เกิดเป็นคน พ้นร้อยปี สักกี่คน
แบกน้ำหนัก เหลือล้น บนหัวโขน
ออกไขว่คว้า อยากได้ และอยากโดน
เพื่อจะเต้น โลดโผน ให้คนดู

ในวันเยาว์ อยากเป็น ผู้จัดการ
ประชุมงาน เซ็นหนังสือ คือของหรู
มีลูกน้อง นับร้อย คอยเชิดชู
อยากให้คน ตระหนักรู้ ความเจ๋งเรา

สิทธิประโยชน์ ล้วนมา พร้อมหน้าที่
หัวโขน นำ วิถี ทั้ง สุข/เหงา
เมื่อถึงวัน มิตรรอบข้าง เริ่มบางเบา
ทุกทุกเช้า คือปัญหา ต้องฝ่าฟัน

ขึ้นหลังเสือ ไม่ยาก เมื่ออยากขึ้น
นั่งหลังเสือ เมามึน ดังความฝัน
รอบรอบกาย คนขี่เสือ เพื่อแข่งกัน
หัวโขน นั้น แสนหนัก และร้อนรน

เพียงไม่นาน ใจสว่าง วางลงเอง
ในความเก่ง เงียบเงียบได้ ไม่ฉงน
ศักยภาพ เก็บงำไว้ ในกายตน
ไม่ต้องทน ท้าทาย ทำร้ายใคร

ไร้ยศศักดิ์ เริ่มเรียน แต่ง/เขียน กลอน
สิ้นอาวรณ์ ใจเริงร่า เปิดฟ้าใหม่
หวังสร้างเพียง อารมณ์สุข ทุกวันไป
ผูกเยื่อใย ไมตรีสมาน สานสัมพันธ์

มีตำแหน่ง เป็นเพียง คนเลี้ยงแมว
ไม่ต้องเซ็น / ประชุมแล้ว แสนสุขสันต์
หัวโขน เคย ใส่เต้น เล่นทุกวัน
ถอดแล้วก้อ หายคัน หายร้อนเอย

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เนื่องจาก ไม่สามารถหารูป เสือ ที่ จุนยาย เคยขี่ผาดโผนในยุทธจักร มาสำแดงได้
หูแหลม จึงขอแสดงแบบแทนอีกครั้ง
แม้จะตัวเล็กไปหน่อย แต่ก็คล้ายๆเสือนะค้าบบ ถ้าดูดีๆ ฮิ ฮิ