เราทำงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ด้วยความรู้สึกที่ว่าตำแหน่งเราเล็ก ๆ เป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราว เรามักจะมีความรู้สึกเหมือนถูกเหยียดนิด ๆ
งานของเราเป็นพวกทำงานจับฉ่ายอ่ะ คือไม่มีตำแหน่งที่แน่นอน แต่บางครั้วสายตาของพวกที่เป็นพยาบาล (เฉพาะบางคนนะ) จะต้องคอยพูดจาเหน็บแนมเรา ตัวอย่างเช่น ถ้าเราทำงานไม่ทัน แล้วมาทำวันหยุด เราก้อได้โอทีด้วย ก็จะถูกถามว่าวันนี้มาทำไม ซึ่งเราก็ตอบไปว่าเราทำงานไม่ทัน ก็เลยมาทำวันหยุดต่อ ไม่ได้หยุดพักเลยพี่ ซึ่งเราก้อพูดดี ๆ นะ แต่เค้าพูดกลับมาว่าทำตัวแลน่าสงสารเนอะ ทำไมไม่รู้จักทำให้เสร็จในเวลา ทำไมจะต้องมาขึ้นโอทีทำงานด้วย เหนื่อยใจเนอะ บางครั้งเราก้อไม่ได้อยากจะมาทำงานหรอกนะ เราก็อยากจะเลี้ยงลูกอยู่บ้านมากกว่าป่ะ งานเครียด เงินเดือนน้อย แต่เรียนมาน้อย ต้องทนทำกันไปเรื่อย ๆ
#เราทำงานเกี่ยวกับเอกสาร ไม่ได้เกี่ยวกับคนไข้ การจะเก็บเอกสารให้มันสมบูรณ์มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ แล้วบางครั้งเราก๊ช่วยงานคนอื่นด้วย เพราะเราคิดว่ามันเป็นองค์การเดียวกัน ช่วย ๆ กันทำไปเรื่อย ๆ มันก็เสร็จ แต่มันก้อมีบางครั้งที่มันไม่ทัน ยิ่งช่วงวันหยุดยาวเราก็ยิ่งอยากจะเคลียงานให้มันเสร็จเพราะมันไม่มีอย่างอื่นมารบกวน ทำงานได้เยอะกว่าวันธรรมดาป่ะ ไม่ต้องคอยรับโทรศัพท์ ไม่ต้องคอยวิ่งขึ้นวิ่งลงเบิกของให้คนโน้นคนนี้  เพราะเราด้อยกว่าเราจึงถูกเหยียดอย่างนี้