ซันพยายามเดินไปหน้าห้องเรียนที่เชน คิมและรอนเรียนอยู่เพื่อที่จะส่งสัญญาณให้พวกนั้นรู้ว่าเขาต้องการเพื่อน

ชายวัยกลางคนๆนั้นใจเย็นมาก เขาเดินตามซันไปตลอดเวลาถึงแม้ว่าต้องเดินไปถึงสามตึกก็ตาม

ห้องเรียนที่รอนเรียนอยู่ ครูเข้มงวดมาก ซันต้องหลอกว่าจะพารอนไปหาฝ่ายปกครอง ครูถึงยอมปล่อยให้รอนออกมา

พอทุกคนพร้อม ซันก็พาทุกคนเข้าไปในโฟตอน รวมทั้งชายวันกลางคนๆนั้นด้วย

พอทุกคนอยู่ในโฟตอน เชนเป็นคนแรกที่ถามขึ้น “ลุงคนนี้คือใครวะ”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน” ซันตอบออกไป

ชายวัยกลางคนเห็นทุกคนสงสัยในตัวเขา เขาจึงเริ่มพูดขึ้น

“สวัสดีนะหลานชายทุกคน ผมคือโยชิ นักธุรกิจญี่ปุ่นที่มาทำงานในไทยนานแล้ว ผมมาที่นี่เพื่อจะบอกทุกคนว่าตั้งแต่เดือนหน้าเป็นต้นไป ผมจะเป็นคนให้เงินเดือนหลานชายทุกคน”

ทุกคนเบิกตาโพลง มีแต่คิมที่ถามขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เงินเดือนอะไรครับ”

“ก็” โยชิหยุดเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“เงินเดือนที่พวกหลานทำภารกิจให้กับนิวตรอนไง”

ทุกคนตกใจกันมาก หันหน้ามองกันแบบงงๆ ซันหันมาถามโยชิว่า
“คุณรู้จักนิวตรอนได้ยังไงครับ”
“เออะ โจชัวมาหาผม”

ซันรีบถามต่อ “เขามาหาลุงตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”

โยชินิ่งไปนิดก่อนจะตอบว่า
“ประมาณ ... สามเดือนที่แล้ว”

ทุกคนหน้าซีดมาก แต่ซันหน้าซีดมากที่สุด เขารู้อยู่เต็มอกว่านิวตรอนเพิ่งเผยแสดงกับเขาได้ไม่นาน แต่ทำไมโจชัวถึงได้ไปติดต่อกับลุงโยชิเกี่ยวกับเรื่องของพวกเขาก่อนเวลาได้นานขนาดนั้น
“มีเพียงเหตุผลเดียว” คิมพูดขึ้น

เชนหันไปถาม “เหตุผลอะไรของ ม. วะ”
“เวลาที่นิวตรอนไม่ได้เรียงลำดับเหมือนกับเวลาในโลกของเรา”

โยชิขัดขึ้น
“ก่อนพวกหลานชายจะคุยอะไรกันต่อไป ผมขอแจ้งก่อนนะครับว่า ผมจะให้เงินเดือนหลานชายทุกคนเท่ากันทั้ง ... เออ ทั้ง 5 คน เอ แล้วหายไปไหนคนนึงอ่ะครับ”

“จำผิดรึเปล่าครับ พวกเรามีกันแค่ 4 คน” ซันรีบตอบโยชิไป

“จำไม่ผิดหรอกครับ โจชัวย้ำกับผมว่ากลุ่มโฟตอนนี้มีสมาชิก 5 คน สมาชิกคนสุดท้ายเป็นผู้หญิง”

คิมรีบพูดออกไป “แต่กลุ่มเรายังไม่มีสมาชิกผู้หญิงนะครับ”

ขณะที่ในโฟตอนตกอยู่ในความเงียบ รอนก็ได้ทำลายความเงียบขึ้นมา
“พวกเราจะได้เงินเดือนคนละเท่าไหร่ครับ”

“ผมจะให้คนละ 30,000 บาทต่อเดือนครับ และยังสามารถเบิกเพิ่มพิเศษได้อีก เช่น ค่ารถ ค่าเดินทาง ค่าใช้จ่ายเพื่อการพักผ่อน ค่าเดินทางไปต่างประเทศ เบี้ยประชุมและค่าใช้จ่ายต่างๆตามแต่ผมเห็นสมควร”

