีอาการ1ครั้งเมื่อประมาณ10ปีก่อน เวลามีอาการจะตัวสั่นมือสั่น กระวนกระวาย คิดว่าตัวเองกำลังจะตาย ร้องไห้ฟูมฟาย หลังจากนั้นมาจะกังวลตลอดกลัวว่าจะมีอาการขึ้นมาอีก เลยขาดแฟนไม่ค่อยได้ คิดว่าเร็วๆนี้จะไปหาหมอค่ะ ตอนนี้เราตัดสินใจกับชีวิตตัวเองไม่ได้ว่าจะเลิกกับแฟนดีมั้ย เรารักแฟนมากนะค่ะแต่อยู่กับแฟนทุกวันนี้ไม่ค่อยมีความสุขเลย จะรู้สึกสบายใจก็ต่อเมื่อที่บ้านเค้าหลับกันแล้วไม่มีคนมาวุ่นวายและได้ไปไหนกัน2คนตอนกลางคืนแค่นั้นจริงๆ บางช่วงเครียดๆจะนอนไม่หลับเลยค่ะ หลับๆตื่นๆเหมือนแปลกที่ เราเป็นคนเครียดง่ายด้วยเลยยิ่งไปกันใหญ่ บางทีก็คิดนะค่ะว่าตัวเราเองนิสัยไม่ดีหรือคิดมากไปกับครอบครัวเค้ารึเปล่า แฟนเราถึงไม่ได้อยู่ข้างเราไม่ช่วยเราแก้ปัญหา เข้าข้างแต่ที่บ้าน เคยพยายามเปิดใจมองคนที่บ้านเค้าอย่างเป็นมิตร แต่ก็ยังเป็นมิตรไม่ลงอยู่ดีค่ะ เราควรทำยังไงดีค่ะ.....