เรากำลังจะเป็นเเม่คนคะ อีก3เดือนก็คลอดเเล้ว ....เเต่ประเด็นคือ เราท้องจากการถูกคนที่รู้จักกันข่มขืน ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ มันปล้ำเรา ...เเย่ไปกว่านั้นเราท้อง!!!!! ตอนเราบอกผู้ชายว่าเราท้องมันไม่เชื่อว่าเป็นลูกมัน มันบังคับให้เราเอาออก เราเสียใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น
(สุดท้ายเราเลือกที่จะเก็บลูกไว้ เเละบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับที่บ้าน ที่บ้านก็ให้กำลังใจเเละอยากให้เก็บลูกไว้เช่นกัน) เราเลยตกลงกับผู้ชายว่ารอคลอดเเล้วตรวจdnaกัน ถ้าใช่มันจะรับผิดชอบลูก ไม่ต้องเกี่ยวข้องอะไรกับเรา เป็นเเค่พ่อของลูกเท่านั้น
ส่วนตัวผู้ชายมีเเฟนอยู่เเล้วเเต่ยังไม่เเต่งงานกัน หลังจากเกิดเรื่องเราได้ไม่นาน เเฟนเค้าก็ท้อง (แฟนเค้าไม่รู้เรื่องเรามาก่อน)
เเต่มาตอนนี้ เรารู้สึกสับสน รู้สึกสงสารลูกที่อยู่ในท้องขึ้นมาจับใจไม่รู้ว่าเราคิดถูกหรือคิดผิดที่เก็บเค้าไว้ อนาคตคนอื่นอาจจะคิดว่าลูกเราเป็นลูกเมียน้อย.....เเต่ใครจะรู้ว่าเรื่องจริงเรากับลูกเเละครอบครัวต้องเจ็บปวดเเค่ไหน ลูกเราไม่มีครอบครัวสมบรูณ์เหมือนคนอื่น คิดเเล้วเรารู้สึกผิดต่อลูก ว่าเราคิดผิดไหมที่ทำให้เราต้องเกิดมาในสภาพเเบบนี้ เสียใจที่ทำให้ครอบครัวตัวเองต้องลำบากไปด้วย เสียใจที่ชีวิตเราต้องพังเพราะมัน ไม่รู้ว่าอนาคตจะมีใครรับเราได้ไหม ( ....เเต่อย่างน้อยๆเราก็จะมีคนที่เรารักเเละรักเรามากคนหนึ่งอยู่กับเราตลอดไป นั่นก็คือลูก)
เราไม่รู้จะพูดหรือจะระบายกับใคร จะพูดระบายกับที่บ้านก็กลัวเค้าจะทุกข์ใจ ก็คงมีเเต่ที่นี่ที่ให้เราได้ระบายความรู้สึกบ้าง ความรู้สึกที่ต้องเเบกไว้
แม่ขอโทษ.....(ไม่เเน่ใจว่าเราคิดถูกหรือคิดผิด)
(สุดท้ายเราเลือกที่จะเก็บลูกไว้ เเละบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับที่บ้าน ที่บ้านก็ให้กำลังใจเเละอยากให้เก็บลูกไว้เช่นกัน) เราเลยตกลงกับผู้ชายว่ารอคลอดเเล้วตรวจdnaกัน ถ้าใช่มันจะรับผิดชอบลูก ไม่ต้องเกี่ยวข้องอะไรกับเรา เป็นเเค่พ่อของลูกเท่านั้น
ส่วนตัวผู้ชายมีเเฟนอยู่เเล้วเเต่ยังไม่เเต่งงานกัน หลังจากเกิดเรื่องเราได้ไม่นาน เเฟนเค้าก็ท้อง (แฟนเค้าไม่รู้เรื่องเรามาก่อน)
เเต่มาตอนนี้ เรารู้สึกสับสน รู้สึกสงสารลูกที่อยู่ในท้องขึ้นมาจับใจไม่รู้ว่าเราคิดถูกหรือคิดผิดที่เก็บเค้าไว้ อนาคตคนอื่นอาจจะคิดว่าลูกเราเป็นลูกเมียน้อย.....เเต่ใครจะรู้ว่าเรื่องจริงเรากับลูกเเละครอบครัวต้องเจ็บปวดเเค่ไหน ลูกเราไม่มีครอบครัวสมบรูณ์เหมือนคนอื่น คิดเเล้วเรารู้สึกผิดต่อลูก ว่าเราคิดผิดไหมที่ทำให้เราต้องเกิดมาในสภาพเเบบนี้ เสียใจที่ทำให้ครอบครัวตัวเองต้องลำบากไปด้วย เสียใจที่ชีวิตเราต้องพังเพราะมัน ไม่รู้ว่าอนาคตจะมีใครรับเราได้ไหม ( ....เเต่อย่างน้อยๆเราก็จะมีคนที่เรารักเเละรักเรามากคนหนึ่งอยู่กับเราตลอดไป นั่นก็คือลูก)
เราไม่รู้จะพูดหรือจะระบายกับใคร จะพูดระบายกับที่บ้านก็กลัวเค้าจะทุกข์ใจ ก็คงมีเเต่ที่นี่ที่ให้เราได้ระบายความรู้สึกบ้าง ความรู้สึกที่ต้องเเบกไว้