คิมกับรอนถึงกับตาเหลือก ส่วนเชนกับซันยังคุมสติไว้ได้ เชนถามขึ้น

“ลุงทำแบบนี้ทำไมครับ”

“นิวตรอนมีบุญคุณกับผม ผมต้องตอบแทนคุณเขา”

ซันสงสัย “บุญคุณแบบไหนกันครับ”

“เออ มีอยู่วันหนึ่ง ผมตั้งใจขับรถฝ่าไฟแดง วันนั้นผมรีบมาก ลูกสาวผมป่วย ผมอยากกลับให้ถึงบ้านเร็วๆจะได้พาเธอไปโรงพยาบาล ทำให้ผมไม่เห็นสิบล้อที่กำลังแล่นมาด้วยความเร็ว ตอนนั้นผมหันไป ไฟหน้ารถของสิบล้อจ้ามาก ตอนนั้นผมคิดว่าผมต้องตายแน่ๆ

พอลืมตาขึ้น ผมก็พบว่ารถของผมได้ถูกย้ายมาอีกที่หนึ่ง ผมไม่ได้อยู่กลางสี่แยกแล้ว ผมได้มาอยู่ริมถนน ตอนผมได้สติ ผมก้มหน้าร้องไห้กับพวงมาลัย ปากก็พร่ำบ่นขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ได้ช่วยผมครั้งนี้ ไม่นานนัก ก็มีคนมาที่ประตูรถ พอผมเงยหน้ามองเขา มันทำให้ผมรู้เองได้ทันทีว่าเขานี่แหละที่ช่วยผม เขาแนะนำตัวว่าชื่อโจชัว มาจากนิวตรอน

ตอนนั้นผมไม่สนใจหรอกว่าเขาจะมาจากไหน ผมขอบคุณเขา และอยากจะตอบแทนบุญคุณของเขา ผมเสนอเงินให้เขาหลายแสนบาท แต่เขาไม่เอา เขาบอกเพียงว่าถ้าอยากตอบแทนเขาจริงๆ เขาก็มีบางอย่างอยากให้ผมทำและนั่นก็คือสนับสนุนเงินทุนให้กับกลุ่มของหลานชาย เขาเป็นคนบอกผมเองว่าให้มาที่โรงเรียนแห่งนี้ วันนี้และถามหานักเรียนชื่อนี้”

โยชิส่งเศษกระดาษที่มีชื่อของซันให้ซันดู

คิมรำพึงออกมาว่า “เทเลพอร์ท”

โยชิยื่นนามบัตรให้ซัน “นี่นะหลานชาย นามบัตรผม มีอะไร ติดต่อผมได้ทันที ผมต้องไปแล้ว ลูกน้องรอผมอยู่”

ซันรับนามบัตร ทุกคนล่ำลากัน คิมเอ่ยขึ้นว่า “เทเลพอร์ทไม่น่าเกิดขึ้นได้จริงๆ ในยูทูปก็มีแต่เรื่องเฟค”

ทุกคนนั่งคุยกันถึงเรื่องประหลาดนี้ เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง รอนขอซันไปเล่นเกม ซันก็อนุญาต แล้วเขาก็หันมาคุยกับคิมและเชนต่อ
“มีเรื่องน่าสงสัยเต็มไปหมด” เชนพูดขึ้น

ซันพูดต่อว่า “อย่างแรกก็เรื่องสมาชิกคนที่ 5 อย่างที่สองก็เรื่องเทเลพอร์ท”

เชนดูท่าจะสนเรื่องสมาชิกคนที่ 5 แต่ซันสนเรื่องเทเลพอร์ท เขาหันไปถามคิม

“ข้อมูลเรื่องเทเลพอร์ททั้งหมดที่นายเคยค้นเป็นไงบ้าง”

“อืม เท่าที่เคยค้น มันเฟค 100% เลยนะพี่”

ซันร้อนใจ “ค้นตอนนี้ให้หน่อยได้ไหม”

“ได้ครับพี่”คิมลุกไปค้นที่คอมข้างเครื่องที่รอนเล่มเกมอยู่

เชนหันมาคุยกับซัน

“แล้วเรื่องสมาชิกคนที่ 5 ล่ะ ม. คิดว่าไง”

“อืม ตอนนี้กูคิดอะไรไม่ออกหรอก กูสงสัยไปหมด แต่สิ่งที่กูสงสัย ตอนนี้ก็ยังไม่มีคำตอบในหัวกูเลย”

