ทุกๆครั้งที่เราขับรถ เราจะคุยกับรถเราตลอด
แหย่ๆ แบบ หิวมั๊ยคะ อาบน้ำมั๊ย วันนี้คิดถึงจัง บลา บลา บลา สารทุกข์สุขดิบไป ...

ตอนแรกเราคิดว่า อาการไม่หนัก

จนวันนึงรถเราประสบอุบัติเหตุเข้าอู่หลายวัน
เราไปหาทุกข์วัน .... น้ำตาเราคลอเลย

อารมณ์แบบมาเยี่ยมลูก แต่ไม่สามารถอยู่ด้วยได้
ต้องปล่อยลูกไว้ตามลำพังกับใครที่เค้าไม่รู้จัก
เหมือนเค้ายังเด็กสุดในนั้น แรกๆคงไม่มีใครคุยด้วย คงจะเหงา ต่างก็ไม่รู้จักกัน
ยิ่งวินาทีที่ต้องกลับ เราลูบรถ เหมือนเราทอดทิ้งเค้าเลย เหมือนเค้าตอบโต้ ว่าอยากให้อยู่ด้วยกันก่อน
เราเห็นเค้าตากแดด เราสงสาร เราเห็นตากฝน เราก็สงสาร

วันนี้เค้ามาเจ็บตัวเพราะมีคนอื่นมาทำร้ายเค้า เสียใจ

อาจเป็นเพราะเป็นรถที่เราซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงเราเอง เป็นเพราะเค้าอยู่กับเรามานานไม่เคยเกเร ไม่เคยงอแง อยู่ด้วยกันตลอด ผูกพันธ์มาก

นี่รอเวลารับเค้ากลับบ้านมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม อยากให้เค้าหายเป็นปกติ ไม่มีอาการแทรกซ้อน

แม่เราบอก ลูกเค้าอาการหนักแล้ว ให้ปรึกษาจิตแพทย์บ้าง .. เราเลยสงสัย มีใครเป็นแบบเรามั๊ย


แต่เรามีรุ่นพี่คนหนึ่ง เราคุยกันถูกคอมาก เค้าก็เป็น
แต่รถเค้าเป็นคุณ ปู่ เค้าก็คุยกับปู่ เหมือนปู่มีชีวิต ดูแลปู่อย่างดีเลย

อย่างน้อยถ้าเราต้องเข้ารพ.เพราะบ้า เราอาจมีพี่เค้าเป็นเพื่อน