ซันยืนรออยู่ตรงโรงรถเก่าของโรงเรียน รอนยืนอยู่ข้างๆและเริ่มงอแง

“ผมอยากจะเล่นเกมแล้วครับ”

ซันก้มลงไปมองหน้ารอน

“รออีกเดี๋ยวนะ พี่คิมกับพี่เชนกำลังมาแล้ว”

ซันเห็นว่ารอนยังไม่สบายใจ เขาจึงให้เงินรอนหนึ่งพันบาท

“อ่ะ ค่าเสียเวลาของนาย”

รอนยิ้มแก้มแทบปริ “ขอบคุณคร้าบ”

ซันละสายตาจากรอนแล้วมองตรงไปข้างหน้า เขาเห็นคิมกับเชนกำลังเดินมา มองไกลๆ คิมคล้ายปีเตอร์แพนมากๆ
เพียงแต่ผิวคล้ำไปนิด แต่เชน ดูจะหล่อเหลาไม่เบา หน้าตาออกแนวจีน-เกาหลี และผิวขาวมาก

เมื่อคิมพาเชนมายืนตรงกลาง เชนชิงพูดก่อนที่ซันจะพูด

“พวกเมิงพากูมาแถวนี้ทำไมวะ”

การใช้ภาษาแบบนี้ทำให้ซันรู้สึกว่าเขากับเชนน่าจะคุยกันรู้เรื่อง ซันตอบเชนไปว่า

“กูกำลังจะชวนเมิงเข้ากลุ่ม”

“กลุ่มไรวะ โรคจิตป่ะเนี่ย”

ซันคิดว่าต้องเผยความลับให้เชนอีกคน

“เมิงรอแปปนะ”

พูดจบ ซันเดินเอานิวตริโนวางไว้ในแต่ละมุมทั้งสี่มุม ผนังเริ่มก่อตัวเป็นห้อง เชนตื่นเต้นมากกับปรากฏการณ์ที่เห็น

“มัน ... เป็น ... ไป ... ได้ไงวะ”

ซันเล่าเรื่องทุกอย่างให้เชนฟังอย่างละเอียด เชนยังดูมีสีหน้าตกใจอยู่ แต่ก็พอจะพูดอะไรออกมาได้บ้าง

“แล้วเมิงต้องการอะไรจากกู”

“ไม่มีอะไรมากหรอก เราอยากได้คนเชี่ยวด้านประวัติศาสตร์และเหตุการณ์ปัจจุบันมาช่วยเราทำงาน”

เชนชะงักไปนิดก่อนจะตอบว่า “ได้สิ ไม่มีปัญหาหรอก”

การที่เชนตกปากรับคำอย่างง่ายดายทำให้ซันรู้สึกแปลกๆ เชนพูดต่อว่า

“เอาดิ งั้นเริ่มเลย เราเริ่มทำงานกัน”

ซันเล่าเหตุการณ์ที่อยากให้เชนวิเคราะห์แล้วถามเขาว่า

“เมิงว่าเรื่องอองซานซูจีกับการลงประชามติของอังกฤษมันเป็นการบอกใบ้อะไรหรือเปล่าวะ หรือว่ากูคิดไปเอง”

เชนใช้เวลาคิดนิดหนึ่งก่อนจะตอบว่า

“เป็นไปได้นะ ถ้าจะให้เดา เรื่องของอองซานซูจีน่าจะใบ้ถึงโลก M39 ผู้นำหญิงที่ M39 กำลังต้องตัดสินใจอะไรบางอย่าง”

ซันกำลังคิดตาม “แล้วเรื่องลงประชามติล่ะมันเกี่ยวไหม”

“ถ้าจะลากให้เกี่ยวอ่ะนะ น่าจะเป็นการลงประชามติที่ M41”

เชนกำลังคิดหนัก ซันถามต่อว่า “แล้วที่โน่นเขาจะลงมติเรื่องอะไรกัน”

เชนใช้ความคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบไปว่า

“ถ้าจะให้เดานะ น่าจะเป็นการลงมติว่าจะยกทัพไปถล่ม M39 กันเลยดีไหม”

ซันอึ้งกับทฤษฎีของเชน แต่มันก็พอเป็นไปได้

ซันพูดขึ้นมาว่า “มันอาจจะใช่”

ขณะที่ซันกับเชนกำลังวิเคราะห์กันหัวหมุน รอนกับคิมก็กำลังเล่นเกมกันอย่างเมามัน
รอนเองพบว่าเขาสามารถเพิ่มจำนวนคอมฯได้โดยการแก้สมการ จึงให้คิมเล่นเกมอีกเครื่อง
รอนคิดไปไกลว่าแสดงว่ามันต้องมีวิธีการเพิ่มเนื้อที่ในโฟตอน เพียงแต่เขายังไม่รู้ว่าจะทำได้อย่างไร

ซันชวนคิมกับรอนมาช่วยกันคิด คิมหัวเราะขึ้น

“หัวเราะไรวะ” ซันถามคิม เขาตอบว่า

“พี่ดูดิ พวกเราเหมือน F4 เลย”

คนที่เหลือต่างจ้องหน้าเขา ทำให้คิมต้องพูดออกไปว่า “เอาละครับ เรามาประชุมกันดีกว่า”

ทุกคนยังเงียบอยู่ เชนจึงทำลายความเงียบ

“เออ เมิงช่วยสรุปภารกิจหลักของกลุ่มเราหน่อยดิวะ”

ซันพยายามเรียบเรียง

“ภารกิจหลักก็คือป้องกันไม่ให้ผู้ก่อการร้ายทำลายนิวตรอนได้ ส่วนภารกิจรอง คิดว่าเราอาจจะต้องช่วย M39 ให้รอดพ้นเงื้อมมือของ M41”

เชนพูดขึ้นว่า “อืม กูว่าสอบโอเน็ตง่ายกว่าเป็นไหนๆ”

ทุกคนมองหน้าเชน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เชนจึงถามคำถามที่ซันก็ไม่เคยนึกมาก่อน

“แล้วเงินเดือนละ กูว่าพวกเราต้องมีเงินเดือนนะ”

ซันเริ่มเห็นคล้อยกับเชน ทุกภารกิจย่อมต้องมีค่าใช้จ่าย แล้วเขาจะหาเงินมาจากที่ไหน



ขณะที่ซันกำลังคิดเรื่องค่าใช้จ่าย ก็มีนักเรียนคนหนึ่งมาหาเขาถึงในห้องเรียน

“ฝ่ายปกครองให้นายไปหาที่ห้องปกครองตอนนี้เลย”

ซันรีบลุกและเดินไป ขณะเดิน เขาคิดในใจตลอดทางเลยว่ามีอะไรเกิดขึ้นเหรอเนี่ย

พอถึงห้องปกครอง อาจารย์สมชาย อาจารย์ฝ่ายปกครองยืนอยู่กับชายวัยกลางคนที่ซันเองก็ไม่รู้จัก

อาจารย์สมชายกล่าวว่า

“คุณพ่อมาหาแน่ะนายวิศรุต”

ซันคิดว่าอาจารย์สมชายคงเบลอเพราะผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พ่อของซันแน่ๆ

“ครูออกไปก่อนนะ พ่อลูกจะได้คุยกัน”

พออาจารย์สมชายเดินออกไปจากห้องปกครอง ซันรีบหันมาถามชายคนนั้นทันที

“คุณต้องการอะไร”

ชายคนนั้นยิ้มอย่างมีเมตตาก่อนจะตอบว่า

“ผมว่าเราไปคุยกันในโฟตอนดีกว่า”

โปรดติดตามตอนต่อไป