เชนกับซันได้แต่นั่งนิ่ง ต่างคนต่างคิด จนคิมเดินมาหา

“ผมเจอเบาะแสอย่างนึงเกี่ยวกับเทเลพอร์ท มันน่าจะจริงนะ เพราะไม่รู้ว่าเขาจะโกหกทำไม”

คิมเรียกทั้งคู่มาที่หน้าจอคอม

“เป็นกระทู้ในพันทิป ตั้งขึ้นเมื่อ 19 กรกฎา 57 แต่ความเห็นที่น่าสนใจคือความเห็นที่ 6 เข้ามาตอบเมื่อ 9 มิถุนา 59”

คิมชี้ให้เชนกับซันดู รอนไม่สนใจ เขายังคงเล่นเกมอย่างเมามัน

คิมเปิดกระทู้  http://ppantip.com/topic/32343683/comment7  ที่มีหัวข้อกระทู้ว่า “warb กับ Teleport แตกต่างกันอย่างไรครับ” แต่ที่คิมสนใจคือความเห็นที่ 6 ที่เขียนว่า

“เมื่อตอนเด็ก ประมาณ ป.2 ที่โรงเรียน ผมกำลังลงบันได แล้วเกิดสะดุดขาตัวเอง แล้วอยู่ชั้นบนสุดของบันไดประมาณ 12 ขั้น จากนั้นตัวก็พุ่งไปข้างหน้าแล้วตัวก็กำลังดิ่งหัวกำลังจะกระแทกชั้นบันได จากนั้นผมเลย หลับตา หลังจากนั้นก็ลืมตาอีกที่ตัวอยู่ที่ชั้นล่างสุดของบันไดแล้วยืนท่าตรงจับที่ตัวไม่มีอะไรบาดเจ็บเลย ตอนนั้น งง มากมันเกิดอะไรขึ้น หลังจากนั้นก็จำมาตลอดว่าเพราะอะไร ตอนนี้ผม 25 แล้ว มันเป็นเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่โรงเรียนคุ้มครองผมหรือเปล่า”

คิมพูดว่า “แต่ที่น่าสงสัยนะ ก็คือคนที่มาตอบคนต่อมา ชื่อว่าอุรุเวลาเสนานิคม เขามาตอบเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา”

ซันพยายามคิดตาม “วันนี้วันที่ 18 วันศุกร์ก็คือ 15 กรกฎา ก่อนที่ลุงโยชิจะมาหาเราไม่กี่วัน”

เชนพูดขึ้นบ้าง “อีกอย่าง โจชัวรู้ล่วงหน้าได้อย่างไรว่าวันนี้โรงเรียนเราสอนชดเชย ไมได้หยุดเหมือนโรงเรียนอื่น”

ซันพูดขึ้น “เรื่องแบบนี้ ถ้าจะถามจีโอดี เขาคงไม่ตอบอะไร เราคงต้องหาคำตอบเอาเองว่าอะไรมันคืออะไร”

คิมตอบว่า “คนที่ให้ข้อมูลแบบซื่อๆเรื่องเทเลพอร์ทก็มีแค่คนนี้คนเดียว เขาเป็นคนเดียวในพันทิปที่ให้ข้อมูลที่น่าจะจริง”

เชนเริ่มขนลุกเมื่อเขาเริ่มคิดอะไรแปลกๆ เชนไม่เคยบอกคนอื่นเลยว่าเขามีพลังจิตบางอย่าง

“เรื่องที่อุรุเวลาเสนานิคมเขียนไว้ว่า ‘น่าสนใจมากนะครับ’ ในความเห็นที่ 7 อ่ะ เขาไม่ได้เขียนตอบความเห็นที่ 6 หรอก”

ซันสงสัย “อ้าว แล้วเขาเขียนตอบใครวะ”

“คือ”

เชนตอบด้วยอาการขนลุก

“เท่าที่กูรู้ด้วยพลังจิตของกูนะ คือกูยังไม่เคยบอกพวก ม. ว่ากูมีพลังจิต เท่าที่กูรู้ด้วยญาณ ที่เขาเขียนว่า ‘น่าสนใจมากนะครับ’ มันหมายถึงว่าการที่พวกเราหาโพสของเขาเจอต่างหาก เขากำลังบอกใบ้ให้เราตามหาตัวเขา แต่กูไม่รู้เหตุผลว่าเพราะอะไร”

โปรดติดตามตอนต่อไป